Reklama

Eucharystia w życiu chrześcijanina

Niedziela Ogólnopolska 25/2008, str. 16-17

Magdalena Niebudek

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Pisarka niemiecka Luise Rinser obchodziła swoje 56. urodziny w Rzymie. Zaczęła dzień od pójścia na Mszę św. do kościoła Benedyktynów przy opactwie św. Anzelma na Awentynie. Olbrzymi kościół był prawie pusty. W nawie modliło się tylko paru braci zakonnych i dwie kobiety, furtianka i zaprzyjaźniona z nią pisarka. Furtianka była prostą kobietą. Chyba nigdy nie słyszała o unii hipostatycznej ani o substancjalnej obecności Boga w Najświętszym Sakramencie. Gdyby ją ktoś zapytał, w jaki sposób Jezus Chrystus uobecnia się w białym chlebie, na pewno powiedziałaby coś bliskiego herezji. Ale jej serce wiedziało swoje: Tu jest żywy i prawdziwy Bóg; staje się On chlebem do jedzenia; kto Go spożywa, wzrasta w miłości. Luise Rinser pisze, że wiara jej przyjaciółki wiedziała o Eucharystii wszystko, co potrzeba.
Więcej faktycznie nie da się powiedzieć o największym skarbie, który Jezus w przeddzień swej śmierci przekazał chrześcijaństwu. Tym skarbem jest On sam, Bóg prawdziwy z Boga prawdziwego i prawdziwy Człowiek, narodzony z Matki-Dziewicy Maryi. Pozostał On wśród nas pod postaciami chleba i wina i pragnie gorąco, byśmy Go spożywali i wzrastali w miłości. Adorujemy Go na kolanach, przyjmujemy Go w Komunii św. i ukazujemy Go światu w procesji eucharystycznej.

On stale na mnie czeka

W świętej Hostii jest żywy i prawdziwy Bóg wśród nas. Oznacza to, że Bóg stale na mnie czeka. Mogę pójść do Niego o każdej porze dnia i nocy. Lekarz każe na siebie czekać w kolejce, na rozmowę z burmistrzem muszę ustalić termin, o audiencję w pałacu biskupa trzeba wcześniej poprosić. Tylko do wielkiego Boga mogę zawsze wejść bez pukania. Dostojewski pisze w powieści „Biedni ludzie”: „Kiedy czuję się przygnębiony, cieszę się zawsze, że mogę się wypowiedzieć. Jest to najlepsze lekarstwo: Od razu doznaję ulgi, zwłaszcza wtedy, gdy mogę powiedzieć wszystko, co leży mi na sercu”.
Do Boga ukrytego w Sakramencie Ołtarza możemy iść ze wszystkim, co nas cieszy i boli. Również z tym, czego nie ośmielilibyśmy się powiedzieć najbliższemu nam i najbardziej wyrozumiałemu człowiekowi. Są rzeczy, które nas samych krępują i zawstydzają do tego stopnia, że nie chcemy o nich myśleć. Z całym bagażem serca możemy jednak udać się do Jezusa obecnego w tabernakulum. Z pewnością doznamy ulgi, pomocy i pociechy. Wiedzą o tym ludzie modlitwy, którzy dzień w dzień przychodzą na Mszę św., a także proste kobiety, które z torbą na zakupy wstępują do kościoła na modlitwę. Uroczystość Bożego Ciała wyraża im uznanie i wzywa wiernych do gorliwości i wytrwałości w cichej adoracji Najświętszego Sakramentu.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Daje się nam bez reszty

W modlitwie przed tabernakulum pojmujemy, dlaczego Bóg stał się chlebem. Chleb istnieje nie dla siebie, lecz dla drugich. Poświęca się dla nas, chce, byśmy go jedli i nabierali siły do życia. Wielkość chleba leży w jego poświęceniu. Jezus Chrystus pozostał wśród nas jako chleb, by nam nieustannie przypominać swoje poświęcenie na Golgocie dla naszego odkupienia. Ilekroć przyjmujemy Go w Komunii św., przyswajamy sobie owoce Jego ofiary, przemieniamy się i nabieramy siły do wcielania w życie Jego oddania i poświęcenia.
Rodzina katolicka rozumie i praktykuje to każdego dnia. Chleb na stole rodzinnym to nie tylko artykuł spożywczy. Jest to także znak poświęcenia ojca i matki dla dzieci. Chleb, który rodzice zapewniają dzieciom przez swoją pracę, wskazuje na nich samych. Jest to ich trud i czas, ich troska o rodzinę, ich wierność, ich odpowiedzialność za drugich. W oddaniu dla bliźnich ojciec i matka odnajdują radość, szczęście i sens swojego życia na ziemi, a dzieci są im za to wdzięczne i uczą się od nich trudnej sztuki życia dla chwały Boga i zbawienia świata. Coniedzielna Msza św. jest dla takiej rodziny sprawdzianem i umocnieniem na drodze wierności Chrystusowi i Jego Kościołowi.

