Łękawica: rodzinna parafia o. Tomaszka dziękowała za dar beatyfikacji
W Łękawicy na Żywiecczyźnie, w rodzinnej parafii o. Michała Tomaszka, który razem z innym franciszkaninem – o. Zbigniewem Strzałkowskim – wynoszony jest dziś na ołtarze, goszczą peregrynujące po diecezji bielsko-żywieckiej Znaki Miłosierdzia: obraz Jezusa Miłosiernego oraz relikwie św. s. Faustyny i św. Jana Pawła II. Wierni podczas specjalnego nabożeństwa dziękowali w obecności kopii łagiewnickiego obrazu za dar beatyfikacji zakonnika z ziemi żywieckiej.
Peregrynujące Znaki Miłosierdzia przybyły do parafii pw. św. Michała Archanioła w podżywieckiej Łękawicy w piątek wieczorem. Obraz i relikwie powitała cała wspólnota parafialna, a Mszę św. inaugurującą peregrynację w tej parafii odprawił bp Piotr Greger.
Jeszcze przed uroczystościami w peruwiańskim Chimbote, wierni z Łękawicy podziękowali podczas specjalnego nabożeństwa za dar beatyfikacji zakonników. Modlitwa poprzedziła akt zawierzenia parafii Bożemu Miłosierdziu. Na dziś zaplanowano jeszcze w łękawickim kościele wieczornicę pt. „Nie umiera ten, kto trwa w pamięci żywych” przygotowaną przez uczniów Szkoły Podstawowej w Łękawicy. Placówka ta 9 stycznia przyszłego roku otrzyma imię błogosławionego o. Michała Tomaszka.
Także w pobliskim sanktuarium Matki Bożej Rychwałdzkiej dziękować będą wierni dziś wieczorem za beatyfikację synów świętego Franciszka z Asyżu. Odsłonięty zostanie i pobłogosławiony wizerunek polskich męczenników z Peru, który od tej pory umieszczony zostanie w rychwałdzkim kościele.
Reklama
O. Tomaszek pochodził z Łękawicy. Od wielu lat w okolicach 9 sierpnia, daty męczeńskiej śmiercią polskich misjonarzy z Zakonu Franciszkanów, w Łękawicy i w Rychwałdzie organizowane były uroczystości upamiętniające o. Zbigniewa Strzałkowskiego i o. Michała Tomaszka. Odprawiane były Msze św. w intencji beatyfikacji zakonników.
Po nabożeństwach z sanktuarium rychwałdzkiego wyruszała co roku specjalna procesja na pobliski cmentarz parafialny. Tu, przy zbiorowym grobowcu franciszkanów, znajduje się pamiątkowa płyta nagrobna ze zdjęciem o. Tomaszka. Jest tu także grudka ziemi zbroczonej krwią, którą z dalekiego Peru 14 lat temu przywiozła nieżyjąca od 10 lat matka o. Michała.
O. Michał Tomaszek OFM Conv. urodził się 23 września 1960 roku w Łękawicy koło Żywca. W 1975 roku rozpoczął naukę w franciszkańskim Niższym Seminarium Duchownym w Legnicy. W 1980 roku wstąpił do nowicjatu, a 5 lat później złożył śluby wieczyste. Święcenia kapłańskie przyjął w Krakowie 23 maja 1987 roku z rąk biskupa Albina Małysiaka. Dwa lata pracował we franciszkańskiej parafii w Pieńsku koło Zgorzelca.
24 lipca 1989 roku wyjechał na placówkę misyjną do Pariacoto w peruwiańskich Andach. Tam zginął wraz ze swym współbratem, o. Zbigniewem Strzałkowskim. Zostali zamordowani 9 sierpnia 1991 roku przez bojówkarzy z Sendero Luminoso (Świetlistego Szlaku).
W sobotę 18 czerwca w katedrze Najświętszej Marii Panny w Sewilli kard. Marcello Semeraro, prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, ogłosi błogosławionymi 27 męczenników: 25 dominikanów oraz świeckiego dziennikarza i siostrę zakonną.
Wszyscy oni zginęli za wiarę w okresie od lata 1936 do początku 1937 roku na terenie dzisiejszych wspólnot autonomicznych Andaluzji i Kastylii-La Manchy. Obecna hiszpańska beatyfikacja zbiorowa będzie 18. tego rodzaju obrzędem w obecnym pontyfikacie, a 30. od czasów św. Jana Pawła II, który w 1987 wyniósł na ołtarze po raz pierwszy ofiary wojny domowej w Hiszpanii (1936-39).
Boże Ciało, zwane od czasów Soboru Watykańskiego II Uroczystością Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa, jest liturgicznym świętem wdzięczności za dar wiecznej obecności Jezusa na ziemi. Chrześcijanie od początków Kościoła zbierali się na łamaniu Chleba, sławiąc Boga ukrytego w ziemskim chlebie. Święto jest przedłużeniem Wielkiego Czwartku, czyli pamiątki ustanowienia Eucharystii. A z tego wynika, że uroczystość ta skryta jest w cieniu Golgoty, w misterium męki i śmierci Jezusa.
Historia święta Bożego Ciała sięga XIII wieku. W klasztorze w Mont Cornillon, w pobliżu Liege we Francji, przebywała zakonnica Julianna, która wielokrotnie miała wizję koła na wzór księżyca, a na nim widoczną plamę koloru czarnego. Nie rozumiała tego, więc zwróciła się do przełożonej. Gdy ta ją wyśmiała, Julianna zaczęła się modlić i pewnego razu usłyszała głos, oznajmiający, że czarny pas na tarczy księżyca oznacza brak osobnego święta ku czci Eucharystii, które ma umocnić wiarę, osłabioną przez różne herezje.
