Reklama

Lekarze strajkują, a co z pacjentami?

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Lekarze zażądali w sposób zdecydowany znacznych podwyżek pensji. Wszyscy wiemy, że w Polsce płace są niskie. Gdy porównamy je z zarobkami rodaków, którzy wyjeżdżają np. do Wielkiej Brytanii, to przyznać trzeba, że tamtejsze pensje są o wiele wyższe i ludziom często od razu zaczyna powodzić się tam lepiej. Problem niskich wynagrodzeń w Polsce nie dotyczy tylko lekarzy. Źle zarabiają także np. nauczyciele. Generalnie - prawdą jest jednak, że przeciętny Polak ledwie wiąże koniec z końcem.
Niskie płace w kraju to także efekt wysokich kosztów pracy. Jeżeli ktoś zarabia nawet 2 tys. zł brutto, to spora część z tych pieniędzy musi przejść na podatki, ZUS i inne świadczenia obowiązkowe. W efekcie zapłata netto spada do ok. 1400 zł. Jeszcze gorzej mają renciści i emeryci. Oni też muszą liczyć się z każdym groszem.
W tej skomplikowanej rzeczywistości pojawia się strajk lekarzy. Rząd twierdzi, że nie stać go na spełnienie ich postulatów. Ministrowie tłumaczą logicznie, że budżet jest już zamknięty, wydatki zaplanowane, skąd więc mają wziąć niebagatelne sumy dla lekarzy?
Ciekawe, jak ustosunkują się do strajku lekarzy ludzie, którzy zajmują się etyką, także etyką lekarską. Bo oto dowiaduję się od znajomych, że drżą o los córki, która ma niebawem urodzić dziecko. Lekarz prowadzący może mieć bowiem w związku ze strajkiem kłopot z wejściem na oddział. Słyszymy, że są trudności z wypisaniem zlecenia na wykonanie koniecznego zastrzyku. Na szczęście, w dramatycznych sytuacjach system ochrony zdrowia jeszcze działa. Ale na szpitalnych oddziałach określenie: „lekarze nie odchodzą od łóżek pacjentów” - w rzeczywistości oznacza ledwie zainteresowanie samopoczuciem chorego. I tu stawiam pytanie o moralność. Jak człowiek biedny - bo bogatego stać na prywatną służbę zdrowia - poradzi sobie z przepychankami między lekarzami a rządem, ze strajkiem ludzi, którym powierzamy skarb najcenniejszy - swoje zdrowie? Czy lekarze biorą to pod uwagę? Czy przy okazji żądań finansowych można narażać na szwank zdrowie, a może i życie wielu ludzi?
Przede wszystkim trzeba bronić człowieka, szczególnie tego biednego, niezaradnego, zagubionego, który sobie nie radzi. Tymczasem lekarze stawiają - zdaniem wielu - niewykonalne żądania. Czy tak powinien postępować człowiek, który powołany jest do ratowania życia i zdrowia? Czy można zaryzykować stwierdzenie - powtarzane coraz częściej - że lekarzom wszystko wolno? Oczywiście, nie można generalizować. Nie obwiniam wszystkich lekarzy. Skądinąd wiadomo jednak, że medycy nieźle radzą sobie finansowo, ich standard życia jest często znacznie ponad średnią krajową. A rząd przypomina, że lekarze mieli już podwyżki. Zdziwiony jestem brakiem chęci współpracy lekarzy z pielęgniarkami, które też mało zarabiają. Dlaczego nie dochodzi do wspólnego działania? Nie mówię o strajku, ale o jakiejś wspólnej propozycji. Nikt nie przeczy, że trzeba doprowadzić do lepszej płacy w służbie zdrowia. Wydaje się, że taki kierunek mają poczynania rządu. Trudno jednak wymagać, by rząd naprawił błyskawicznie zaniedbania 50 lat komunizmu. Nie wymagajmy też od zaraz zachodnich standardów życia. To wszystko potrzebuje czasu. Może SLD, które jest kontynuatorem idei lewicowych, a dzisiaj tak chętnie krytykuje rząd, przypomni sobie, do czego komuniści doprowadzili polskie społeczeństwo. Kiedy rząd Jerzego Buzka wprowadził kasy chorych i wydawało się, że reforma służby zdrowia nabiera tempa, następny rząd - Leszka Millera natychmiast kasy zlikwidował. I wszystko zaczęło się od nowa. Może gdyby nie zostały zlikwidowane kasy chorych, sytuacja byłaby dużo lepsza.
Dlatego trzeba apelować do tych lekarzy, którzy strajkują, do ich świadomości moralnej, o zastanowienie się, czy wolno narażać chorego na utratę zdrowia, a nawet życia. Czy lekarz może strajkować? Czy dla zdobycia większych dochodów może zaniedbywać swoje obowiązki? To nie są pytania natury politycznej, choć niektóre działania w tym strajku wydają się takie. Stawiam te niełatwe pytania jako człowiek, którego celem życia jest wdrażanie chrześcijańskiej moralności. Stawiam je zresztą wszystkim przystępującym do strajku. A ten podjęty przez lekarzy stanowi wielkie zagrożenie życia i zdrowia pacjentów. Przecież niejednemu choremu mógł się pogorszyć stan zdrowia i niejeden pacjent mógł nawet umrzeć z powodu braku opieki lekarskiej.

