Adopcja naszych polskich dzieci

Wspólne życie z żoną Barbarą Mikulski rozpoczęliśmy w 1980 r. W 1995 r. zamieszkaliśmy w naszym obecnym domu w stanie Wisconsin i nabyliśmy firmę. I chociaż ja z pierwszego małżeństwa miałem już trójkę wspaniałych dzieci, chcieliśmy, by w naszym wspólnym życiu także pojawiło się dziecko. Ponieważ adopcja dzieci przez osoby powyżej 40. roku życia jest w Stanach Zjednoczonych utrudniona, jedna z pracownic Catholic Charities - katolickiej organizacji charytatywnej archidiecezji Milwaukee poradziła nam: "Zainteresujcie się adopcją zagraniczną". Ale gdzie się udać? Jak zacząć? Kogo pytać? Catholic Charities oferowała pomoc tylko w zakresie adopcji krajowej. Trzeba było więc prowadzić całą procedurę adopcji zagranicznej samodzielnie. Słyszeliśmy, że jest to możliwe. Zaczęliśmy poszukiwania przez Internet i w bibliotekach. Widzieliśmy wcześniej wiele ogłoszeń o adopcji dzieci z różnych krajów na całym świecie, ale szczególnie interesowały nas kraje europejskie. Dowiedzieliśmy się, że jest możliwa adopcja dzieci z Polski, chociaż nie jest to łatwe. Ale przecież Barbara mówi dobrze po polsku i nadal ma w Polsce krewnych. Postanowiliśmy zaadoptować dziecko z Polski.
Ponieważ moja trójka dzieci to same dziewczęta, najchętniej zaadoptowalibyśmy chłopca w wieku 3-5 lat. Najpierw musieliśmy jednak uzyskać zgodę stanowych i federalnych organów rządowych i przejść przez wywiad środowiskowy. Powiedziano nam, że powinniśmy zastanowić się nad uzyskaniem wstępnej zgody na adopcję dwójki dzieci, ponieważ w Polsce wśród dzieci do adopcji jest więcej rodzeństw niż jedynaków w wieku, który wydawał nam się odpowiedni. Proces adopcyjny rozpoczęliśmy w maju 1997 r. Do września zebraliśmy już wszystkie wymagane dokumenty, z pieczęciami Konsulatu Generalnego Rzeczypospolitej Polskiej w Chicago, i złożyliśmy je u p. Elżbiety Podczaskiej, dyrektorki Publicznego Ośrodka Adopcyjno-Opiekuńczego w Warszawie - do zbadania i zatwierdzenia.
Jednocześnie zaplanowaliśmy wizytę u rodziny mojej żony w Polsce i u p. Podczaskiej. Wcześniej byliśmy w Polsce w 1994 r., a Barbara, która w 1961 r., w wieku 8 lat, wyemigrowała wraz z rodzicami z Sochaczewa do Chicago, była już w kraju wiele razy.
Podczas naszego pobytu w Polsce w listopadzie 1997 r. uzyskaliśmy zgodę na przedstawienie nam dzieci przewidzianych do adopcji zagranicznej. Ale to był dopiero początek. Cała procedura adopcyjna była dla nas jedną wielką huśtawką emocjonalną - od ogromnej radości po głęboką depresję. To było coś całkiem innego niż moje przeżycia związane z narodzinami córek. Jeżeli istnieje coś takiego jak misja od Boga - adopcja z pewnością jest taką misją. Tutaj potrzebne jest całkowite zaangażowanie serca i duszy.
Pani Podczaska natychmiast zaproponowała nam rozważenie adopcji czwórki rodzeństwa, ale stwierdziliśmy, że na tym etapie naszego życia byłoby to dla nas niemożliwe. Postanowiliśmy czekać, aż Ośrodek Adopcyjno-Opiekuńczy zaproponuje nam jedno lub dwoje dzieci, z których jedno miało być chłopcem. Po powrocie do Stanów byliśmy nadal w kontakcie z Ośrodkiem, a jednocześnie staraliśmy się dotrzeć do wszystkich, którzy mieliby jakieś informacje o adopcji dzieci z Polski. W rejonie Chicago i Milwaukee jest wiele zakonów żeńskich o polskich korzeniach, w tym także Siostry Misjonarki Świętej Rodziny. Skontaktowaliśmy się z nimi w marcu 1998 r. i Bóg nam pobłogosławił. Ks. Jerzy Sermak SJ, który teraz znowu mieszka w Polsce, skierował nas do s. Lucindy, przełożonej prowincjalnej Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Niepokalanej Maryi Panny w Ameryce. Przez nią skontaktowaliśmy się z s. Rafaelą z tego samego Zgromadzenia w Częstochowie, gdzie Siostry Służebniczki prowadzą Dom Małych Dzieci. Właśnie w tym Domu była dwójka rodzeństwa odpowiadająca naszym oczekiwaniom. Po otrzymaniu zezwolenia od p. Podczaskiej dostaliśmy zdjęcie chłopca i dziewczynki - sprzed dwóch lat. Dziewczynka miała 7 lat, a chłopiec prawie 6. Po krótkim namyśle postanowiliśmy polecieć do Polski i poznać ich w nadziei, że będzie to spotkanie z naszymi przyszłymi dziećmi.
Był 10 maja 1998 r., Dzień Matki w Ameryce, piękny, wiosenny dzień w Częstochowie. Zjawiliśmy się w Domu Małych Dzieci. Powitały nas siostry Rafaela, Jadwiga i Iza. S. Rafaela powiedziała, że zostaniemy przedstawieni dzieciom najpierw jako ciocia i wujek, zanim nie będziemy mieć pewności, że zechcemy je przyjąć. W powietrzu wyczuwało się atmosferę radosnego napięcia i było w tym coś nieopisanego. Wszystkie dzieci przygotowywały się na przyjęcie gości.
Najpierw zobaczyliśmy naszą córeczkę, potem synka. Trudno było zapanować nad emocjami. Od razu wypełniła nas miłość i współczucie. Ale był też strach przed podjęciem decyzji. I była w nas nadzieja tak wielka, iż poczuliśmy, że to Duch Święty nas prowadzi. Pobawiliśmy się z dziećmi, porozmawialiśmy z siostrami, obejrzeliśmy Dom Dziecka, pełen kolorów i - dzieci. Byliśmy przeniknięci atmosferą tego najświętszego z polskich miast. Nie minęła godzina, jak dzieci wołały do nas "mamo" i "tato" - i tak już zostało do dzisiaj.
Jeżeli kiedykolwiek byliście w Częstochowie w maju, wiecie, jaki to specjalny czas dla katolików. Maj jest miesiącem, kiedy szczególnie czcimy Maryję. Dwa kolejne tygodnie zostaliśmy jeszcze w Częstochowie, odwiedzając nasze dzieci w Domu Dziecka i poznając bliżej bieżące potrzeby osieroconych polskich dzieci. Spędziliśmy wiele godzin na rozmowach o nich z s. Rafaelą, myśląc: "Musimy coś zrobić. Naszym dzieciom zapewnimy wszystko, co będziemy mogli, ale co z tymi, które zostaną?"
Najpierw jednak musieliśmy dokończyć proces adopcji. Po pierwszej dwutygodniowej wizycie wróciliśmy do Stanów, aby czekać na wyznaczenie terminu rozprawy sądowej. W końcu czerwca 1998 r. otrzymaliśmy wiadomość, by przyjechać do Częstochowy na pierwszą rozprawę. Na początku sierpnia byliśmy już w domu w Milwaukee z naszymi dziećmi, by rozpocząć wspólne życie jako rodzina - już na zawsze. Misja została zrealizowana, mieliśmy dzieci, nasz dom zmienił się na zawsze i nigdy już nie będzie taki jak przedtem. Bóg zesłał na nas obfite błogosławieństwo. Mogliśmy radośnie przeżywać każdy dzień naszego wspólnego życia, jednak myślą i sercem wracaliśmy do dzieci, które pozostały w Domu Dziecka. Coś jeszcze zdarzyło się w Częstochowie. Nadal mieliśmy w zapasie pewne środki i nadal było tak wiele potrzeb do zaspokojenia...
Z organizacją Caritas for Children można skontaktować się w USA pod numerem telefonu 888-CARITAS 227-4827 (telefon bezpłatny); z innych krajów - pod numerem telefonu 01-414-771-7030 lub fax: 01-414-771-3528. Adres do korespondencji: 7400 W. National Ave., Milwaukee, Wis., 53214 USA. Zapraszamy do odwiedzenia naszej strony internetowej: http://www.caritasforchildren.org.
W Polsce wpłaty na fundusz budowlany lub ogólną pomoc dla Domu Małych Dzieci im. Edmunda Bojanowskiego w Częstochowie mogą być przesyłane do s. Rafaeli Marek, Dom Małych Dzieci, ul. św. Kazimierza 1, 42-200 Częstochowa, Polska, tel. (0-34) 324-67-51.
