Franciszek chciał w ten sposób podkreślić również znaczenie godności kobiety i ewangelizacji, dając wiernym za przykład Marię Magdalenę. Święto Marii Magdaleny obchodzone jest 22 lipca, czyli tak jak kiedyś jej wspomnienie liturgiczne. Teksty mszału i liturgii godzin na ten dzień pozostały te same co przedtem, jednak w Mszy dodano własną prefację, która mówi o miłości tej świętej do Chrystusa i o jej świadectwie zmartwychwstania.

W dokumencie Kongregacji przypomniano, że św. Grzegorz Wielki nazwał ją „świadkiem Bożego miłosierdzia”, a św. Tomasz z Akwinu „apostołką apostołów”. O tym jak dużą rolę odegrała Maria z Magdali (miasto nad jeziorem Tyberiadzkim) w historii zbawienia świadczy fakt, jest on wspominana w Nowym Testamencie aż dwanaście razy i to przez wszystkich czterech ewangelistów. Łukasz wymienił ją jako pierwszą wśród kobiet uwolnionych przez Jezusa „od złych duchów i od chorób”, które towarzyszyły mu w jego publicznej działalności, obok Joanny i Zuzanny. Pojawia się w Ewangelii o kontekście ukrzyżowania Jezusa. Wszyscy ewangeliści wskazują ją jako tą, która pierwsza przybyła do grobu Jezusa. Natomiast ewangeliści Marek i Jan przypisali jej również rolę pierwszej osoby, której ukazał się zmartwychwstały Jezus.

Dalsze losy Marii Magdaleny nie są znane, ale przyjmuje się, że Maria Magdalena zmarła w Efezie, gdzie też znajdował się jej grób, na którym została następnie wzniesiona bazylika. W 886 r. cesarz bizantyjski Leon VI Filozof kazał przenieść jej ciało do Konstantynopola. Kilka wieków później jej relikwie miały zostać przekazane królowi Francji. Ponieważ miały być transportowane przez Rzym, to właśnie tutaj „zatrzymano” część relikwii – lewą stopę św. Marii Magdaleny. Została ona umieszczona w specjalnej kapliczce przy wejściu na most św. Anioła. Mostem tym przechodzili pielgrzymi z Rzymu na prawy brzeg Tybru, gdzie znajdował się grób i Bazylika św. Piotra. W ten sposób stopa Tej, która jako pierwsza weszła do grobu Chrystusa po jego zmartwychwstaniu była ostatnią relikwią, którą nawiedzali pielgrzymi przed dotarciem do grobu Apostoła Piotra.

Włodzimierz Rędzioch

Z biegiem czasu relikwia, przechowywana w charakterystycznym, srebrnym relikwiarzu w kształcie stopy, popadła w zapomnienie. W 2012 r. postanowiono umieścić ją w godnym miejscu – w uroczystej procesji przeniesiono ją do kościoła św. Jana Chrzciciela Florentyńczyków, gdzie jest obecnie czczona. Z tego też powodu liturgiczne święto Marii Magdaleny było szczególnie uroczyście obchodzone w tym słynnym, rzymskim kościele wznoszącym się nad Tybrem.

W Rzymie znajduje się też inny kościół poświęcony Marii Magdalenie. Został wybudowany niedaleko Panteonu, na miejscu kaplicy z XIV w., a w 1586 r. oddano go Kamilowi de Lellis, który uczynił go główną siedzibę zakonu kamilianów. Pod koniec XVI i na początku XVII w. świątynię przebudowano w nowym stylu rokokowym. To bardzo rzadki przykład rokokowej architektury sakralnej, ponieważ w tamtych latach uważano, że styl ten nie pasuje do budowli kościelnej. Nad głównym ołtarzem umieszczono obraz przedstawiający modlącą się Marię Magdalenę, a nad nim, w sklepieniu absydy, duży fresk, na którym obok Jezusa nauczającego tłumy widać postać Magdaleny o jasnych blond włosach.

Jeżeli chodzi o doczesne szczątki Marii Magdaleny, warto wyjaśnić, że jej domniemane relikwie znajdują się również poza Włochami. I tak od XI w. uznawano, że przechowywane są one w bazylice klasztoru benedyktyńskiego w Vézelay w Burgundii, która stała się kwitnącym celem pielgrzymek. Jednak w 1260 r. zaczęto kwestionować ich autentyczność, gdyż sugerowano, że te prawdziwe znajdują się w na południu Francji, w Saint-Maximin-la-Sainte-Baume w Prowansji.

Legendy prowansalskie z X-XI w. głosiły, że, Maria Magdalena wraz z bratem Łazarzem, siostrą Martą, a także św. Maksyminusem i św. Cedoniuszem oraz z wieloma innymi chrześcijanami zostali załadowani na statek, który wypłynął na morze bez żadnego steru. W cudowny sposób okręt dotarł do wybrzeży Francji, obok Marsylii. Maria Magdalena miała zamieszkać w jaskini w miejscowości La Sainte Baume, gdzie prowadziła pustelnicze życie. Tutaj miała umrzeć w 63 r. W XIII w. na polecenie Karola, ówczesnego hrabiego Prowansji, odnaleziono jej domniemane doczesne szczątki w miejscu, w którym dziś znajduje się miasteczko Saint-Maximin-la-Sainte-Baume, gdzie została wybudowana bazylika – w jej krypcie znajduje się relikwiarz głowy Świętej.