MARIUSZ RZYMEK: - Jako rekonwalescent trochę czasu przesiedziałeś na trybunach i pewnie widziałeś, jak ks. Piotr Greger reagował na meczach? Czy to spokojny kibic, czy też taki, który daje się ponieść emocjom?
DARIUSZ KOŁODZIEJ: - Z tego, co widziałem, to reagował jak zwykły kibic. Na stadion przychodził wyluzowany, z nieodłączną czapeczką na głowie. Nawet nie szło poznać, że to osoba duchowna. Nie obca jest mu spontaniczność w zachowaniu, co też kilka razy mogłem zauważyć.
- Czy kibic ks. Piotr Greger śpiewał wraz z innymi stadionowe przyśpiewki?
Pomóż w rozwoju naszego portalu
- Nie byłem aż tak blisko niego, żebym słyszał jak śpiewa, ale myślę, że tak. Gdy wszyscy śpiewali to on też to czynił; w takim zachowaniu nie różni się od innych.
- Usłyszałeś już od bp. Piotra Gregera, że przyjdzie zobaczyć grę Podbeskidzia w rundzie wiosennej?
- Nie rozmawialiśmy o tym, więc nie mogę nic konkretnego na ten temat powiedzieć. Myślę, że bardzo wiele zależeć będzie od jego terminarza. I nie ma się temu co dziwić. Kiedy jeszcze jego nominacja na biskupa była tajemnicą bardzo chciał wybrać się na nasz mecz do Krakowa. Przed spotkaniem na Wiśle spotkał mnie i zapytał: „jedziesz?”, odpowiedziałem, że tak i zapytałem, czy go nie zabrać. Ucieszył się i odpowiedział: „no to super” - i na tym się skończyło. Później, tuż przed Wisłą zadzwonił do mnie i mówił: „Darek bardzo mi przykro, ale wypadły mi pewne sprawy i muszę zrezygnować z wyjazdu”. On już wiedział, co jest grane, ale nominacją się nie pochwalił. Dopiero jak wszystko wyszło na jaw, zadzwoniłem do niego i mówię: na Wisłę się nie dało przyjechać, bo do Rzymu trzeba było lecieć...
Reklama
- Co oprócz znajomości z przyszłym biskupem pomogło ci przetrwać tak długi okres rekonwalescencji?
- Miałem taki moment, taki jeden dzień, że chciałem rzucić piłkę. W końcu zerwałem wiązadło krzyżowe i wiedziałem, że to jest kontuzja, która na długo wykluczy mnie z gry. Byłem w wielkim dołku. Wydobyłem się z niego dzięki żonie oraz osobom, które w różny sposób dawały mi poznać, że są ze mną. Gdy jednego dnia odbierasz ileś tam telefonów z wyrazami wsparcia, to już nie możesz tylko narzekać. W końcu zbierasz siły, walczysz, bo wiesz, że inni też na ciebie liczą. Zaczynasz więc zabiegi, idziesz na rehabilitację i tak dzień w dzień przez trzy miesiące ćwiczysz po 2-3 godziny. A wszystko po to, aby odzyskać dawną sprawność.
- Kilku znanych piłkarzy, m.in. Kuba Błaszczykowski, Marek Citko stali się twarzą kampanii propagującej otwarte manifestowanie wiary chrześcijańskiej. To oni wraz z dziennikarzami i muzykami reklamują breloczki z napisem „Nie wstydzę się Jezusa”. Nie myślałeś, by do nich dołączyć?
- O akcji, o której mówisz, nie słyszałem. Jej wsparcie nie byłoby jednak dla mnie żadnym problemem. Jestem osobą wierzącą i nie ukrywam tego. Dlatego, jeśli kiedyś pojawi się taka propozycja, to bardzo chętnie z niej skorzystam.
- W udzielonym nam wywiadzie Marcin Bojarski (wtedy w barwach Cracovii), stwierdził, że atmosfera przedmeczowej koncentracji sprzyja modlitwie i duża część zawodników na kilka chwil klęka i rozmawia z Bogiem. Czy w szatni Podbeskidzia takie obrazki też można zobaczyć?
- Faktycznie, jest wiele takich momentów, w których szatnia zamiera. Jest tak wtedy, gdy wszyscy są bardzo skoncentrowani. W takich chwilach u nas nie ma jednak głośnych modlitw. Być może ktoś modli się w duchu, tego nie można wykluczyć, ale też nie można i potwierdzić. Co do mnie to muszę powiedzieć, że w szatni się nie modlę. Koncentruję się wyłącznie na meczu. Kiedy jednak wchodzę na boisko to zawsze robię znak krzyża. W ten sposób oddaję się w opiekę Pana Boga i proszę Go o wsparcie.
- Ten znak krzyża dla wielu piłkarzy nie stał się jedynie przedmeczowym rytuałem?
- Ciężko powiedzieć. Może wielu robi go machinalnie, bo tak się przyjęło. Jeśli jednak ktoś wierzy to znak krzyża będzie miał dla niego odpowiednie znaczenie.
- Ty w ekstraklasie zaliczyłeś dwa debiuty. Czy można je do siebie jakoś porównać?
- Na pewno ten pierwszy raz, gdy wybiegłem w barwach Górnika Zabrze, był dla mnie jedyny w swoim rodzaju. Po raz pierwszy zagrałem wtedy w najwyższej klasie rozgrywek. Mimo to mecz inaugurujący ekstraklasę w Bielsku-Białej też był dla mnie wyjątkowym przeżyciem. Po pierwsze z tej racji, że jestem bardzo zżyty z tym miastem i klubem, a po drugie, bo wróciłem na boisko po długiej przerwie i wywalczyłem sobie miejsce w podstawowym składzie. W sam raz w momencie historycznego debiutu TS Podbeskidzia. Podsumowując ten wątek powiem tak: gdy chodzi o adrenalinę to miałem ją większą w Górniku, jeśli zaś mowa o emocjach to większe były w bielskim klubie.
- Ekstraklasa w Bielsku-Białej wciąż nie przyciąga tłumów kibiców. Około cztery tysiące widzów na meczu to żaden wynik.
- Wiadomo, że lepiej byłoby grać na nowym, pięknym stadionie i przy komplecie publiczności. Gdy grałem w Górniku, na trybunach zasiadało po 20 tysięcy widzów, a podczas derbów rozegranych na Stadionie Śląskim, aż 40 tysięcy. Tak duża frekwencja powodowała, że te stadiony cały czas huczały. Grając w Podbeskidziu też tego doświadczam, tyle, że na boiskach przeciwnika. I co ciekawe, mimo iż kibice rywali są przeciw nam, to atmosfera wielkiego piłkarskiego święta udziela się wszystkim po równo, tak gościom, jak i gospodarzom. Mam świadomość, że wraz z nowym stadionem jest szansa, że i w Bielsku-Białej może być podobnie. Trzeba tylko uzbroić się w cierpliwość i czekać. Póki co martwi mnie jedynie to, że gdy graliśmy w I lidze to na naszych meczach były komplety, a teraz tego nie ma. Mam nadzieję, że jest to tylko stan przejściowy.
