Nie dziwi nas stwierdzenie, przypisujące Jezusowi posiadanie „wszystkich skarbów mądrości i umiejętności”. Przyzwyczajeni jesteśmy słusznie myśleć i mówić o Chrystusie z najwyższą czcią i podziwem, na jakie nas stać. Podobnie jak u początku naszych rozważań, potrzebujemy jednak przypomnieć sobie, że adorując Jego Serce, skupiamy się przede wszystkim na człowieczeństwie naszego Zbawiciela. Co to znaczy, że w ludzkim sercu Jezusa z Nazaretu „są wszystkie skarby mądrości i umiejętności”?
Stając się człowiekiem, Pan przyjął na siebie wszystkie ograniczenia ludzkiej natury. Także te związane z czasem i kulturą, w jakich dokonało się misterium Jego doczesnego życia. A zatem Jezus z Nazaretu nie wiedział o istnieniu Ameryki, o astronomii miał dużo mniejsze pojęcie niż Mikołaj Kopernik i raczej nie umiałby poprowadzić samochodu czy posłużyć się smartfonem. Z zawodu był najprawdopodobniej nie tyle stolarzem, ile najemnym pracownikiem fizycznym, wykonującym proste prace związane z rolą, uprawą winnic, drzew owocowych lub wypasem owiec. Potem widzimy Go jako wędrownego nauczyciela, mówcę. Owszem, uzdrawia, korzystając swojej boskiej mocy. Ale to nie znaczy, że umiałby przeprowadzić operację chirurgiczną, czy choćby prosty zabieg. Nakarmił w cudowny sposób podążające za nim tłumy, ale mogłaby go przerosnąć logistyka zaopatrzenia hipermarketu. We Wcieleniu Syn Boży nie udaje człowieka, kryjąc jedynie swoją boską wszechwiedzę i wszechmoc w kostiumie ludzkiego ciała. Stając się prawdziwym człowiekiem, żyjącym w doczesności, Pan przyjął wszystkie ograniczenia związane z miejscem, czasem, epoką i kulturą; z sytuacją polityczną, gospodarczą i społeczną; z takim a nie innym momentem rozwoju cywilizacyjnego. Rozwijał się, dorastał, dojrzewał, zdobywał wiedzę i doświadczenie jak każde z nas. To, co boskie, nadprzyrodzone – także moc czynienia cudów – czerpał ze swojej relacji z Ojcem. Leżąc w betlejemskim żłóbku, nie myślał sobie: „Aha! Przyszedłem na świat, żeby go zbawić, umierając na krzyżu”, bo ludzkie noworodki nie snują takich rozważań. Swoją misję rozpoznawał w relacji z Ojcem. Do relacji tej należą zarówno momenty nad Jordanem i na górze Przemienienia, gdy wyraźnie słyszy, że jest Synem umiłowanym; jak i ekstremalne doświadczenie ludzkiej trwogi i opuszczenia w Ogrójcu i na Golgocie. Dopiero uwielbione w zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu człowieczeństwo Jezusa różni się od kondycji, jaką znamy, żyjąc w doczesności.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Reklama
Czy zatem Serce Pana wypełniło się „wszystkimi skarbami mądrości i umiejętności” dopiero po zmartwychwstaniu? Czy o tym mówi nam to wezwanie? Czy obietnica, jaką w sobie kryje dotyczy dopiero naszego przyszłego życia po śmierci? Niekoniecznie. Ograniczona ludzka wiedza to co innego, niż mądrość. Doskonale wiemy, że można mieć wiele wiedzy i nic a nic mądrości. A można wiedzy posiadać tyle o ile, ale być mądrym. Zatem relatywnie niższy od dostępnego nam dzisiaj poziom wiedzy Jezusa z Nazaretu w czasie Jego doczesnego życia nie stoi na przeszkodzie temu, by uznać Go już wówczas za najmądrzejszego z ludzi. Zwłaszcza, jeśli zdefiniujemy mądrość jako zdolność właściwej oceny rzeczywistości i umiejętność spójnego z tą właściwą oceną postępowania.
I chyba o tym mówi nam to wezwanie. To nam objawia jako dobrą nowinę dla nas. Żyjemy w epoce, która karmi nas pozornie życzliwym złudzeniem, że możemy wszystko. Jeśli tylko mamy wystarczająco dużo silnej woli, zapału, wiary w siebie, pieniędzy itd. Tymczasem ludzkie Serce Syna Bożego – już takie, jakim poznajemy je w tej części Ewangelii, która opowiada Jego ziemskie życie – wyrywa nas z tego złudzenia i jego zdradliwych obietnic. Zdradliwych, bo nieubłaganie prowadzących do rozczarowania, frustracji, a nieraz i rozpaczy; często czyniących niemożliwą radość z tego, co jest tu i teraz. Nie, nie możesz wszystkiego… Nie jesteś w stanie wszystkiego – poznać, zrozumieć, zdobyć, osiągnąć. Nie jesteś w stanie i nie musisz. To „wszystko” nie nasyci ci serca. „Wszystko to marność i pogoń za wiatrem” (Koh 1,14), jak słusznie stwierdza biblijny mędrzec.
Reklama
Nie chodzi o to, by uznać wszelką wiedzę za niepotrzebną; by zrezygnować z wymagania od siebie, z rozwoju. Idzie raczej o to, byś uznał, że nie jesteś pomyłką Boga, nieudanym stworzeniem, bo brak ci tego, czy tamtego. Zdobywaj, rośnij, rozwijaj się, ucz, chciej więcej i pragnij więcej. Ale pamiętaj przy tym, że zostałeś powołany do istnienia nie po to, by być lepszym od kogoś; ani po to, by komukolwiek cokolwiek udowadniać. On stworzył ciebie – właśnie ciebie – abyś był sobą. Ciebie przedwiecznie zapragnął. Owszem, stwarzając, zaprosił cię tym samym do współpracy w dziele, którym jesteś. Ale to dzieło jest osobą, a nie „projektem”. Swoje spełnienie i szczęście znajdziesz nie w nagromadzonych dobrach, tytułach, certyfikatach, ale w relacji z Ojcem i rodzeństwem. Od Ojca w każdej chwili możesz czerpać mądrość i umiejętność, które uczynią cię szczęśliwym tu gdzie jesteś i z tym, co masz. „Troszczysz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba mało, albo tylko jednego…” (Łk 10,41-42).
Dzięki współpracy z Katolicką Rozgłośnią Radiową FIAT w Częstochowie rozważania są dostępne w wersji dźwiękowej.
Promuj akcję na swojej stronie internetowej
Wklej kod na swojej stronie internetowej (750px x 200px)
<a href="https://www.niedziela.pl/ludzkieserceboga"><img src="https://www.niedziela.pl/download/baner-ludzkieserceboga-750x200.jpg" alt="niedziela.pl - #LudzkieSerceBoga" /></a>
Wklej kod na swojej stronie internetowej (300px x 300px)
<a href="https://www.niedziela.pl/ludzkieserceboga"><img src="https://www.niedziela.pl/download/banerludzkieserceboga-300x300.jpg" alt="niedziela.pl - #LudzkieSerceBoga" /></a>
Jeżeli potrzebujesz banera o innym rozmiarze lub umieściłeś baner, napisz do nas: internet@niedziela.pl
