MARIUSZ RZYMEK: - Mariaż ugrupowania Prawica RP Marka Jurka z Solidarną Polską Zbigniewa Ziobry stał się faktem. Jak wyglądają prace nad stworzeniem lokalnych struktur na Podbeskidziu?

WŁADYSŁAW MOTYKA: - Sprawa jest świeża i powoli kiełkuje. Na spotkaniu w Radomiu, zaledwie kilka dni przed Bożym Narodzeniem zarząd główny Prawicy RP podjął uchwałę o podjęciu prac organizacyjnych nad stworzeniem szerokiej platformy prawicowej. Zgodnie z przyjętą wtedy dyrektywą, nowa formacja musi być oparta na chrześcijańsko-konserwatywnych fundamentach.

- Co w praktyce to znaczy?

- Otwartość na rozproszone środowiska prawicowe, które patrzą na politykę przez pryzmat katolickiej nauki społecznej. Jeżeli wyborca ceni sobie dokonania i stałość poglądów M. Jurka, to wie, czego po zainicjowanym ruchu może się spodziewać. Jurek jest w tym, co robi bardzo konsekwentny i swoje tezy głosi bez oglądania się na panujące koalicje i układy. O tym, że idzie on pod prąd panującym trendom, niech świadczy jego negatywna opinia w sprawie wprowadzenia w Polsce eurowaluty.

- Jakie znane nazwiska będą firmować nową formację na Podbeskidziu?

- Patrząc na macierzystą formację, jaką jest dla mnie Prawica RP, to muszę powiedzieć, że w jej lokalnych szeregach nie ma ludzi o znanym w polityce nazwisku. Do nas „nazwiska” nie lgnęły, bo w badaniach przedwyborczych nie dawano nam wielkich szans. „Nazwiska” zachowywały się koniunkturalnie i szły tam, gdzie istniało wysokie prawdopodobieństwo wywalczenia mandatu. Dzięki temu nasze struktury opierają się na dobrze wykształconych młodych osobach, a nie na wiecznie istniejących parlamentarzystach.

- Myśli Pan, że nowa formacja może liczyć na życzliwość wyborców w podbeskidzkich okręgach wyborczych?

- W ostatnich wyborach parlamentarnych w samym tylko okręgu bielskim w zaledwie 2 tygodnie zebraliśmy 5 tys. podpisów, aby zarejestrować listę. Uczyniliśmy to zarówno bez medialnych fajerwerków, jak i bez dotacji z budżetu, z której korzystały wszystkie największe partie. A skoro rozrastamy się i przyciągamy do siebie innych, to w przyszłości powinno być jeszcze lepiej.

- W polityce największym barometrem popularności jakiejś partii jest ilość dokonanych przez nią spektakularnych przejęć. Liczy Pan, że w najbliższym czasie wasze szeregi poszerzą się o kilka znanych nazwisk?

- Nie gramy na przejęcia, bo nie one są ważne. Nie sądzę też, aby metodą przejęć można było w polityce zbudować coś trwałego. Nam nie chodzi o koniunkturalne rozwiązania ani o ludzi, którzy, gdy poczują, że zmieniają się społeczne sympatie to wskakują w nowe ugrupowanie. Dla nas najcenniejszą zdobyczą są ci, którzy byli z nami od samego początku. Temu gronu potrzebne jest jednak wsparcie i dobrze się stało, że nadchodzi ono ze strony parlamentarzystów skupionych wokół Ziobry. Kilka głośnych nazwisk każdemu obozowi jest potrzebnych. Niemniej w regionie to młodzi ludzie będą grać pierwsze skrzypce.

- Zamieszkujący Podbeskidzie górale są przyzwyczajeni do tradycyjnych wartości i z reguły głosują na partie konserwatywne. Skoro do tej pory starczał im PiS, to proszę powiedzieć, dlaczego miałoby się to zmienić na korzyść formacji Jurka i Ziobry?

- Każdy, kto choć trochę interesuje się rodzimą polityką widzi, że przez ostatnie lata głos opinii katolickiej w parlamencie wyraźnie osłabł. Tak duża formacja jak PiS grupuje polityków o bardzo różnym autoramencie. Nie mówię, że nie ma wśród nich osób o katolickich przekonaniach. Są, ale stanowią one około 1/3 stanu liczebnego całej partii. To zaś sprawia, że wiele ważnych spraw umyka, bo nie ma kto ich podjąć. Obecnie katolicy nie mają już środowiska, za którym mogliby pójść w przysłowiowy ogień. Tworzące się koalicja ma szansę to zmienić.

- Czemu jednak ma być to środowisko Jurka i Ziobry?

- Bo PiS zaczął rozmijać się z tym, co głosi. Zlekceważył podjęcie prac nad konstytucją, ochroną życia, traktatem lizbońskim, którego podpisanie zepchnęło Polskę do drugiego szeregu krajów unijnych. Bycie w opozycji nie usprawiedliwia marnotrawienia szans na zmiany. Przecież nawet wtedy ma się do dyspozycji odpowiednie narzędzia i możliwości, aby niewygodne tematy stawiać na świeczniku. PiS ich nie wykorzystał. Na dodatek w działania PiS-u wdał się element kalkulacji politycznej, podporządkowanej pytaniu: A jak my na tym wyjdziemy? Co znamienne, od dłuższego czasu można też zauważyć, że głosem PiS-u jest kilku polityków, którzy mówią co i jak, a reszta tylko głosuje. Taki stan rzeczy doprowadza do karykatury wewnątrzpartyjnej demokracji. Skoro poseł jest reprezentantem lokalnej społeczności, to musi w jej imieniu zabierać głos i o jej dobro się upominać. A jeżeli tego nie czyni, bo mu nie wolno, to jaki z niego pożytek dla wyborców?