Wpłaty można kierować bezpośrednio przelewem do BRE Banku Częstochowa, Fundusz Budowlany, Dom Małych Dzieci, Częstochowa, nr 11401889-00-526941-USDCURRI-16.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Urodził się około 349 r. w Antiochii w Syrii (dzisiaj Antakya na południu Turcji), tam też podejmował posługę kapłańską przez około 11 lat, aż do 397 r., gdy został mianowany biskupem Konstantynopola. W stolicy cesarstwa pełnił posługę biskupią do czasu dwóch wygnań, które nastąpiły krótko po sobie - między 403 a 407 r. Dzisiaj ograniczymy się do spojrzenia na lata antiocheńskie Chryzostoma. W młodym wieku stracił ojca i żył z matką Antuzą, która przekazała mu niezwykłą wrażliwość ludzką oraz głęboką wiarę chrześcijańską. Odbył niższe oraz wyższe studia, uwieńczone kursami filozofii oraz retoryki. Jako mistrza miał Libaniusza, poganina, najsłynniejszego retora tego czasu. W jego szkole Jan stał się wielkim mówcą późnej starożytności greckiej. Ochrzczony w 368 r. i przygotowany do życia kościelnego przez biskupa Melecjusza, przez niego też został ustanowiony lektorem w 371 r. Ten fakt oznaczał oficjalne przystąpienie Chryzostoma do kursu eklezjalnego. Uczęszczał w latach 367-372 do swego rodzaju seminarium w Antiochii, razem z grupą młodych. Niektórzy z nich zostali później biskupami, pod kierownictwem słynnego egzegety Diodora z Tarsu, który wprowadzał Jana w egzegezę historyczno-literacką, charakterystyczną dla tradycji antiocheńskiej. Później udał się wraz z eremitami na pobliską górę Sylpio. Przebywał tam przez kolejne dwa lata, przeżyte samotnie w grocie pod przewodnictwem pewnego „starszego”. W tym okresie poświęcił się całkowicie medytacji „praw Chrystusa”, Ewangelii, a zwłaszcza Listów św. Pawła. Gdy zachorował, nie mógł się leczyć sam i musiał powrócić do wspólnoty chrześcijańskiej w Antiochii (por. Palladiusz, „Życie”, 5). Pan - wyjaśnia jego biograf - interweniował przez chorobę we właściwym momencie, aby pozwolić Janowi iść za swoim prawdziwym powołaniem. W rzeczywistości, napisze on sam, postawiony wobec alternatywy wyboru między trudnościami rządzenia Kościołem a spokojem życia monastycznego, tysiąckroć wolałby służbę duszpasterską (por. „O kapłaństwie”, 6, 7), gdyż do tego właśnie Chryzostom czuł się powołany. I tutaj nastąpił decydujący przełom w historii jego powołania: został pasterzem dusz w pełnym wymiarze! Zażyłość ze Słowem Bożym, pielęgnowana podczas lat życia eremickiego, spowodowała dojrzewanie w nim silnej konieczności przepowiadania Ewangelii, dawania innym tego, co sam otrzymał podczas lat medytacji. Ideał misyjny ukierunkował go, płonącą duszę, na troskę pasterską. Między 378 a 379 r. powrócił do miasta. Został diakonem w 381 r., zaś kapłanem - w 386 r.; stał się słynnym mówcą w kościołach swego miasta. Wygłaszał homilie przeciwko arianom, następnie homilie na wspomnienie męczenników antiocheńskich oraz na najważniejsze święta liturgiczne. Mamy tutaj do czynienia z wielkim nauczaniem wiary w Chrystusa, również w świetle Jego świętych. Rok 387 był „rokiem heroicznym” dla Jana, czasem tzw. przewracania posągów. Lud obalił posągi cesarza, na znak protestu przeciwko podwyższeniu podatków. W owych dniach Wielkiego Postu, jak i wielkiej goryczy z powodu ogromnych kar ze strony cesarza, wygłosił on 22 gorące „Homilie o posągach”, ukierunkowane na pokutę i nawrócenie. Potem przyszedł okres spokojnej pracy pasterskiej (387-397). Chryzostom należy do Ojców najbardziej twórczych: dotarło do nas jego 17 traktatów, ponad 700 autentycznych homilii, komentarze do Ewangelii Mateusza i Listów Pawłowych (Listy do Rzymian, Koryntian, Efezjan i Hebrajczyków) oraz 241 listów. Nie uprawiał teologii spekulatywnej, ale przekazywał tradycyjną i pewną naukę Kościoła w czasach sporów teologicznych, spowodowanych przede wszystkim przez arianizm, czyli zaprzeczenie boskości Chrystusa. Jest też ważnym świadkiem rozwoju dogmatycznego, osiągniętego