Niedziela Wielkanocna
Dz 10, 34a. 37-43; J 20, 1-9

„A pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień odsunięty od grobu. Pobiegła więc i przybyła do Szymona Piotra i do drugiego ucznia, którego Jezus kochał, i rzekła do nich: «Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono»” (J 20, 2).
Pełen rozpaczy okrzyk Marii Magdaleny nie jest tylko jednorazowym, ekspresyjnym wydarzeniem. Z pewnością przypominał on krzyk dziecka, które rozpacza po stracie rodzica. Wszak to Jezus jeszcze nie tak dawno uratował ją przed złowrogim tłumem, dzierżącym w ręku kamienie. A teraz go nie ma.
Współczesny człowiek wykrzykuje tę wieść w różnym stanie ducha. Mogłoby się zdawać, że jest w tym chichot filozofa ogłaszającego, że Boga nie ma, Bóg umarł. W istocie to wielki dramat człowieka, który zgubił Boga i życie staje się dla niego niezrozumiałym teatrem, pozbawionym prawdy i fałszu. Wszystko jest grą. Naśladowaniem. Ten krzyk, o którym chcę pisać, wydaje kobieta, matka dzieci. Jedno z nich ma w tym roku iść do I Komunii św. Matka twierdzi, że to księżowski wymysł. Ale robi to tylko dla teściowej. Nawet po swojemu zaklina los, żeby teściowa zdążyła dożyć do tego momentu, bo kto przygotuje dziecko na tę uroczystość „dla mnie obcą”. Innym razem motywacja się zmienia i powodem jest samo dziecko: „nie chcę by się źle czuło, a kiedyś wybierze samo”. Ważne w tym wszystkim jest, aby dobrze wypaść wobec widowni, którą są koleżanki, również prezentujące repertuar negacji Boga i Kościoła, a w szczególny sposób „czarnych”. Zatem potrzebny jest kontrapunkt, który uwydatni wewnętrzny krzyk sumienia o kłamstwie, o zatraceniu pierwotnej gorliwości. Tym kontrapunktem jest złowieszcze wyklinanie księży, którzy „za komunię każą sobie płacić i za wszystko”. A przecież nikt na siłę nie ciąga dzieci do I Komunii, i w zasadzie to sami rodzice decydują o kupnie medalików, książeczek czy różańców. Po ich decyzji my tylko pomagamy te rzeczy nabyć. Nie my też decydujemy o ilości kamer i fotografów, nie prowadzimy marketingu lokali gastronomicznych. Nie bardzo wiem zatem, skąd ta złość?
Pewnie stąd, że zabrano tej kobiecie radość paschalnej wspólnoty. Ograbiono ją z ducha dziecięctwa i kiedy została sama, pozostawiono ją na pastwę mody i będącej „trendy” postawie negacji. Potrzeba, by na jej drodze stanęli świadkowie Zmartwychwstania. W sekwencji paschalnej będziemy dziś śpiewali: „Mario, ty powiedz, coś w drodze widziała?/Jam Zmartwychwstałego blask chwały ujrzała./Żywego już Pana widziałam, grób pusty,/I świadków anielskich, i odzież, i chusty./Zmartwychwstał już Chrystus, Pan mój i nadzieja,/A miejscem spotkania będzie Galileja”.
Dzięki takim spotkaniom możliwe jest Zmartwychwstanie i niewyobrażalna radość. To zmartwychwstanie dotknęło także inną kobietę. Bóg umiłował ją szczególnie, bo obdarował ją chorym dzieckiem. Czasem tak bywa, że miłość jest zbyt ciężka, zbyt wielka i pewnie tak było w tym przypadku. Zaczęła ratować się ucieczką w alkohol. Zaszło to już tak daleko, że zdawało się, iż nie ma już ucieczki. Bóg jednak nie przestał jej kochać. Tą trudną nadal miłością dotknął ją przez chorobę. W przeciągu 40 dni, jakby w jej osobistym wielkim poście, przebyła sześć operacji. Po piątej wołała o eutanazję. Przeżyła i szóstą. Wielu ludzi modliło się o jeszcze jedną - o spowiedź. Nie chciała o tym słyszeć. Bóg jednak jej nie opuszczał. Kilka dni po tej szóstej operacji zaczęła rosnąć nadzieja na fizyczne wyzdrowienie. W tych dniach nadziei przyszła też wiadomość o spowiedzi i przyjęciu wiatyku. I ta najważniejsza - jaka ona jest szczęśliwa. To trudno pojąć - być szczęśliwym, kiedy każda cząstka ciała jest zbolała, a przyszłość niepewna. Tak to bywa w życiu. Perspektywa radosnego dnia I Komunii św. staje się motywem kultu złego ducha, ciągła niepewność życia umocniona łaską sakramentalną przysparza radości. Oto misterium Wielkiej Nocy. Dokończmy wielkanocną sekwencję: „Wiemy, żeś zmartwychwstał, że ten cud prawdziwy, O Królu Zwycięzco, bądź nam miłościwy.”