Władze kościelne sceptycznie odnosiły się do widzeń prostej Zakonnicy. Jednak kolejne niezwykłe wydarzenie dało im wiele do myślenia. W 1263 r. w Bolsenie, niedaleko Rzymu, kapłan odprawiający Mszę św. zaczął mieć wątpliwości, czy to możliwe, aby kruchy opłatek był Ciałem Pańskim. I oto, gdy nastąpił moment przełamania Hostii, zauważył, że sączy się z niej krew i spada na białe płótno korporału na ołtarzu. Papież Urban IV nie miał już wątpliwości, że to sam Bóg domaga się święta Eucharystii i rok po tym wydarzeniu wprowadził je w Rzymie, a papież Jan XXII (1334 r.) nakazał obchodzić je w całym Kościele. Do dziś korporał z plamami krwi znajduje się we wspaniałej katedrze w Orvieto, niedaleko Bolseny. Wybudowano ją specjalnie dla tej relikwii.
W Polsce po raz pierwszy święcono Boże Ciało w 1320 r., za biskupa Nankera, który przewodził diecezji krakowskiej. Nie było jednak jeszcze tak bogatych procesji, jak dziś. Dopiero wiek XVI przyniósł rozbudowane obchody święta Bożego Ciała, zwłaszcza w Krakowie, który był wówczas stolicą. Podczas procesji krakowskich prezentowały się proporce z orłami na szkarłacie, obecne było całe otoczenie dworu, szlachta, mieszczanie oraz prosty lud z podkrakowskich wsi.
W czasie procesji Bożego Ciała urządzano widowiska obrzędowe lub ściśle teatralne, aby przybliżyć ich uczestnikom różne aspekty obecności Eucharystii w życiu. Nasiliło się to zwłaszcza pod koniec XVI wieku, kiedy przechodzenie na protestantyzm znacznie się nasiliło i potrzebna była zachęta do oddania czci Eucharystii.
W okresie rozbiorów religijnemu charakterowi procesji Bożego Ciała przydano akcentów patriotycznych. Była to wówczas jedna z nielicznych okazji do zademonstrowania zaborcom żywej wiary. W procesjach niesiono prastare emblematy i proporce z polskimi godłami, świadczące o narodowej tożsamości.
Najpiękniej jednak Boże Ciało obchodzono na polskiej wsi, gdzie dekoracją są łąki, pola i zagajniki leśne. Procesje imponowały wspaniałością strojów asyst i wielką pobożnością prostego ludu, wyrażającego na swój sposób uwielbienie dla Eucharystii. Do dziś przetrwał zwyczaj zdobienia ołtarzy zielonymi drzewami brzóz i polnymi kwiatami. Kiedyś nawet drogi wyścielano tatarakiem. Do dziś bielanki sypią też przed kroczącym z monstrancją kapłanem kolorowe płatki róż i innych kwiatów.
Boże Ciało to również dzień święcenia wianków z wonnych ziół, młodych gałązek drzew i kwiatów polnych. Wieniec w starych pojęciach Słowian był godłem cnoty, symbolem dziewictwa i plonu. Wianki z ruty i kwiatów mogły nosić na głowach tylko dziewczęta.
Na wsiach wierzono, że poświęcone wianki, powieszone na ścianie chaty, odpędzają pioruny, chronią przed gradem, powodzią i ogniem. Dymem ze spalonych wianków okadzano krowy, wyganiane po raz pierwszy na pastwisko. Zioła z wianków stosowano też jako lekarstwo na różne choroby.
Gdzieniegdzie do poświęconych wianków dodawano paski papieru, z wypisanymi słowami czterech Ewangelii. Paski te zakopywano następnie w czterech rogach pola, dla zabezpieczenia przed wszelkim złem.
Dziś Boże Ciało to jedna z niewielu już okazji, aby przyodziać najpiękniejszy strój świąteczny - strój ludowy. W Łowickiem tego dnia robi się tęczowo od łowickich pasiaków. Kto wie, czy stroje ludowe zachowałyby się do dziś, gdyby nie możliwość ich zaprezentowania podczas uroczystości kościelnych. Chwała zatem i wielkie dzięki tym duszpasterzom, którzy kładą nacisk, aby asysty procesyjne występowały w regionalnych strojach. Dzięki temu procesje Bożego Ciała są jeszcze wspanialsze, okazalsze, barwniejsze. Ukazują różnorodność bogactwa sztuki ludowej i oby tak było jak najdłużej.
W ostatni czwartek oktawy Bożego Ciała, oprócz święcenia wianków z ziół i kwiatów, szczególnym ceremoniałem w naszych świątyniach jest błogosławieństwo małych dzieci. Kościoły wypełniają się najmłodszymi, często także niemowlętami, by i na nich spłynęło błogosławieństwo Boże. Wszak sam Pan Jezus mówił: „Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im, do takich bowiem należy królestwo Boże. Zaprawdę, powiadam wam: Kto nie przyjmie królestwa Bożego jak dziecko, ten nie wejdzie do niego” (Mk 10, 13-15).
My, przedstawiciele samorządów gmin, powiatów i województw zgromadzeni u stóp Matki Bożej Królowej Polski zwracamy się z apelem do małżeństw i rodzin oraz do osób przygotowujących się do zawarcia małżeństwa i założenia rodziny, aby z pełnym zaangażowaniem poznawali swoje prawa i obowiązki wynikające z natury małżeństwa
jako trwałego związku kobiety i mężczyzny oraz rodziny będącej podstawową komórką społeczną we współczesnym świecie.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