przez Kościół w IV-V wieku. Jego teologia jest wyłącznie duszpasterska, towarzyszy jej nieustanna troska o współbrzmienie między myśleniem wyrażonym słowami a przeżyciem egzystencjalnym. Jest to przewodnia myśl wspaniałych katechez, przez które przygotowywał katechumenów na przyjęcie chrztu. Tuż przed śmiercią napisał, że wartość człowieka leży w „dokładnym poznaniu prawdziwej doktryny oraz w uczciwości życia” („List z wygnania”). Te sprawy, poznanie prawdy i uczciwość życia, muszą iść razem: poznanie musi się przekładać na życie. Każda jego mowa była zawsze ukierunkowana na rozwijanie w wierzących wysiłku umysłowego, autentycznego myślenia, celem zrozumienia i wprowadzenia w praktykę wymagań moralnych i duchowych wiary. Jan Chryzostom troszczył się, aby służyć swoimi pismami integralnemu rozwojowi osoby, w wymiarach fizycznym, intelektualnym i religijnym. Różne fazy wzrostu są porównane do licznych mórz ogromnego oceanu: „Pierwszym z tych mórz jest dzieciństwo” (Homilia 81, 5 o Ewangelii Mateusza). Rzeczywiście, „właśnie w tym pierwszym okresie objawiają się skłonności do wad albo do cnoty”. Dlatego też prawo Boże powinno być już od początku wyciśnięte na duszy, „jak na woskowej tabliczce” (Homilia 3, 1 do Ewangelii Jana): w istocie jest to wiek najważniejszy. Musimy brać pod uwagę, jak ważne jest, aby w tym pierwszym etapie życia człowiek posiadł naprawdę te wielkie ukierunkowania, które dają właściwą perspektywę życiu. Dlatego też Chryzostom zaleca: „Już od najwcześniejszego wieku uzbrajajcie dzieci bronią duchową i uczcie je czynić ręką znak krzyża na czole” (Homilia 12, 7 do Pierwszego Listu do Koryntian). Później przychodzi okres dziecięcy oraz młodość: „Po okresie niemowlęcym przychodzi morze okresu dziecięcego, gdzie wieją gwałtowne wichury (…), rośnie w nas bowiem pożądliwość…” (Homilia 81, 5 do Ewangelii Mateusza). Potem jest narzeczeństwo i małżeństwo: „Po młodości przychodzi wiek dojrzały, związany z obowiązkami rodzinnymi: jest to czas szukania współmałżonka” (tamże). Przypomina on cele małżeństwa, ubogacając je - z odniesieniem do cnoty łagodności - bogatą gamą relacji osobowych. Dobrze przygotowani małżonkowie zagradzają w ten sposób drogę rozwodowi: wszystko dzieje się z radością i można wychowywać dzieci w cnocie. Gdy rodzi się pierwsze dziecko, jest ono „jak most; tych troje staje się jednym ciałem, gdyż dziecko łączy obie części” (Homilia 12, 5 do Listu do Kolosan); tych troje stanowi „jedną rodzinę, mały Kościół” (Homilia 20, 6 do Listu do Efezjan). Przepowiadanie Chryzostoma dokonywało się zazwyczaj podczas liturgii, w „miejscu”, w którym wspólnota buduje się Słowem i Eucharystią. Tutaj zgromadzona wspólnota wyraża jeden Kościół (Homilia 8, 7 do Listu do Rzymian), to samo słowo jest skierowane w każdym miejscu do wszystkich (Homilia 24, 2 do Pierwszego Listu do Koryntian), zaś komunia Eucharystyczna staje się skutecznym znakiem jedności (Homilia 32, 7 do Ewangelii Mateusza). Jego plan duszpasterski był włączony w życie Kościoła, w którym wierni świeccy przez fakt chrztu podejmują zadania kapłańskie, królewskie i prorockie. Do wierzącego laika mówi: „Również ciebie chrzest czyni królem, kapłanem i prorokiem” (Homilia 3, 5 do Drugiego Listu do Koryntian). Stąd też rodzi się fundamentalny obowiązek misyjny, gdyż każdy w jakiejś mierze jest odpowiedzialny za zbawienie innych: „Jest to zasada naszego życia społecznego (…) żeby nie interesować się tylko sobą” (Homilia 9, 2 do Księgi Rodzaju). Wszystko dokonuje się między dwoma biegunami, wielkim Kościołem oraz „małym Kościołem” - rodziną - we wzajemnych relacjach. Jak możecie zauważyć, Drodzy Bracia i Siostry, ta lekcja Chryzostoma o autentycznej obecności chrześcijańskiej wiernych świeckich w rodzinie oraz w społeczności pozostaje również dziś jak najbardziej aktualna. Módlmy się do Pana, aby uczynił nas wrażliwymi na nauczanie tego wielkiego Nauczyciela Wiary.