Reklama

Anatomia kradzieży i kłamstwa

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Na początku stycznia br. nakładem Wydawnictwa „von Borowiecky” ukazała się książka dr. Petera Rainy pt. Anatomia linczu. Sprawa Ojca Konrada Hejmo. Wydawca tak się spieszył, że na stronie 3 jako datę wydania podał rok 2006, a na 4, tzw. redakcyjnej, przy nocie copyright - 2005. Było jak było, ale książka jest już na rynku księgarskim. Powiedzmy także na wstępie, że z ogromnymi trudnościami przebija się przez medialną blokadę do „zbiorowej świadomości” polskich czytelników. Informację o niej bywalcy coraz rzadszych w naszym pejzażu kulturalnym księgarń podają sobie niemal szeptem, jakby wstydzili się czegoś lub obawiali.
Odpowiedź na pytanie, dlaczego tak ciężko uzyskać informację o książce z publikatorów, znalazłem w niej samej. Otóż po przeczytaniu uświadomiłem sobie, że książka ta „nie pasuje” w Polsce nikomu! Przede wszystkim nie odpowiada autorom słynnego Raportu w sprawie o. Hejmy, panom: J. Żarynowi, P. Machcewiczowi i A. Grajewskiemu, bo kwestionuje ich podstawowy wniosek, iż, mianowicie, o. Konrad Stanisław Hejmo był świadomym i tajnym współpracownikiem SB i że donosił na Ojca Świętego Jana Pawła II. Z książki tej jednak nie może być także zadowolony sam „główny bohater”, nie świadczy ona bowiem o jego heroicznej świętości, ale daje czytelnikowi możliwość poznania go jako człowieka naiwnego, niefrasobliwego i gadatliwego, choć na pewno nie zdrajcę.
Publikacja dr. Rainy składa się z dwóch części. Pierwsza to teksty powstałe po upublicznieniu sprawy przez prezesa IPN - Kieresa. Drugą stanowi obszerny (ponad 300 stron) wybór dokumentów znajdujących się w zasobach archiwalnych IPN. Nawiązując do poprzedniego akapitu, powiedzmy, że tu jest właśnie pies pogrzebany. Otóż, jak tego dowodzi część pierwsza książki, o. Konrad miał wielu obrońców „od serca”, którzy w odpowiedzi na pomówienia IPN podjęli się zbiorowej obrony, choć nie znali, a pewnie i dziś jeszcze nie znają dokumentów. Innymi słowy - rwali włosy z głowy, choć nie wiedzieli dlaczego. Z tych też względów o. Konrad nie miał i nie ma wielu obrońców „od rozumu”. Żeby go bowiem bronić rzeczowo, trzeba poznać część drugą książki, czyli opublikowane w niej dokumenty, pozwalające nam zidentyfikować kolejną grupę, której ta książka nie odpowiada. W jej skład mogą wchodzić - choć oczywiście nie muszą - ci wszyscy, o których możemy tam przeczytać.
Kolejną grupą są ci badacze, którzy wolą „ludowi ciemnemu” okazywać wyniki swych opracowań niż ich podstawy, czyli dokumenty. W ten sposób bowiem można i więcej zarobić, i podtrzymać w opinii pospolitej pewne mity lub pogłębić dyskredytację tych, którzy się autorowi takiego opracowania nie podobają.
Podążając dalej drogą naszych rozważań, musimy powiedzieć, iż przeciwnikami Anatomii linczu są zarówno wyznawcy „lustracyzmu”, jak i „antylustracyzmu”. Pierwsi bowiem uważają, iż kto kwestionuje „wyroki” i metody ujawniania tajnych współpracowników przez historyków IPN, jest przeciwnikiem lustracji. To tak jakby powiedzieć, że ktoś, kto kwestionuje wyrzucanie pasażerów podczas jazdy pociągu, jest przeciwnikiem podróżowania koleją! Drudzy uważają natomiast, że należy wszystko spalić i nic nie mówić, bo to „polskie piekło” itp., tak jakby rzeczywiście wierzyli, że ktoś, kto życie spędził na dyskredytowaniu i łamaniu ludzi, spali wyniki swej kilkudziesięcioletniej pracy. Przecież to materiał do szantażu, swoiste „ubezpieczenie na życie” panów z dawnego MSW i SB.