Nieustannie uczy miłości

Symbolika chleba prowadzi nas do źródła, z którego Eucharystia wypływa. Jest nim miłość Boga-Człowieka do nas. Kościół śpiewa w prefacji o Najświętszym Sercu Pana Jezusa: „On, wywyższony na krzyżu, w swojej nieskończonej miłości ofiarował za nas samego siebie. Z Jego przebitego boku wypłynęła krew i woda, i tam wzięły początek sakramenty Kościoła”. Dodajmy tu: Tam wziął początek przede wszystkim sakrament Eucharystii, który uobecnia Chrystusa w Jego Ciele i Krwi. To jest szczyt miłości Boga do człowieka, a zarazem najtrudniejsze zadanie, jakie Eucharystia nam stawia. Zadanie to nie przerasta naszych chrześcijańskich możliwości, pod warunkiem, że będzie gorliwie czerpać z samego źródła życia i energii, jakim jest Komunia św.
Tak postępował św. Albert w Krakowie. We wczesnych godzinach rannych szedł na Mszę św., a potem udawał się do swoich podopiecznych w ogrzewalni i jadłodajni dla najbiedniejszych, z chlebem pod pachą. Kiedy jego współpracownicy tracili cierpliwość, mówił do nich: „Bądźcie dobrzy jak chleb!”. Urzekał go zapach świeżego chleba, bo widział w nim Jezusa w sakramencie Eucharystii. Jezus ukryty w konsekrowanej Hostii jest dobry jak chleb; jest też cichy, mały i słaby. Możemy Go nieść w monstrancji przez miasta i wioski, możemy też z Nim iść do chorych. To łamie wszelki ludzki upór, egoizm i grzech. Tu dopiero doświadczamy i uczymy się pokory, cierpliwości, prostoty, łagodności i dobroci. Poglądowa lekcja miłości, jakiej udziela nam Jezus Chrystus w Najświętszym Sakramencie, idzie tak daleko, że aż możemy przeoczyć, kim On jest i do czego wzywa nas pieśń kościelna: „Twoja cześć, chwała, nasz wieczny Panie, po wszystkie czasy niech nie ustanie!”.

2008-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Opium dla europosłanki

2024-06-22 10:25

[ TEMATY ]

felieton

Ryszard Czarnecki

Archiwum TK Niedziela

Był rok 2006, może 2007. Byłem z delegacją SEDE, czyli Podkomisji Bezpieczeństwa i Obrony Parlamentu Europejskiego w Bośni i Hercegowinie. Naszym mikrobusem dojeżdżaliśmy właśnie ze stolicy czyli Sarajewa do Mostaru. O ile to pierwsze miasto jest w zasadzie niemal całkowicie zamieszkane przez muzułmanów, o tyle w Mostarze katolików – Chorwatów jest nawet trochę więcej niż wyznawców islamu – Bośniaków.

Gdy przed nami pojawiło się wzgórze zwiastujące Mostar, zobaczyliśmy wielki krzyż górujący nad całym miastem . I wtedy socjalistka z Portugalii Ana Maria Gomes, widząc ów symbol męki Chrystusa, powiedziała z poważną miną: „Tak, religia to opium dla ludu”. Spojrzeliśmy po sobie z brytyjskim generałem Geoffreyem van Orderem, który, zanim został politykiem Partii Konserwatywnej (czyli Torysów) był szefem placówki wywiadu wojskowego Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w Berlinie Zachodnim, a później robił tą samą dyskretną robotę na terenie dawnej, właśnie się rozpadającej Federacyjnej Socjalistycznej Republiki Jugosławii. Myśleliśmy, że Portugalka żartuje z tym cytatem dla ubogich z Karola Marksa, ale ona, profesor uniwersytetu, wykładowczyni akademicka była śmiertelnie poważna.

CZYTAJ DALEJ

Prezydent Duda: chcemy otwarcia Chin na mięso z Polski

2024-06-22 08:40

[ TEMATY ]

gospodarka

Chiny

Prezydent Andrzej Duda

PAP/Radek Pietruszka

Kwestie gospodarski i bezpieczeństwa, w tym szersze otwarcie ChRL na produkty mięsne z Polski, zwiększenie chińskich inwestycji w Polsce i przedstawienie polskiego spojrzenia na sytuację w regionie to główne cele wizyty w Chinach, jakie wskazał prezydent Andrzej Duda przed wylotem do tego kraju.

"Chcemy uzyskać większe otwarcie chińskiego rynku, przede wszystkim na nasze produkty rolne. Podpiszemy kilka porozumień, ale najważniejsze są trwające zabiegi, które, mam nadzieję, uwieńczymy sukcesem, jeżeli chodzi o otwarcie rynku chińskiego na polski drób" – powiedział Duda dziennikarzom na lotnisku w Warszawie. Wyraził nadzieję na otwarcie w przyszłości chińskiego rynku także na mięso wołowe z Polski.

CZYTAJ DALEJ

Miejsce spotkania i refleksji polskiego środowiska ruchu hospicyjnego

2024-06-22 14:14

archiwum organizatorów

Rektor Uniwersytetu wręczył prezes Towarzystwa Przyjaciół Chorych Hospicjum św. Łazarza dr Jolancie Stokłosie „Złoty Medal Zasługi dla UPJPII”

Rektor Uniwersytetu wręczył prezes Towarzystwa Przyjaciół Chorych Hospicjum św. Łazarza dr Jolancie Stokłosie „Złoty Medal Zasługi dla UPJPII”

    Dwudniowa konferencja pt. „Służba chorym wyzwaniem dla współczesnego świata” zgromadziła wolontariuszy i pracowników z pozarządowych hospicjów.

    W Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w krakowskich Łagiewnikach odbyła się w dniach 17 – 18 czerwca br. ogólnopolska konferencja pt. „Służba chorym wyzwaniem dla współczesnego świata” zorganizowana przez Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie, Forum Hospicjów Polskich wraz z TPCh Hospicjum im. św. Łazarza, która zgromadziła wolontariuszy i pracowników z pozarządowych hospicjów.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję