Jak to dobrze, że powstał kącik dla samotnych, i nie tylko (Elżbieta - grudzień 2000).

Wertując "Niedzielę", szczególnie lubię czytać stronę poświęconą listom czytelników i Pani odpowiedziom. Nabrałam ochoty, aby napisać o swoim problemie (Agnieszka - styczeń 2001).

Dziękuję za kącik "Listy do Niedzieli". To najprawdziwsze życie - ukryte wewnętrzne myśli i uczucia, które powierzają ludzie spełnieni i szukający, oszukani i prawdziwie kochający. Jest to strona dla nas, ludzi wierzących, ale wciąż stąpających po kruchym lodzie zwątpień, utraty nadziei, radości ulotnej i cierpienia nużącego (Krystyna - marzec 2001).

Inicjatywa, której podjęliście się, nie jest głównym zadaniem gazety, ale zważywszy na to, że brakuje takich inicjatyw w pismach katolickich - jest ona bezcenna (Janusz - kwiecień 2001).

Jestem zachwycony faktem stworzenia w "Niedzieli" możliwości wymiany korespondencji między ludźmi samotnymi, chorymi, opuszczonymi. I takimi jak ja, którzy na nowo odkrywają lub czynią starania, aby odnaleźć drogę do Boga (Jan - sierpień 2001).

Serdecznie dziękuję za wszystkie listy, jakie otrzymałam za Waszym pośrednictwem. Sądziłam, że nikt do mnie nie napisze, a jednak... (Janina - grudzień 2002).

Serdecznie dziękuję za opublikowanie mojego anonsu. Składam serdeczne podziękowania wszystkim, którzy do mnie napisali. Dzięki "Niedzieli" poznałam wielu wspaniałych ludzi (Urszula - styczeń 2002).

Kochana Redakcjo! Nie wiesz nawet, jak piękne osobowości, również głęboko uduchowione, poznałam dzięki Waszej rubryce. Nie udało mi się takich ludzi poznać nigdy przedtem (Maria - styczeń 2002).

Bardzo lubię czytać "Niedzielę", w której jest tyle prawdy i która zbliża do Boga i do ludzi (Teresa - maj 2002).

Dostałam 34 listy, co było dla mnie zaskoczeniem. Nie mogłam każdemu odpisać i dlatego chciałabym za Waszym pośrednictwem podziękować im Wszystkim (Teresa - maj 2002).

Dziękuję po raz kolejny za przesłanie mi korespondencji. Jestem zasypany stosem listów i to zmusza mnie do mobilizacji wszystkich sił. Tak dużo ludzi chce kontaktu i puka do naszych drzwi, co - wobec dewaluacji poglądów i braku szacunku dla autorytetów i Boga - cieszy, zniewala i pobudza do działania (Andrzej - czerwiec 2002).

Szanowna Redakcjo, pragnę Wam gorąco i serdecznie podziękować za to, że jesteście i że dodajecie mi sił, gdy mam chwile zwątpienia. To dzięki Wam mogę się dowiadywać o naszym ukochanym Ojcu Świętym, a także o tym, co dzieje się w naszym kraju oraz za jego granicami, na świecie (Małgorzata - lipiec 2002).

Chciałabym bardzo serdecznie podziękować wszystkim, którzy prowadzą rubrykę "Listy do Niedzieli", oraz całej Redakcji, że ukazało się moje ogłoszenie. Dzięki temu mam przyjaciółki do korespondencji i nie czuję się już taka samotna (Zofia - sierpień 2002).

Nie spodziewałem się, jako człowiek starszy, że otrzymam jakąkolwiek odpowiedź, odzew. Tymczasem, ku mojemu zdziwieniu, napłynęło ich wiele. Jak mogłem, tak odpisywałem, aby pocieszyć lub przeprosić za ewentualny zawód. Ileż nam wszystkim potrzeba ufności w Miłosierdzie Boże, abyśmy razem byli szczęśliwi na tym łez i chaosu padole (Wojciech - wrzesień 2002).

Pierwszy raz zwróciłam uwagę na tę stronę. Byłam zagubiona, samotna, nieszczęśliwa - tak mi się wydawało. Po przeczytaniu tych listów wiem, że nie można tylko rozczulać się nad sobą. Trzeba dostrzec innych ludzi, którzy potrzebują naszej pomocy (Irena - wrzesień 2002).

Jestem czytelniczką "Niedzieli" od kilku lat. Wasza nowa szata graficzna sprawiła, że tygodnik stał się bardziej atrakcyjny. Pożyczamy sobie Wasze wydawnictwo między sąsiadami (Magda - październik 2002).

Dziękuję za wydrukowanie mego anonsu - otrzymałam bardzo dużo odpowiedzi na moje ogłoszenie. Były to listy bardzo piękne; przy otrzymaniu pierwszej koperty od Redakcji tak się ucieszyłam, bo nie wiedziałam, że takie strumienie radości zdołają oblać moją duszę, i nawet pojawiły się łzy szczęścia. Poznałam dobrych ludzi z różnych stron Polski. Bardzo brakowało mi takich kontaktów ze starszymi, samotnymi osobami. Cenię ich przyjaźń i z serca Wszystkim dziękuję, tak bardzo mi pomogliście. Dzięki Wam mam z kim dzielić się wiarą, mam kogo wesprzeć i otrzymać wsparcie, najważniejsze przecież jest serce drugiego człowieka, wzajemna pomoc, troska. Serdeczne Bóg zapłać za to, że jesteście. Oby wszystko, co czynicie, było podwójnie piękne (Ewa - październik 2002).