Wiemy już zatem, że książka nie ma zwolenników, ale teraz dowiemy się, iż mimo to jest wykorzystywana bez przywołania źródła, a zatem, iż dr Peter Raina jest po prostu okradany, bo naruszane są jego prawa autorskie. Oto bowiem w nr. 51 (718) Faktu z 1 marca br. ukazał się na s. 7 artykuł zatytułowany Hejmo brał pieniądze, podpisany inicjałami „TP”. Artykuł ten jest przykładem prymitywnego kłamstwa, manipulacji i zwykłej kradzieży.
W części graficznej autor artykułu wykorzystuje pokwitowanie, które zostało opublikowane w książce Petera Rainy. O tym, iż zamieszczona w Fakcie kopia pokwitowania pochodzi z Anatomii linczu, świadczy choćby układ stempla IPN widoczny pod tytułem artykułu. Każda kopia dokumentu jest bowiem stemplowana przez pracowników IPN i trudno przypuszczać, by zawsze tak samo stawiali oni swą pieczęć. Wskazuje na to także podpis, który Fakt zamieszcza pod kopią: „Podpis ojca Hejmy pod pokwitowaniem odbioru 500 marek”. Otóż na zamieszczonym w Fakcie pokwitowaniu widnieje kwota 300 marek. Kwota 500 marek widnieje na drugim pokwitowaniu zamieszczonym w dolnej części strony 252 książki Anatomia linczu. Nawet kraść trzeba umieć!
Przytoczenie w artykule nazwiska agenta Andrzeja Madejczyka bez podania źródła, czyli książki, jest również kradzieżą, ponieważ Peter Raina był pierwszym historykiem, który to nazwisko w swej książce ujawnił. Przypomnijmy, że autorzy Raportu zataili tę informację, chroniąc agenta SB, a prawdopodobnie także BND.
W artykule „niemieckiej gazety dla Polaków” znajdziemy też powtórzenie kłamstw, z których nawet IPN się wycofał. Podtytuł np. głosi: Dominikanin świadomie donosił na Jana Pawła II. Dalej zaś czytamy m.in.: „brał za to pieniądze”, „Fakt ma na to dowody: pokwitowania wystawiane przez agenta bezpieki, które podpisywał Hejmo”. Te „dowody” to właśnie zeskanowana z książki Anatomia linczu kopia pokwitowania.
Trzeba tu dodać, że sprawa tych pokwitowań jest wyjaśniona w tekście o. prof. Jacka Salija OP. Tekst ten jest integralną częścią wspomnianej książki i informuje, że pokwitowanie nie świadczy o „świadomym donosicielstwie” o. Konrada.
Wszystko, co do tej chwili napisaliśmy, nie napawa optymizmem. Coraz rzadsza jest bowiem wśród polskiego społeczeństwa, szczególnie w jego warstwach wyższych, gotowość podjęcia wyzwania, jakie stawia przed nami prawda, coraz mniej jest odwagi cywilnej. Coraz częściej spotykamy za to duchowe lenistwo i tchórzostwo. Coraz częściej też ciężar wolności powiązanej z odpowiedzialnością myli nam się z łatwością zmieniania kanałów telewizyjnych i oddawania własnego intelektu w niewolę publicystów, koniunkturalnych historyków itd., ale to już temat na inną opowieść. Dobrze zatem, że są jeszcze ludzie tacy jak dr Peter Raina, wykształceni w wolnym świecie (absolwent Oxfordu) i ukształtowani przez nauczanie Prymasa Tysiąclecia, i dobrze, że publikują takie książki, jak Anatomia linczu. Sprawa Ojca Konrada Hejmo.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2006-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Św. Teresa od Dzieciątka Jezus - "Moim powołaniem jest miłość"

