Barbara Surzyn z Andrychowa to z pewnością bardzo uzdolniona młoda reżyserka, która nie po raz pierwszy spogląda na sceniczny świat przez pryzmat chrześcijaństwa. Takie były jej plenerowe sceny w ramach Teatru Ekspresji przed zagórnicką kapliczką kilka lat temu, a rok wcześniej - sztuka o miłości, niezwykły spektakl przepełniony wiarą, nadzieją i miłością, nawiązujący do historii Świętej Rodziny.
Zagórnik to mała wioska w malowniczym zakątku Beskidu Małego, położona u stóp maleńkiego sanktuarium „Wzgórze Miłosierdzia”. Z 9-osobowej rodziny Surzynów wyszło wielu uzdolnionych artystów, konserwatorów dzieł sztuki; nestorka rodu to ludowa artystka malarka i rzeźbiarka. Unosi się nad tym miejscem duch anielski i duch sztuki.
Kolejna premiera miała miejsce w salce domu kultury, który na czas wielotygodniowych prób oraz premiery przekształca się w salę teatralną.
Adwent (13 grudnia 2009) zaowocował bowiem premierą teatralną tragedii „Antygona” Sofoklesa w reżyserii Barbary Surzyn.
Tym razem pamiętne słowa Papieża Jana Pawła II, wypowiedziane podczas wizyty w Wadowicach w 1999 r., kiedy wspominał szkolne inscenizacje tej antycznej sztuki, spowodowały, iż zagórnicki Teatr Ekspresji dokonał nie tylko swoistej rekonstrukcji klimatu tej papies-
kiej-uczniowskiej inscenizacji, lecz wykonał także jakąś wielką pracę, nie wahamy się powiedzieć - stworzył profesjonalną inscenizację, bo choć wykonawcy nie byli zawodowymi aktorami, to poziom występu nie odbiegał od tego, co proponują w pełni zawodowe sceny w Krakowie czy Bielsku-Białej. Obejrzeliśmy inscenizację konwencjonalną, czyli z pełnym zachowaniem greckich kostiumów, uczesania, bez modnego ostatnio wprowadzania elementów współczesnego stroju. Odtworzono kształt dawnego amfiteatru, stawiając okrągły podest na środku sali, a wokół niego ustawiając amfiteatralnie krzesła. Widownię podzielono - po jednej stronie sali jak antyczny chór czytały tekst chóralnego komentarza z tragedii Sofoklesa kobiety, po drugiej - mężczyźni. To współuczestnictwo w wydarzeniach było dla wszystkich niezwykłym doświadczeniem. Światła starożytnych pochodni czy kaganków oliwnych zastąpiły błyski reflektorów teatralnych.
Treść sztuki Sofoklesa o dramacie wyborów moralnych (spór między władcą Kreonem a Antygoną o godne pochowanie zwłok zabitego pod murami Teb jej brata) wspaniale docierała do widowni, do ostatniego miejsca wypełniającej salę. Najbardziej wzruszające sceny rozgrywały się na podeście między Kreonem i jego synem Hajmonem. Złe wybory władzy, przeciwne prawom boskim, szacunkowi do drugiego człowieka, i majestatowi śmierci, zaowocowały tragedią rodzinną władcy. Takich wyborów dokonuje człowiek na szczycie władzy po dzień dzisiejszy.
Zadziwia niezwykła plastyka tego spektaklu, przepojona duchem chrześcijaństwa - nawiązanie do tradycji Piety we wzruszającej scenie żalu ojca nad zwłokami syna, a także wiele innych odniesień.