Wtedy wrócili do Jerozolimy z góry, zwanej Oliwną, która leży blisko Jerozolimy, w odległości drogi szabatowej. Przybywszy tam, weszli do sali na górze i przebywali w niej: Piotr i Jan, Jakub i Andrzej, Filip i Tomasz, Bartłomiej i Mateusz, Jakub, syn Alfeusza, i Szymon Gorliwy, i Juda, brat Jakuba. Wszyscy oni trwali jednomyślnie na modlitwie razem z niewiastami, Maryją, Matką Jezusa, i braćmi Jego. Dz 1,12-14.
Siedzi w Wieczerniku otoczona uczniami, którzy czekają na spełnienie się Jezusowej obietnicy – przyjście Ducha Świętego. Nie jest to zbyt wesoła gromadka. Nie jest tak, jak Łukasz pisał w zakończeniu Ewangelii, że „z wielką radością wrócili do Jerozolimy, gdzie stale przebywali w świątyni, błogosławiąc Boga”. Wrócili, owszem. Ale szybciutko poszli do wieczernika, znowu starannie zamknęli za sobą drzwi i nie mają zbytniej ochoty wychodzić na zewnątrz. Przypatrzmy się Maryi otoczonej apostołami „osieroconymi” z fizycznej obecności Jezusa.
Wypełnia się Jego słowo z Golgoty: „Oto syn twój” . Już nie jeden, ale co najmniej kilkunastu. Oto Jej synowie. Szybko rozrasta się ta Jej nowa rodzina. Matka zawsze pozostaje matką. Miłość nie przechodzi na emeryturę. Czy to było łatwe – tak po ludzku? Czy wszyscy ci nowi synowie Jej się podobali? Czy to było takie proste przyjąć ich i pokochać wszystkich naraz i każdego z osobna – z ich zawiłą nieraz historią, wadami, kantami charakterów? A przecież jest z nimi. Nie poszła sobie nigdzie, nie zostawiła ich. Czy nie miała wątpliwości? Czy nie zastanawiała się, czy da radę? Czy nie czuła się trochę jednak zmęczona? Kto wie… Być może. Była przecież człowiekiem. Ale była (i jest) człowiekiem absolutnie wiernym Słowu. Cała, z całym swoim życiem, jest jednym wielkim dowodem na wierność Słowa Bożego. Skoro więc On Jej powiedział, że to Jej synowie i że ma ich kochać, to będzie im matką i będzie ich kochała. I tak się dzieje. To jest niesłychanie Dobra Nowina i dla nas. Nie tylko dlatego, że upewnia nas o macierzyńskiej miłości Maryi – choć to już byłoby doprawdy dość. Ale także dlatego, że On przecież także każdemu i każdej z nas powiedział: „Będziesz miłował” . Skoro powiedział, to tak będzie. Naprawdę może tak być, jeśli tylko uwierzymy Jego Słowu i nie uciekniemy od okazji do miłowania (choć te „okazje” czasem wydają się niezbyt pociągające).
Reklama
Czekają więc. Oni i Ona. Modlą się i czekają. A więc znów jest Adwent. Bezustanny Adwent Kościoła, bezustanny Adwent kosmosu. Kiedyś się skończy. Kiedyś dobiegnie kresu i nastąpi Święto, Bezkresne Święto Boga i Człowieka. Póki co czekamy...
Reklama
To najbardziej chrześcijańskie z zajęć. Jesteśmy ludźmi, którzy zawsze na coś czekają. Dla nas nigdy nie jest „po wszystkim”, nasz czas nigdy nie mija bez sensu i celu. Bo my mamy na Kogo czekać. „Czekamy. Kto powiedział, że czekanie jest piekłem? Kto powiedział, że czekanie jest cierpieniem? Czekanie jest aniołem. Czekanie jest radością. Czekanie jest gołębią przypowieścią” – śpiewali mnisi w Brandstaetterowskim dramacie . Czekamy. To też jest Dobra Nowina. A także to, że nie tylko ja czekam i ty czekasz, ale czekamy razem – jak oni z Nią.
Tekst pochodzi z książki „Nocą szukałam. Rekolekcje maryjne – zrób to (nie) sam”, ks. Michał Lubowicki
Promuj akcję na swojej stronie internetowej
Wklej kod na swojej stronie internetowej (750px x 200px)
<a href="https://www.niedziela.pl/trzymajsiemaryi"><img src="https://www.niedziela.pl/download/baner-trzymajsiemaryi-750x200.jpg" alt="niedziela.pl - #TrzymajsieMaryi" /></a>
Wklej kod na swojej stronie internetowej (300px x 300px)
<a href="https://www.niedziela.pl/trzymajsiemaryi"><img src="https://www.niedziela.pl/download/baner-trzymajsiemaryi-300x300.jpg" alt="niedziela.pl - #TrzymajsieMaryi" /></a>
Jeżeli potrzebujesz banera o innym rozmiarze lub umieściłeś baner, napisz do nas: internet@niedziela.pl
