Są osoby, które z dużym wyprzedzeniem planują swój urlop. Drugi tydzień sierpnia rezerwują na udział w Pieszej Pielgrzymce Archidiecezji Krakowskiej z Wawelu na Jasną Górę. Od czerwca rozpoczynają się zapisy w parafiach na 32. już marsz.
Białe Juwenalia
Reklama
Początek wakacyjnego pielgrzymowania z Wawelu do Czarnej Madonny ma swój związek z krakowskimi żakami. W tym roku studenci z naszego miasta obchodzili juwenalia bardzo hucznie. Nie tak, jak 31 lat temu, w 1981 r. Już w godzinę po zamachu na Placu św. Piotra, odwołano to studenckie święto, a 17 maja ruszono w Białym Marszu: „Kula zamachowca mierzona w Pierwszego Obywatela Świata trafiła w nas wszystkich. Ze smutkiem, powagą i oburzeniem zadajemy sobie pytanie, dlaczego ofiarą padł człowiek, który jest symbolem miłosierdzia, człowieczeństwa i miłości... Na wieść o zbrodniczym zamachu, postanawiamy odwołać Juwenalia’81, gdyż nie stać nas na beztroską i wesołą zabawę w obliczu tego wydarzenia” - czytamy w deklaracji podpisanej wówczas przez organizacje studenckie.
„Wyruszy Biały Marsz. Dlaczego biały? - ta biel jest naszym krzykiem, naszym protestem przeciwko zalewającej świat ciemności (...), a białe stroje, białe flagi i kwiaty to symbole, których wymowie nie trzeba już oprawy. Nie szafujmy słowami na proporcach i transparentach, nie bierzmy ze sobą napisów ani haseł. Naszym protestem niech będzie milczenie, spokój i rozwaga...” - prosili młodzi ludzie, zaangażowani w przygotowania. - W takim właśnie nastroju pragnęliśmy manifestować nasze uczucia - zaznacza Andrzej Bac, jeden ze współorganizatorów marszu, w którym przeszli studenci i mieszkańcy Krakowa. Ruszyli z Błoń (miejsca, gdzie Jan Paweł II odprawił Mszę św. podczas swojej I pielgrzymki do Ojczyny) na Rynek. Tam głównym celebransem Eucharystii był Metropolita Krakowski kard. Franciszek Macharski.
Andrzej Bac tak opisuje wydarzenia z maja 1981 r. (cytat za:
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Intencje wspólne i osobiste
Jednym z owoców Białego Marszu jest właśnie Piesza Pielgrzymka Krakowska na Jasną Górę w intencji Ojca Świętego i Ojczyzny, którą zaczęto organizować od 1981 r. Swe źródła ma w środowisku duszpasterstw akademickich, zwłaszcza DA „Na Miasteczku”, przy parafii Księży Misjonarzy. Podczas tegorocznego marszu uczestnicy będą się modlić za Polskę i za Benedykta XVI oraz dziękować za pontyfikat Jana Pawła II, a także za beatyfikację Papieża. Będą prosić o jego kanonizację.
Podczas pielgrzymki wymodlono również niezliczoną ilość osobistych intencji. Uwolnienie od nałogów, cud nawróceń, dar małżonka, potomstwa, zdrowia... Pielgrzymi idą w sprawach z ludzkiego punktu widzenia „beznadziejnych i niemożliwych”. I choć u kresu drogi nie zawsze otrzymują to, o co prosili, dane jest im dokładnie to, czego potrzebują. Jeden z księży jezuitów wspominał podczas tegorocznych rekolekcji dla studentów, że maszerując do Częstochowy jako młody chłopak, modlił się o dobrą żonę i rodzinę. Przyznał jednak, że gdyby nie te pielgrzymki, nie byłby teraz tu, gdzie jest.
Czasem słońce, czasem deszcz
Pielgrzymka to intencje, to trud, to cel. To metafora ludzkiego życia. Doświadczenie własnej słabości i siły. To: „już nie mogę więcej” i jednoczesne: „dam radę”, a potem - kolejny krok naprzód. To wdzięczność goszczącym nas na noclegu gospodarzom. Ufność w Bożą opiekę. Uczenie się przyjmowania tego, co jest dane i zadane na dziś. Rekolekcje w drodze. Przygoda. Świadomość, że nie jesteś sam: obok ciebie idą siostra i brat - towarzysze drogi, chwil trudnych i radosnych. Doświadczasz braterstwa, wspólnoty, gościny.
Pani Agnieszka pierwszy raz pielgrzymowała w 1985 r. jako 15-latka. W ubiegłym roku szła na Jasną Górę wraz z 11-letnim synem. Jej świadectwo zostało nagrodzone wyróżnieniem podczas popielgrzymkowego konkursu. Pisała w nim: „Boli mnie, kiedy dziś od młodych pielgrzymów słyszę, że «było niewygodnie». Niewygodnie? Dziś nikt nie śpi w stodole! Niewygodnie? Dziś każdy ma karimatę, śpiwór, jedzenia w bród! Niewygodnie? My 20 lat temu nieśliśmy ciężkie transparenty (…). Rozwijało się je na chwilę tuż przez Jasną Górą, aby milicja nie zdążyła zareagować. Dziś idzie się lekko: WC podjeżdża do lasu, sklepik oferuje świeże produkty do wyboru, do koloru. Dziś bije radość, jest wolność, dobrobyt. Owszem, trud pielgrzymowania każdy czuje w nogach. Ale może te nogi obsypać talkiem, założyć skarpety antyuciskowe, zastosować maści, kremy. 20 lat temu nikt o tym nie marzył. Nogi bolały, ale niewiele można było zrobić. Może ci, którzy nie mieli okazji poznać smaku pielgrzymowania w trudnych latach 80., poczytają trochę o tamtych czasach i spróbują wczuć się, choć na chwilę, w atmosferę pierwszych pielgrzymek. Ja wdzięczna jestem Panu Bogu za to, że pozwolił mi zakosztować pielgrzymowania dawniej i dziś”.
Szczegóły dotyczące tegorocznej pielgrzymki oraz archiwum z lat poprzednich:
