24 czerwca 1946 r. dotarła do szymanowskiego klasztoru Sióstr Niepokalanek "Wygnanka" z Podola - cudowna figura Najświętszej Maryi Panny Jazłowieckiej, siedem lat wcześniej koronowana przez ówczesnego Prymasa Polski - kard. Augusta Hlonda. Zrządzeniem Bożej Opatrzności udało się wówczas dokonać rzeczy niemożliwej: przewieźć marmurową figurę, ważącą przeszło tonę, z Podola na Mazowsze. Po 56 latach, podczas których Pani Jazłowiecka odbierała cześć w skromnej kaplicy klasztoru szymanowskiego, 22 czerwca br. poświęcono nowe sanktuarium, w którym króluje Ta, "co ułanów znała po imieniu".
Sanktuarium jest okazałe, przestrzenne i bardzo jasne. Ściana główna, która stanowi tło cudownej figury, jest nasycona ciepłym kolorem trawertynu, kamienia, z którego zbudowana jest Bazylika św. Piotra w Rzymie. Ściana ta okolona jest po bokach i od góry dużymi taflami szkła, przez które "dostaje się" do wnętrza sanktuarium zieleń drzew szymanowskiego parku. Wydaje się, że można usłyszeć tu szum drzew w porze podmuchu wiatru i kropel deszczu spadających na liście drzew... Na lewej ścianie świątyni znajdują się 72 małe okienka z luksferów w odcieniach koloru niebieskawego, od najciemniejszego do bardzo bladego.
W prezbiterium dużą płaszczyznę, zabudowaną mosiężną kratą z pozłacaną siateczką, zdobią wota dziękczynne: tatarskie buńczuki, ułańskie lance, proporce, srebrne serca, drogocenne korale, naszyjniki, pierścienie, medale, ryngrafy, krzyże, różańce. Po przeciwnej stronie umieszczone są stacje Drogi Krzyżowej - dzieło prof. Stanisława Rodzińskiego z Krakowa. Niewielkie obrazy namalowane na desce wyróżnia symboliczny zestaw kolorów: czerwonego - szata Pana Jezusa, białego - szata Matki Najświętszej w nawiązaniu do białego posągu Pani Jazłowieckiej oraz silnego granatu - jako tła, symbolizującego grozę chwili. Cokół, na którym postawiona jest figura, oraz ołtarz i ambonka zrobione są z surowego trawertynu, co pięknie harmonizuje ze ścianą za figurą. Posadzka w prezbiterium wyłożona jest kamieniem w kolorach zgniłej zieleni, a w pozostałej części świątyni gresem w odcieniu perłowym. Tabernakulum i lampka wieczna przeniesione są ze starego sanktuarium. Podobnie reszta wyposażenia, które na razie pozostanie to samo.
Uroczystego poświęcenia nowo wybudowanego sanktuarium dokonał 22 czerwca br. bp Alojzy Orszulik. Sanktuarium jest dziełem ofiarności wielu serc. Budując tę świątynię dla Pani Jazłowieckiej, Siostry doznały ogromnie dużo życzliwości i serdeczności. Dziś, po latach prac, "grosz wdowi" i nie tylko wdowi uwieńczyły dzieło.