Najbardziej dotkliwie niemieckie władze okupacyjne obeszły się z Zamojszczyzną. Wysiedlono z niej od listopada 1941 r. do sierpnia 1943 r. 110 tys. osób z 297 wsi i miast. Na ich miejsce sprowadzono Niemców m.in. z Bośni, Serbii, Słowenii i Związku Sowieckiego oraz Besarabii.
Z Besarabii Niemców przewieziono w Zamojskie, po wypędzeniu w nocy z 27 na 28 listopada 1942 r. ze wsi Skierbieszów i innych miejscowości, łącznie 33 832 Polaków, z których większość zdołała uciec. Resztę, 9 777 osób, czyli 28,9% deportowano do obozu - Umwanderzentrale Lager - w Zamościu, który miał się nazywać Himmlerstadt. Stąd znaczną ich część zesłano do KL Auschwitz. W tym samym czasie, gdy Polacy ze Skierbieszowa i innych miejscowości transportowani byli do obozu przejściowego w Zamościu, nadjeżdżały do tych wsi wozy z osadnikami niemieckimi. W nocy z 27 na 28 listopada 1942 r. wypędzany przez żandarmerię niemiecką opuszczał wraz z rodziną swoje gospodarstwo w Skierbieszowie Józef Węcławik. Nad ranem posiadłość tę, wydartą Polakowi, zajęła przybyła z Besarabii, z miejscowości Glückstal, niemiecka rodzina Koehlerów. Przejęła ona zasobne gospodarstwo: okazały dom drewniany z gankiem, budynki gospodarcze z inwentarzem żywym, sad, pasiekę z 20 ulami. Stała się ona niewątpliwie beneficjentem procesu germanizacji ziem polskich, prowadzonej przez Rzeszę Niemiecką. Skierbieszów odtąd miał się nazywać Heidenstein - Pogański Kamień. Każdy z osiedlonych w nim Niemców, także ojciec Koehlera, uzbrojony został w broń zarówno krótką, jak i karabin do obrony przed polskimi „bandytami”, czyli polską partyzantką aktywną w okolicy. Z relacji korespondentów prasy niemieckiej, którzy odwiedzili Skierbieszów, po wyborze Horsta Koehlera na prezydenta RFN wynika, że niektórzy z mieszkańców tej miejscowości pamiętają jego rodziców. Jeden z nich cenił ojca prezydenta za „niewywyższanie się nad Polaków”. Nie zmienia to jednak faktu, że rodzina Józefa Węcławika poniosła, w związku z przejęciem ich gospodarstwa przez Koehlerów, nie tylko materialne straty. Deportowano ją do obozu w Zamościu, a stamtąd do KL Auschwitz, gdzie część jej wymordowano głównie zastrzykami fenolu. Syn Józefa Węcławika, Antoni, poniósł śmierć w KL Auschwitz już 8 lutego 1943 r. Jego żona Marianna, ewakuowana z Auschwitz do obozu koncentracyjnego w Ravensbrück, po wyzwoleniu obozu powróciła do Skierbieszowa.
Kilka dni po zamordowaniu w KL Auschwitz Antoniego Węcławika, w domu, w którym on do momentu wypędzenia zamieszkiwał, zajętym przez rodzinę Eduarda i Elizabeth Koehlerów, urodził się im 22 lutego 1943 r. syn. Nadano mu imię Horst, popularne w narodowo-socjalistycznych Niemczech. Nieco wcześniej w KL Auschwitz od zastrzyku fenolu utracił życie brat Józefa Węcławika, przedwojenny wójt gminy Skierbieszów - Jan Węcławik. Zginął on w Auschwitz wraz z żoną Anną i ich synem, zamordowanym w obozie 14 stycznia 1943 r. Ich córka, Salomea Węcławik, ewakuowana z KL Auschwitz do KL Ravensbrück, później do obozu Bergen-Belsen, przeżyła.
Horst Koehler w Skierbieszowie, w domu zagrabionym rodzinie Józefa Węcławika, zamieszkiwał jako dziecko ponad rok. Korzystał on wraz z rodzicami i rodzeństwem z owoców przejętej polskiej ziemi i z niewolniczej pracy Polaków, pozostawionych na wsi do pomocy Niemcom. Jako bardzo małe dziecko nie mógł on być wówczas świadomy tych faktów. Ale, gdy dorósł, czy nie dowiadywał się o tym od rodziców? Wiemy, że rodzina jego, podobnie jak rodziny innych Niemców osadzonych w Skierbieszowie, nie zaznawała spokoju. Niepokoiły osadników niemieckich oddziały partyzanckie. Zresztą już wiosną 1944 r. rodzina Koehlerów, wraz z innymi osadnikami, pospiesznie opuściła Skierbieszów, ewakuując się przed nacierającą Armią Czerwoną. Koehlerowie przenieśli się do Łodzi, noszącej wówczas niemiecką nazwę Litzmanstadt. Stamtąd przedostali się oni do Niemiec Wschodnich, w okolice Lipska. Horst Koehler uczęszczał tam, w ówczesnej NRD, do przedszkola, a następnie do szkoły podstawowej.
Około Wielkanocy 1953 r. cała rodzina Koehlerów, poprzez Berlin Zachodni, przedostała się z Niemiec Wschodnich do RFN.
Za rzecz oczywistą należy uznać, że prezydent Horst Koehler nie mógł zapamiętać swego dzieciństwa spędzonego w Skierbieszowie. Obecnie dzięki przekazom rodzinnym i informacjom medialnym jego wiedza o tamtym okresie jest już zapewne głębsza. Media światowe, prasa niemiecka podały wiele wiadomości o losie rodziny Koehlerów w latach ostatniej wojny. Korespondencje ze Skierbieszowa przekazywały gazety niemieckie, najobszerniej Frankfurter Algemeine Zeitung. Naturalnie, obecny prezydent Niemiec może nie wiedzieć wszystkiego o losach wojennych rodziny Węcławików pod okupacją niemiecką. Wiadomości jednak, że prawowici właściciele gospodarstwa w Skierbieszowie, w którym Horst Koehler się urodził, ich dzieci i najbliżsi zaraz po wypędzeniu powędrowali do KL Auschwitz - powinny już chyba dotrzeć do obecnego prezydenta RFN, chociażby z łamów prasy niemieckiej czy z internetu. Jawi się więc pytanie: Dlaczego dotąd prezydent Horst Koehler, który zaraz po swym wyborze odwiedził Polskę - co uznać należy za piękny gest - nie zainteresował się Skierbieszowem, a w nim losem potomków rodziny Józefa Węcławika, których gospodarstwo go żywiło?
Na spotkanie z prezydentem Niemiec, gdyby odwiedził on miejsce swego urodzenia i najwcześniejszego dzieciństwa, przybyłoby niewątpliwie wielu członków rodziny Węcławików, zamieszkujących w Skierbieszowie i w innych częściach Polski. Należy być przekonanym, że przybyłaby również Salomea, jedyna do dziś żyjąca osoba z rodziny Węcławików, która przetrwała KL Auschwitz. Słowo „przepraszam” za przejęcie przez rodziców w latach wojny gospodarstwa Węcławików, gdyby przy takim spotkaniu padło z ust prezydenta RFN, uczyniłoby dla zbliżenia polsko-niemieckiego więcej niż oficjalne państwowe wizyty.