Człowiek dzisiejszy, pogrążony w wirze i gwarze, w troskach i chaosie drobiazgów codziennego życia, potrzebuje odpoczynku. Nie dziwi to nikogo, bo przecież sam Bóg już na początku stworzenia świata odpoczywał. Właściwie przeżyty odpoczynek to jednak wielka umiejętność, by ten wolny czas nie okazał się czasem zmarnowanym, sprowadzonym wyłącznie do lenistwa. Odpocząć bowiem to znaczy nauczyć się lepiej patrzeć, słyszeć, mówić, więcej rozumieć i odczuwać. Jan Paweł II, cytując poetę C.K. Norwida, określił odpoczynek jako "poczynanie na nowo", "wypracowanie nowego stworzenia" Jest to więc czas bardzo ważny, sprzyjający odkrywaniu sensu istnienia człowieka, refleksji nad swoim wnętrzem i otaczającym go światem, pozwalającym "doświadczyć wolności od spraw materialnych, uświadomić sobie, że praca jest w życiu człowieka środkiem, a nie celem" (Jan Paweł II).

Instynktownie więc człowiek szuka ciszy, naturalnej przyrody, gdzie sprawy ludzkie nabierają innego wymiaru, myśl jest wolna... " Natura jest tą kąpielą ożywczą, która przywraca siły wyczerpane w świecie ludzkim - pisał w XIX w. J.G. Pawlikowski. - Jest zaciszną świątynią, w której dusza, z dala od zgiełku codziennych zabiegów, staje oko w oko przed samą sobą i przychodzi nad sobą do refleksji" .

Piękno i harmonia stworzeń, panujące w nim prawa, pozwalają na odczucie istnienia Boga Stwórcy i ciągłej jego obecności. Takim uprzywilejowanym miejscem spotkań człowieka z Bogiem są góry. W bezpośrednim kontakcie z przyrodą człowiek tutaj odkrywa do Niego drogę.

Dlatego wyjdź wysoko, tam gdzie ziemia łączy się z niebem. Zatrzymaj się, usiądź wygodnie. "Jeśli poczujesz w najmniejszym źdźble trawy życie natury, to nie daleko jesteś od Stwórcy" - pisała poetka E. Falkowska. Stajesz się bardziej wrażliwy. Dostrzeżesz nie tylko pięknie kwitnącą lilię złotogłów, lecz również komara, który przysiadł na twojej nodze. Bezwiednie mu się przyglądasz... "Zastanówcie się, Kochani: Kto tak ułożył członki komarowi i pchle, iż żyjątka te mają właściwy sobie kształt, żyją i poruszają się? - pytał św. Augustyn - (...) Kto komarowi dał żądło, aby mógł ssać krew? Jakże delikatna jest ta trąbka, którą wciąga swe pożywienie! Któż to urządził? Któż to sprawił? (...) Ten sam, który w niebie stworzył anioła, na ziemi stworzył robaka. (...) Naucz się patrzeć na całość stworzenia jak na dzieło Boże, i czytać w nim niby w wielkiej księdze natury". Bowiem -

...otwartą księgą jest natura

dla tego, co w niej czytać umie;

Kazaniem - ptak, kwiat, las i chmura

Dla tego, co ich głos rozumie.

A wszystko prawi jednogłośnie,

Czy drobny mech, czy wielkie morze

Choć różnym głosem, lecz radośnie:

O jakżeś dobry, wielki Boże!- pisał poeta K. Damrot.

A kiedy tak się napatrzysz, nadziwisz i nasłuchasz, to nawet nie poczujesz, jak cały Psalm wyśpiewasz, choć słów się wcześniej nie uczyłeś. "Błogosław, duszo moja, Pana! O Boże mój, Panie, Ty jesteś bardzo wielki! (...) Ty zdroje kierujesz do strumieni, co pośród gór się sączą (...). Jak liczne są dzieła Twoje, Panie!" ( 104).

Przypomnij sobie, tak św. Franciszek mówił kazania do ptaków, ryb, a nawet do słońca. I wilk stanął zadziwiony i ryby oddały hołd Bogu Stwórcy. Kiedy człowiek mówi do kwiatów, to one szybciej rosną. Tak przyjemnie jest więc, kiedy wędrując szlakiem pozdrawiają się turyści...

Zaczyna Cię już razić worek plastikowy przeganiany wiatrem, porzucona na szlaku puszka po napoju, rozdeptane murawy. A więc są tacy, którzy Niczego nie zauważyli, nie poczuli. Przebiegli, żeby zaliczyć. Czy wrócą do swych domów wypoczęci, odnowieni, by podjąć ten sam trud z nowym zapałem?

Życzę Ci, Bracie i Siostro, dobrego wypoczynku.