Franciszek zauważył, że z dzisiejszej liturgii Słowa wyłania się obraz Boga pochylającego się nad człowiekiem. Jego głos staje się podobnym do głosu dziecka, aby został przyjęty i zrozumiany. Ale Bóg przede wszystkim zapewnia: „Nie lękaj się, przychodzę ci z pomocą”. Zdawać by się mogło, że ten głos podobny jest do śpiewu kołysanki, bo czułość Boga podobna jest do czułości mamusi i tatusia wzglądem swojego dziecka. W tym kontekście papież przypomniał słowa z Iz 49,15: „Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, ta, która kocha syna swego łona? A nawet, gdyby ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie”. Zaznaczył, że to uniżenie i czułość Boga służyć ma temu, abyśmy Go zrozumieli, abyśmy Jemu ufali, i odważnie za św. Pawłem mówili: „Tato, Abba”.

Ojciec Święty przyznał, że czasami czujemy się boleśnie doświadczanymi przez Boga, ale nie zmienia to faktu, że ze swoją czułością On do nas podchodzi i zbawia. Bóg jest bowiem zarazem wielkim, przekraczającym nasze wyobrażenia, jak i małym, który w swej maluczkości nie przestaje być wielkim. W tej dialektyce mieści się czułość Boga. Pomaga nam tę prawdę zrozumieć Boże Narodzenie: dziecko złożone w żłobie. Franciszek cytując św. Tomasza z Akwinu zachęcił, aby nie przerażać się rzeczami wielkimi, ale dostrzegać także małe, bo w jednych jak i w drugich zawarte jest to, co Boże.

Następnie papież zauważył, że Bóg nie tylko nam pomaga, ale także daje nam obietnice radości, wielkiego żniwa, aby nam pomóc iść naprzód.

„Czy potrafię w ten sposób rozmawiać z Panem, czy też się boję? Niech każdy sobie odpowie. Ale ktoś może powiedzieć, może zapytać: «Ale jakie są źródła teologiczne Bożej czułości? Gdzie można znaleźć czułość Boga? W którym miejscu najlepiej objawia się Boża czułość?»- «Rana». Moje rany, twoje rany, kiedy moja rana spotka się z raną Chrystusa. W Jego ranach jest nasze zdrowie” – powiedział Ojciec Święty.

Papież przypomniał przypowieść o Miłosiernym Samarytaninie: tam ktoś pochylił się nad człowiekiem, który natknął się na bandytów i pomógł mu, oczyszczając rany i płacąc za jego wyleczenie. Wskazał, iż miejscem teologicznym Bożej czułości są nasze rany. Na zakończenie Franciszek zachęcił abyśmy pomyśleli o zaproszeniu Pana, który chce, abyśmy okazali Jemu nasze rany i pozwolili Bogu je uleczyć.