PS
Tekst odnosi się do zjawiska strajku, a nie do konkretnych ludzi. Sprawa nie jest jednoznaczna. Mamy świadomość, że wielu lekarzy nie strajkuje, chociaż na co dzień musi zmagać się z chorą służbą zdrowia i pracować za niskie wynagrodzenie.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2007-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Św. Jan z Dukli wzorem pokory i cierpliwości

Niedziela świdnicka 28/2016, str. 5

[ TEMATY ]

św. Jan z Dukli

Autorstwa Jan Matejko - fragment, Domena publiczna, commons.wikimedia

Św. Jan z Dukli

Św. Jan z Dukli
Święty Jan z Dukli urodził się na galicyjskiej ziemi, na przełęczy Karpackiej, w Dukli w 1414 r. Został dobrze wychowany przez bogobojnych rodziców. Rodzice posłali go do szkół w Krakowie. Jako młodzieniec otrzymał od Boga powołanie kapłańskie i zakonne. Wstąpił do Zakonu Franciszkanów Konwentualnych. Został wyświęcony na kapłana. Pracował w Krośnie i we Lwowie. Pod wpływem św. Jana Kapistrana przeniósł się do franciszkanów obserwantów, czyli bernardynów. I tu zasłynął jako kaznodzieja, wytrwały spowiednik, szerzyciel czci do Męki Pańskiej i Matki Bożej. Pod koniec życia stracił wzrok. Umarł w uroczystość św. Michała Archanioła, w środę 29 września 1484 r. Jan Paweł II kanonizował go 10 czerwca 1997 r. w Krośnie. Relikwie jego spoczywają w Dukli. Św. Jan z Dukli jest patronem diecezji przemyskiej. Co to znaczy, że jest naszym patronem? jakie wnioski z tego wynikają dla nas? Wynikają z tego dwa główne zadania. Po pierwsze, mamy uznać, że św. Jan jest naszym niebieskim opiekunem i orędownikiem. Stąd też winniśmy mu polecać często sprawy naszego życia. Drugie zadanie, jakie mamy wobec naszego patrona w niebie – to naśladować go w życiu. Każdy święty zostawia nam swoje chrześcijańskie życie jako testament do realizowania. Wszyscy jesteśmy zobowiązani ten testament rozpoznać i go wypełniać w kontekście naszego powołania, czyli inaczej mówiąc: jesteśmy zobowiązani do naśladowania naszych świętych. Pytamy się dzisiaj na nowo, jakie przesłanie zostawił nam św. Jan z Dukli, w czym go winniśmy naśladować? By odpowiedzieć na to pytanie, sięgnijmy do modlitwy: „Boże, Ty obdarzyłeś błogosławionego Jana z Dukli, kapłana, cnotami wielkiej pokory i cierpliwości, spraw, abyśmy naśladując jego przykład, otrzymali podobną nagrodę”. Św. Jan z Dukli wyznawał wiarę nie tylko w swoich kazaniach, ale przede wszystkim swoim życiem. Jak wyznajesz wiarę jako ojciec, jako matka, żona, mąż, dziecko, synowa, zięć? Czy Bóg zajmuje w twoim życiu pierwsze miejsce? Jeżeli w życiu Pan Bóg jest naprawdę na pierwszym miejscu, to wszystko się właściwe układa. Wiarę wyznajemy nie tylko w kościele, na modlitwie, ale całym swoim życiem. Dzisiaj, Bogu dzięki, nie prześladują nas za wiarę. Nie idziemy do więzień, nie zwalniają nas z pracy. Nie mamy niepokoju o konsekwencje naszego świadczenia o wierze.
CZYTAJ DALEJ

Zmiany kapłanów 2025 r.

Maj i czerwiec to miesiąc personalnych zmian wśród duchownych. Przedstawiamy bieżące zmiany księży proboszczów i wikariuszy w poszczególnych diecezjach.

Biskupi w swoich diecezjach kierują poszczególnych księży na nowe parafie.
CZYTAJ DALEJ

Ojciec Bruno, współbrat papieża Leona XIV

2025-07-09 15:24

[ TEMATY ]

Papież Leon XIV

Foto archiwum o. Bruno Silvestrini

Ojciec Bruno Silvestrini pochodzi z włoskiego regionu Marchii (Marche). Urodził się w cieniu bazyliki Matki Bożej z Loreto, w małej miejscowości Porto Recanati. W tym to miejscu Fryderyk II Szwabski, wnuk Fryderyka Barbarossy, zbudował zamek, aby bronić skarbca Świętego Domku w Loreto. Dlatego jego miejscowość jest silnie związana z kultem Madonny, a on jest zakochany w Maryi Dziewicy. Przez okno swojego domu, mógł z daleka oglądać kopułę maryjnego sanktuarium. Nawet teraz, za każdym razem kiedy wraca do domu i widzi kopułę bazyliki w Loreto, jego serce się raduje.

Ten augustianin, wyświęcony w 1981 roku, po piastowaniu różnych stanowisk w Kościele i w swoim zakonie, jest dziś Zakrystianem Papieskim (po włosku funkcja ta nazywa się: custode del Sacrario Apostolico) i współpracuje z Biurem Celebracji Liturgicznych Papieża. Łączą go bliskie związki ze swoim współbratem, Leonem XIV, który jada obiad w ich augustiańskiej wspólnocie zamieszkującej w małym klasztorze niedaleko Kaplicy Sykstyńskiej.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję