Wyraźnie widziałam Matkę Bożą z Obrazu Jasnogórskiego...

W sobotę 5 czerwca 1976 r. przybyła na Jasną Górę 12-letnia dziewczynka, by w 2. rocznicę swego cudownego uzdrowienia podziękować Matce Bożej Jasnogórskiej za doznaną łaskę.
Na skutek poważnych powikłań nerkowych straciła całkowicie władanie w nogach i od kilku miesięcy nie mogła poruszać się o własnych siłach. Z miejscowego szpitala w mieście powiatowym lekarz specjalista zabrał ją do kliniki w mieście wojewódzkim. Po zastosowaniu różnych sposobów leczenia doszedł do wniosku, że nie osiągnie żadnego efektu, dlatego odesłał dziewczynkę do szpitala, z którego ją zabrał. Pocieszył ją stwierdzeniem, że to jest stan przejściowy i na pewno za jakieś 5 lub 7 lat będzie mogła chodzić; na razie nic nie może jej pomóc.
Tak się złożyło, że na tym samym oddziale kliniki leżała siostra zakonna, która zorientowała się, że 10-letnia dziewczynka, będąc w domu dziecka, nie przystąpiła jeszcze do I Komunii św. Siostra przedstawiła tę sprawę odwiedzającym ją współsiostrom, które zajęły się przygotowaniem dziewczynki do I Komunii św. Siostra katechetka stwierdza: „Zaczęłyśmy od samego początku, od słowa «Bóg». Dziewczynka była bardzo pilna i z wielkim zainteresowaniem przyswajała sobie wiadomości religijne”.
2 czerwca 1974 r. - w pierwszy dzień Zielonych Świąt przystąpiła do Komunii św. w swoim rodzinnym mieście, przyniesiona na krześle przez siostry zakonne. Nazajutrz podobnie przystąpiła do Komunii św., a we wtorek, 4 czerwca, przywieziono ją na wózku na Jasną Górę, gdzie także przyjęła Komunię św. Modliła się do Matki Bożej o pociechę i pomoc w swoim nieszczęściu, ale nie myślała o uzdrowieniu. Tymczasem w nocy otrzymała od Matki Bożej Jasnogórskiej zapewnienie, iż o godzinie 12 w południe zacznie chodzić. Zarówno w zeznaniu poprzednio sporządzonym, jak i w późniejszym wywiadzie dziewczynka nie potrafiła wytłumaczyć, czy to był sen, czy rzeczywistość. Wiedziała tylko, że otrzymała takie zapewnienie: „Wyraźnie widziałam Matkę Bożą z Obrazu Jasnogórskiego i byłam pewna, że tak się stanie, jak mi powiedziała”. Dziecko nie zraziło się sceptyczną uwagą swej macochy, która nazwała to urojeniem i głupstwem. Dziewczynka niecierpliwie wyczekiwała godziny 12. Siedząc na łóżku, modliła się do Matki Bożej i gdy nadeszło południe, rzeczywiście wstała w obecności ojca, macochy i sąsiadki. Macocha w obawie, by dziecko nie upadło na ziemię, chwyciła ją za ręce i pomogła w kilku okrążeniach wokół stołu. „Nie chodziłam przecież od kilku miesięcy, więc z początku nogi trochę mi się plątały”. Po kilku okrążeniach poczuła nagle pełną sprawność w nogach, więc wyrwała się z objęć macochy i pobiegła po schodach na podwórko, gdzie wprost „szalała z radości”. Po chwili powróciła do mieszkania, by odpowiednio się ubrać, i pobiegła pokazać się siostrom zakonnym, które kilka dni temu niosły ją na krześle do Komunii św.
Siostra Teresa stwierdza: „Widziałam ją bezpośrednio po uzdrowieniu biegnącą po schodach w górę i z powrotem, bez żadnych ograniczeń ruchu”.
Akta tego wydarzenia, złożone z 15 dokumentów, całkowicie zgadzają się z ustną relacją dziewczynki, przekazaną 5 czerwca 1976 r. w wywiadzie przeprowadzonym przez kronikarza jasnogórskiego, a zarejestrowanym na taśmie magnetofonowej.
Na pytanie kronikarza: „Czy kochasz Matkę Bożą za to, co dla ciebie uczyniła?”, dziewczynka odpowiedziała: „Bardzo kocham Matkę Bożą za to i staram się codziennie w modlitwie Jej dziękować. Codziennie przystępuję do Komunii św. i staram się najmniejszym grzechem nie obrazić Pana Jezusa. Ja nie wiem, co by to było, gdybym musiała przebywać tylko w tym wózku - ani biegać, ani się uczyć, nie wyobrażam sobie!”.
Kronikarz: „A czym chcesz być w przyszłości, o czym marzysz?”. Dziewczynka: „Marzę o tym, żeby być lekarzem, żeby opiekować się nieszczęśliwymi dziećmi, tak jak mną zajmowali się lekarze. Może osiągnę ten cel, ponieważ na świadectwie mam tylko dwie czwórki, a reszta to piątki”. Na pytanie, czy nie odczuwa bólu w nogach i czy może się nimi sprawnie posługiwać, dziewczynka stanowczo i jak gdyby ze zdziwieniem odpowiedziała: „Ja nie tylko normalnie chodzę, ale dość szybko biegam (podkreśliła mocno to ostatnie słowo). Kiedy z WF-u mieliśmy sprawdzanie szybkości na kilometr, to miałam niezły czas - 3 minuty i ileś tam sekund!”.