Anno Sjoerd Brandsma urodził się w 1881 r. w chłopskiej rodzinie we Fryzji. Spośród sześciorga dzieci w tej rodzinie pięcioro wstąpiło do zakonów. Anno Sjoerd wstąpił do zakonu karmelitów i przybrał imię Tytus. Po studiach oraz święceniach kapłańskich łączył pracę duchową i naukową oraz publicystyczną.

Mając 51 lat był jednym z twórców i pierwszym rektorem Uniwersytetu Katolickiego w Nijmegen. Był także aktywnym dziennikarzem, autorem licznych publikacji na łamach prasy katolickiej. W 1935 r. został ojcem duchownym Związku Dziennikarzy Katolickich w Holandii.

Jako jeden z pierwszych bezkompromisowo sprzeciwiał się hitleryzmowi. Bardzo wcześnie ostrzegał przed zagrożeniami narodowego socjalizmu, nazywając go „pogańską ideologią” oraz „czarną zarazą”. Ostro potępiał prześladowanie chrześcijan oraz żydów, za co od holenderskich sympatyków hitleryzmu słyszał, że jest komunistą i przyjacielem Żydów.

Po zajęciu Holandii przez Niemcy w 1940 r. zakonnikom zabroniono sprawowania funkcji kierowniczych w prowadzonych przez nich szkołach. Otrzymywali tylko symboliczne zarobki, zabroniono im też przyjmowania dzieci żydowskich. Jako kierownik działającej nadal szkoły katolickiej o. Brandsma energicznie protestował przeciwko tym restrykcjom i przyjmował nowych uczniów.

Jego „duch sprzeciwu” uaktywnił się w listopadzie 1941 r., kiedy hitlerowcy wszczęli akcję przeciwko prasie katolickiej. Biskupi zaprotestowali, kiedy okupanci zażądali wprowadzenia nazistowskich komunikatów oraz materiałów propagandowych do mediów kościelnych. Osobą, która przekonywała, aby redaktorzy nie dali się złamać i pozostali wierni decyzjom biskupów, był o. Tytus.Za swoją postawę szybko znalazł się na „czarnej liście” nazistów. W styczniu 1942 r. został aresztowany w swoim klasztorze w Nijmegen, ponieważ reżim uważał go za „niebezpiecznego wroga sprawy narodowo-socjalistycznej”. Był przetrzymywany w różnych więzieniach, ostatnim z nich był obóz koncentracyjny w Dachau, gdzie po długich cierpieniach został zamordowany śmiertelnym zastrzykiem 26 lipca 1942 r. Oficjalnie jako przyczynę śmierci podano biegunkę.

W dniu, kiedy został zamordowany, we wszystkich kościołach Holandii odczytywany był list biskupów. Protestowali w nim przeciwko deportacji Żydów holenderskich do obozów śmierci. Naziści rozkazali aresztowanie wszystkich katolików pochodzenia żydowskiego. Była to niedziela, a w czwartek aresztowana została późniejsza święta Edyta Stein i jej siostra Rosa, które wkrótce wywieziono do niemieckiego obozy zagłady Auschwitz.

O. Brandsmę wyniósł na ołtarze w 1985 r. papież Jan Paweł II. Był on pierwszym błogosławionym męczennikiem z obozu koncentracyjnego [o. Maksymilian Kolbe został beatyfikowany w 1971 r. jako wyznawca, dopiero kanonizowano go w 1982 r. jako męczennika - KAI]. Jego rodzimy zakon karmelitów czci go jako wzór prawdziwej miłości bliźniego oraz miłości nieprzyjaciół. Zawsze pamięta o nim jego rodzinna Holandia. W 2003 r. w Bolsward otwarto muzeum poświęcone jego życiu i działalności, w rok później jego wezwanie nadano kościołowi w Nijmegen.

Tytus Brandsma jest też pierwszym beatyfikowanym dziennikarzem. Od 1992 r. Międzynarodowa Katolicka Unia Prasy (Union Catholique Internationale de la Presse - UCIP) przyznaje co trzy lata Nagrodę Mediów im. Tytusa Brandsmy.

Cudem przypisywanym jego wstawiennictwu jest niewytłumaczalne uzdrowienie karmelity z czerniaka przerzutowego w węzłach chłonnych w 2004 r. w Palm Beach (USA).

Anna-Maria Rivier urodziła się w bardzo religijnej rodzinie. Kiedy miała ponad rok, na skutek upadku złamała biodro i nie mogła chodzić. 8 września 1774 podczas modlitwy nagle odzyskała zdrowie i zaczęła chodzić. W wieku 17 lat chciała wstąpić do klasztoru, ale nie została przyjęta ze względu na stan zdrowia. Kiedy wybuchła rewolucja francuska i wszelkie działania religijne były podejrzane, Maria Rivier potajemnie organizowała niedzielne zgromadzenia wiernych. Była ostrożna, ale pozostała apostołką o gorącym sercu! W 1794 roku zamieszkała w wiosce Thueyts a wkrótce dołączyły do niej cztery młode kobiety. W czasie, gdy były zamykane wszystkie klasztory, Maria Rivier otworzyła swój. 21 listopada 1796 roku, w święto Ofiarowania Maryi w Świątyni, Maria i jej cztery towarzyszki poświęciły się Bogu. Nowa wspólnota rozwijała się bardzo szybko, pomimo ubóstwa, którego doświadczała.

Dla Marii Rivier i jej współsióstr najważniejsze było chrześcijańskie wychowanie młodzieży, chociaż obejmowały nim również dorosłych i ubogich. W 1814 roku otworzyła swój pierwszy sierociniec. Obdarzona charyzmatycznym darem wymowy przemawiała z jasnością, energią i delikatnością, która poruszała każde serce. Kiedy umierała 3 lutego 1838 r., istniało 141 domów jej zgromadzenia i przyjęła ponad 350 sióstr. Została beatyfikowana w Rzymie przez św. Jana Pawła II, 23 maja 1982 roku. Zostanie kanonizowana po cudzie przypisywanym jej wstawiennictwu, a mianowicie uzdrowieniu dziecka urodzonego w „przedłużającym się braku czynności serca, układu oddechowego i neurologicznego”, niewyjaśnionym uzdrowieniu, które miało miejsce w Meru, w Kenii, w 2013 r.

Już wcześniej postanowiono, że 15 maja będą kanonizowani:

Łazarz Devasahayam Pillai (1712-1752), męczennik z Indii;

Cezary de Bus (1544-1607) z Francji, założyciel zgromadzenia Ojców Doktryny Chrześcijańskiej;

Alojzy Maria Palazzolo (1827-1886) z Włoch, założyciel Instytutu Sióstr Ubogich, zwanego Instytutem Palazzolo;

Justyn Maria Russolillo (1891-1955) z Włoch, założyciel Stowarzyszenia Bożych Powołań i Zgromadzenia Sióstr Bożych Powołań;

Karol de Foucauld (1858-1916) z Francji, eremita na Saharze w Algierii;

Maria Franciszka od Jezusa - Anna Maria Rubatto (1844-1904) z Włoch, założycielka Sióstr Tercjarek Kapucynek z Loano;

Maria Dominika Mantovani (1862-1934) z Włoch, współzałożycielka i pierwsza przełożona generalna Instytutu Małych Sióstr Świętej Rodziny.