Nikt z nas nie żyje dla siebie i nie umiera dla siebie: jeżeli żyjemy, żyjemy dla Pana, jeżeli zaś umieramy, umieramy dla Pana. I w życiu więc i w śmierci należymy do Pana” - tak pisał św. Paweł Apostoł. Te słowa w całej pełni można odnieść do śp. Marii Rojkowskiej, której pogrzeb odbył się 13 marca tego roku. Msza św. pogrzebowa koncelebrowana była przez 27 kapłanów w jasielskiej farze. Mszy św. przewodniczył piszący te słowa, kazanie wygłosił ks. prał. Stanisław Marczak - honorowy obywatel Jasła. Na koniec przemówił ks. Zbigniew Irzyk, proboszcz jasielskiej fary, dziękując Panu Bogu za dar życia śp. Marii, które poświęciła Bogu i ludziom. Szczególne słowa wdzięczności skierował do tych, którzy w czasie ostatnich tygodni choroby okazywali jej wyjątkową pomoc - bratanicy Jadwigi z Rzeszowa i rodziny Plakutów z Jasła.
Maria Rojkowska urodziła się 9 sierpnia 1924 r. w Jaśle. Tu spędziła całe życie. Jej młodość była trudna, z powodu wysiedleń i śmierci ojca. Razem z mamą prowadziła życie tułacze, zaznając głodu i zimna. Po wojnie zamieszkała z mamą, a później także z bratem - ks. Janem, kiedy został mianowany stałym katechetą w Jaśle. Marysia pracowała tam w administracji szpitala, przez 40 lat ciesząc się szacunkiem i zaufaniem tak dyrekcji szpitala, jak i współpracowników. Nie wyszła za mąż, bo chciała swój czas poświęcić mamie i bratu, a także spełnianiu dzieł miłosierdzia. Ich dom był otwarty dla wszystkich i każdy spotykał się w nim z wielką gościnnością domowników.
W 1967 r., w kaplicy u sióstr Michalitek, przed rozpoczęciem Mszy św. nagle zmarł jej brat, ks. Jan. Ten krzyż był dla Marysi bardzo trudny do uniesienia. Mogło się wydawać, że osoba tak wrażliwa i delikatna nie da sobie rady, a jednak potrafiła nadal opiekować się mamą, pomagać innym. Śp. Maria to człowiek, który w sobie łączył cnoty ewangelicznej Marii i Marty. Przez te wszystkie lata każdego dnia chodziła razem z mamą na poranną Mszę św., a później szła do pracy. Pracując w szpitalu, pomagała chorym w różnoraki sposób. Gdy w szpitalu znalazł się jakiś kapłan czy siostra zakonna, okazywała im szczególne zainteresowanie. Kiedy chorował ks. prał. Stanisław Dudziński - proboszcz jasielski, przez długie miesiące w każdy dzień służyła mu pomocą. Na wszystko potrafiła znaleźć czas. Poświęcała się także duszpasterstwu głuchoniemych. Pomagała kapłanom w pracy nad młodzieżą; na plebani przy organizowaniu różnych uroczystości, odpustów, nie tylko w Jaśle. Bardzo dużo pomagała ks. prał. Kazimierzowi Trygarowi, gdy już był na emeryturze. Miała wielki szacunek dla wszystkich kapłanów, a nauczyła ją tego jej mama, która mówiła, że kapłan jest piastunem Chrystusa.
Po miesiącu choroby i cierpienia Pan Jezus powiedział do Marii - „Pójdź, sługo wierny”… Bo Maria była wierna Bogu, Kościołowi i ludziom. Każdy, kto ją znał, może powiedzieć: „To był dobry człowiek”. Może być przykładem wielkiego geniuszu kobiety. Żyła dla Pana Boga i żyła dla ludzi. Dla siebie niczego nie oczekiwała, a wszystkim umiała się cieszyć. Ufamy, że Pan Jezus, którego kochała i któremu służyła całe życie w bliźnich, przyjmie ją do Siebie, obdarzy ją wieczną nagrodą nieba i Sam będzie dla niej szczęściem.