Jakże wiele jest słuszności w stwierdzeniu, że praktykowanie miłosierdzia chrześcijańskiego nie polega jedynie na rozdawaniu dóbr materialnych potrzebującym. Czym jest zatem miłosierdzie? To rodzaj niełatwej miłości, która ze współczuciem wychodzi naprzeciw człowieczej biedzie, nędzy, ułomności i temu wszystkiemu, co w pierwszym odruchu każdy z nas chciałby raczej wstydliwie ukryć, niż uczynić przedmiotem czyjegokolwiek zainteresowania i troski. Na takie rozumienie wskazuje sens łacińskiego odpowiednika słowa „miłosierdzie”: misericordia, czyli miseris cor dare - dać serce potrzebującym. Zauważmy, chodzi o dawanie serca, a nie rzeczy. Cóż zatem? Miłosierdzie bardziej niż cokolwiek innego to sprawa ludzkiego wnętrza, paradoksalnie to sprawa myślenia o sobie. Aby być uczciwie miłosiernym, trzeba najpierw siebie samego zobaczyć właśnie jako biedaka w każdym wymiarze naszego istnienia. Nieraz może nam się wydawać, że dając innym, ofiarujemy im coś swojego, coś, czego jesteśmy jedynymi właścicielami, co sami dla siebie zdobyliśmy. A tymczasem św. Paweł zupełnie pozbawia nas złudzeń, pytając retorycznie: Co masz, czego byś nie otrzymał? Jeśli więc otrzymałeś, to dlaczego przechwalasz się, jakbyś nie otrzymał? (1Kor 4, 7). Wtóruje mu św. Jan, gdy demaskatorsko oznajmia w Apokalipsie: Mówisz: «Jestem bogaty, wzbogaciłem się, niczego nie potrzebuję!». Nie wiesz jednak, że jesteś nędzny, godny pożałowania, biedny, ślepy i nagi” (Ap 3, 17).
Pamiętam niezwykłego człowieka, który podczas uroczystości jubileuszu swojej pracy zawodowej, po wysłuchaniu wszystkich hymnów pochwalnych na swoją cześć zabrał głos i powiedział krótko: zabierzcie mi wszystko to, co otrzymałem od innych, a zostanie mi bardzo niewiele, albo nawet zupełnie nic... Niemal wszystko to, co posiadamy, otrzymaliśmy w darze. Niemal wszystko to, kim jesteśmy, zawdzięczamy innym. Dopiero z tą świadomością możemy uczciwie popatrzeć na potrzebujących, biednych, dotkniętych całą nędzą tego świata i w nich dostrzec własne ubóstwo i znikomość, w nich usłyszeć własne wołanie o miłosierdzie. Dopiero wtedy będziemy gotowi do jego praktykowania, bo wówczas nie będzie ono dawaniem naszego, ale dzieleniem się tym, co sami wcześniej otrzymaliśmy, bowiem każdy dar otrzymany staje się w nas powinnością dalszego obdarowywania. Nie zapomnę nigdy słów bardzo młodej kobiety, która mówiąc o macierzyństwie, stwierdziła bez namysłu: otrzymałam to życie w darze i chcę się nim podzielić.
Zobaczyć swoje ubóstwo, zobaczyć je w drugim i wyjść mu naprzeciw, to stać się miłosiernym. Reszta to kwestie czysto techniczne. Ile damy czasu, serca, modlitwy, dobrych słów, troski, cierpliwości, pieniędzy, rzeczy, wszystko zależy od naszych możliwości. Nigdy nie ma się tak mało, by nie móc się podzielić z tymi, którzy mają jeszcze mniej. Nigdy też nie ma się tak wiele, by nie potrzebować dzielenia innych. Patronem tegorocznego Tygodnia Miłosierdzia jest św. Franciszek z Asyżu. Dobrze poznał on biedę swoją i drugich. W tej biedzie potrafił dostrzec nade wszystko oblicze ubogiego Chrystusa, którego niezmiennie od setek lat uczy nas prosić: Spraw abyśmy mogli, nie tyle szukać pociechy, co pociechę dawać; nie tyle szukać zrozumienia, co rozumieć; nie tyle szukać miłości, co kochać...