W Poznaniu 28 czerwca 1956 r. miał miejsce zryw społeczny. Zginęło ok. 100 osób, ok. 1000 zostało rannych. Wśród ofiar był Romek Strzałkowski - 13-latek, który niósł transparent domagający się przywrócenia katechezy do szkół. 28 października tego roku zaczyna pełnić swoje obowiązki Prymas Polski kard. Stefan Wyszyński. Wznawia swoją działalność Komisja Wspólna Rządu i Episkopatu. 4 grudnia 1956 r. zostaje podpisane porozumienie. Przywraca ono katechezę do szkół podstawowych i średnich na zasadach przedmiotu nadobowiązkowego, jeśli rodzice wyrażą takie życzenie. Oznaczało to odejście od praktyki nauczania religii jako przedmiotu obowiązkowego (tak stwierdzało wcześniejsze porozumienie Komisji Wspólnej Rządu i Episkopatu z 14 kwietnia 1950 r.).
Dokumentem resortowym, który wprowadził katechezę do szkoły, było zarządzenie ministra oświaty z dnia 8 grudnia 1956 r. Miało to się odbywać na następujących zasadach:
- rodzice wyrażają swą wolę na piśmie
- nauczanie religii odbywa się na podstawie programów i podręczników zatwierdzonych przez władze kościelne i szkolne
- wymiar godzin nauczania religii wynosi: w klasie I - jedną godzinę tygodniowo, w klasach II-VII - dwie godziny tygodniowo, we wszystkich klasach szkół średnich - jedną godzinę tygodniowo
- nauczycielem religii nie może być nauczyciel przedmiotów świeckich
- tygodniowy wymiar pracy nauczyciela religii wynosi: w szkole podstawowej - 30 godzin, w szkołach średnich - 23 godziny lekcyjne.
Jak widać, to od woli rodziców, przynajmniej oficjalnie, zależało, czy lekcje religii były w danej szkole, czy nie. Biskupi apelowali zatem do rodziców, aby respektowali to prawo, kierując się sumieniem katolickim.
Staraniem działaczy laickich, którzy utworzyli Towarzystwo Szkoły Świeckiej, doprowadzono do wydania okólnika ministra oświaty z dnia 11 grudnia 1956 r. Umożliwiano tym sposobem prowadzenie szkół bez nauki religii tam, gdzie większość rodziców uczniów nie wyrazi życzenia pobierania nauki religii przez ich dzieci.
Efektem było powstawanie coraz większej liczby szkół bez nauki religii. Deklaracje o chęci pobierania katechizacji były często fałszowane. 1 listopada 1959 r. istniało 15 % szkół bez religii, rok później już 75 %.
W związku z tym sekretarz Episkopatu - bp Zygmunt Choromański 28 lutego 1959 r. wydał wewnątrzkościelny komunikat, który nakazywał zorganizowanie w parafii nauki religii dla młodzieży uczęszczającej do szkół bez nauki religii.
15 lipca 1961 r. weszła w życie nowa ustawa o oświacie, która kwestionowała możliwość nauczania religii w szkole, co więcej - chciała poddać kontroli państwa nawet katechizację parafialną.