Niedziela łódzka 22/2003

[ TEMATY ]

św. Teresa z Lisieux

Adobe Stock

Św. Teresa z Lisieux

Św. Teresa z Lisieux

O św. Teresie od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza, karmelitance z Lisieux we Francji, powstały już opasłe tomy rozpraw teologicznych. W tym skromnym artykule pragnę zachęcić czytelników do przyjaźni z tą wielką świętą końca XIX w., która także dziś może stać się dla wielu ludzi przewodniczką na krętych drogach życia. Może także pomóc w zweryfikowaniu własnego stosunku do Pana Boga, relacji z Nim, Jego obrazu, który nosimy w sobie.

Życie św. Teresy daje się streścić w jednym słowie: miłość. Miłość była jej głównym posłannictwem, treścią i celem jej życia. Według św. Teresy, najważniejsze to wiedzieć, że jest się kochanym, i kochać. Prawda to, jak może się wydawać, banalna, ale aby dojść do takiego wniosku, trzeba w pełni zaakceptować siebie. Św. Teresie wcale nie było łatwo tego dokonać. Miała niesforny charakter. Była bardzo uparta, przewrażliwiona na swoim punkcie i spragniona uznania, łatwo ulegała emocjom. Wiedziała jednak, że tylko Bóg może dokonać w niej uzdrowienia, bo tylko On kocha miłością bez warunków. Dlatego zaufała Mu i pozwoliła się prowadzić, a to zaowocowało wyzwoleniem się od wszelkich trosk o samą siebie i uwierzeniem, że jest kochana taką, jaka jest. Miłość to dla św. Teresy "mała droga", jak zwykło się nazywać jej duchowy system przekonań, "droga zaufania małego dziecka, które bez obawy zasypia w ramionach Ojca". Św. Teresa ufała bowiem w miłość Boga i zdała się całkowicie na Niego. Chciała się stawać "mała" i wiedziała, że Bogu to się podoba, że On kocha jej słabości. Ona wskazała, na przekór panującemu długo i obecnemu często i dziś przekonaniu, że świętość nie jest dostępna jedynie dla wybranych, dla tych, którzy dokonują heroicznych czynów, ale jest w zasięgu wszystkich, nawet najmniejszych dusz kochających Boga i pragnących spełniać Jego wolę. Św. Teresa była przekonana, że to miłosierdzie Boga, a nie religijne zasługi, zaprowadzi ją do nieba. Św. Teresa chciała być aktywna nie w ćwiczeniu się w doskonałości, ale w sprawianiu Bogu przyjemności. Pragnęła robić wszystko nie dla zasług, ale po to, by Jemu było miło i dlatego mówiła: "Dzieci nie pracują, by zdobyć stanowisko, a jeżeli są grzeczne, to dla rozradowania rodziców; również nie trzeba pracować po to, by zostać świętym, ale aby sprawiać radość Panu Bogu". Św. Teresa przekonuje w ten sposób, że najważniejsze to wykonywać wszystko z miłości do Pana Boga. Taki stosunek trzeba mieć przede wszystkim do swoich codziennych obowiązków, które często są trudne, niepozorne i przesiąknięte rutyną. Nie jest jednak ważne, co robimy, ale czy wykonujemy to z miłością. Teresa mówiła, że "Jezus nie interesuje się wielkością naszych czynów ani nawet stopniem ich trudności, co miłością, która nas do nich przynagla". Przykład św. Teresy wskazuje na to, że usilne dążenie do doskonałości i przekonywanie innych, a zwłaszcza samego siebie, o swoich zasługach jest bezcelowe. Nigdy bowiem nie uda się nam dokonać takich czynów, które sprawią, że będziemy w pełni z siebie zadowoleni, jeśli nie przekonamy się, że Bóg nas kocha i akceptuje nasze słabości. Trzeba zgodzić się na swoją małość, bo to pozwoli Bogu działać w nas i przemieniać nasze życie. Św. Teresa chciała być słaba, bo wiedziała, że "moc w słabości się doskonali". Ta wielka święta, Doktor Kościoła, udowodniła, że można patrzeć na Boga jak na czułego, kochającego Ojca. Jednak trwanie w takim przekonaniu nie przyszło jej łatwo. Przeżywała wiele trudności w wierze, nieobce były jej niepokoje i wątpliwości, znała poczucie oddalenia od Boga. Dzięki temu może być nam, ludziom słabym, bardzo bliska. Jest także dowodem na to, że niepowodzenia i trudności są wpisane w życie każdego człowieka, nikt bowiem nie rodzi się święty, ale świętość wypracowuje się przez walkę z samym sobą, współpracę z łaską Bożą, wypełnianie woli Stwórcy. Teresa zrozumiała najgłębszą prawdę o Bogu zawartą w Biblii - że jest On miłością - i dlatego spośród licznych powołań, które odczuwała, wybrała jedno, mówiąc: "Moim powołaniem jest miłość", a w innym miejscu: "W sercu Kościoła, mojej Matki, będę miłością".
CZYTAJ DALEJ

Niezbędnik Katolika miej zawsze pod ręką

Do wersji od lat istniejącej w naszej przestrzeni internetowej Niezbędnika Katolika, która każdego miesiąca inspiruje do modlitwy miliony katolików, dołączamy wersję papierową. Każdego miesiąca będziemy przygotowywać niewielki i poręczny modlitewnik, który dotrze do Państwa rąk razem z naszym tygodnikiem w ostatnią niedzielę każdego miesiąca. Dostępna jest również wersja PDF naszego Niezbędnika!

CZYTAJ DALEJ

„Św. Jan Paweł II. Prorok nadziei” – wkrótce XXV Dzień Papieski

2025-10-02 11:30

[ TEMATY ]

św. Jan Paweł II

prorok nadziei

XXV Dzień Papieski

Fundacja Dzieło Nowego Tysiąclecia

XXV Dzień Papieski

XXV Dzień Papieski

- To dzieło nie okazało się chwilową inicjatywą, ale nabrało poważnego charakteru. To tysiące osób, które skorzystały z pomocy fundacji - podkreślił abp Adrian Galbas SAC podczas dzisiejszej konferencji zapowiadającej XXV Dzień Papieski. W tym roku obchodzony będzie on 12 października pod hasłem: „Św. Jan Paweł II. Prorok nadziei”. Wydarzenie co roku przypomina o duchowym dziedzictwie Papieża Polaka i staje się okazją do modlitwy, refleksji oraz wsparcia programu stypendialnego dla młodzieży poprzez zbiórkę prowadzoną przez Fundację „Dzieło Nowego Tysiąclecia”. W ciągu roku FDNT wspiera blisko 2100 stypendystów.

Abp Adrian Galbas SAC, metropolita warszawski i przewodniczący Rady Fundacji „Dzieło Nowego Tysiąclecia”, podkreślił, że jubileusz działalności fundacji jest dowodem jej trwałości i realnego znaczenia w życiu Kościoła w Polsce. - To dzieło nie okazało się chwilową inicjatywą, ale nabrało poważnego charakteru. To tysiące osób, które skorzystały z pomocy fundacji. To naprawdę olbrzymie dobro także w wymiarze wspólnoty - konkretnej wspólnoty osób połączonych tymi samymi wartościami - zaznaczył hierarcha.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję