W marcu br. zmarł nagle ks. kan. Andrzej Mikołajczyk, budowniczy i pierwszy proboszcz (1989-2010) parafii Zwiastowania Pańskiego w Rąbieniu. Urodził się 15 stycznia 1954 r. w Łodzi, w parafii Wniebowzięcia NMP, w rodzinie Władysława i Anny Dębskich. 29 stycznia 1983 r. z rąk bp. B. Bejze przyjął święcenia kapłańskie w parafii Najświętszego Serca Jezusowego. W latach 1984-1986 był wikariuszem w Jeżowie, następnie w parafii Świętych Archaniołów w Aleksandrowie Łódzkim, skąd w 1988 r. skierowany został do parafii Najświętszego Serca Jezusowego w Łodzi. Po roku otrzymał nominację na proboszcza nowo erygowanej parafii w Rąbieniu. W latach 1996-98 był członkiem III Synodu Archidiecezji Łódzkiej. W 2005 r. został kanonikiem Kapituły Kolegiackiej Łaskiej, od 2006 r. - kanonikiem kustoszem tej Kapituły.
Uwielbienie Boga wyrażał przez miłość do drugiego człowieka, miał zawsze czas dla potrzebującego, drogę do drzwi plebanii znajdowali wszyscy, którzy byli w potrzebie - często ci, którzy nie przekraczali progu świątyni. Dla nich rąbieński proboszcz był autorytetem, częstokroć ostatnią deską ratunku, kiedy życie traciło sens, kiedy potrzebny był dobry lekarz onkolog, kiedy trudno było żyć u boku męża nadużywającego alkoholu, kiedy sąsiad groził i zastraszał. Pocieszał i dodawał otuchy chorym - których odwiedzał w szpitalach i domach - nie tylko parafianom, ale też innym, tym, którzy nie mieli bliskich. To wszystko czynił dyskretnie. Głęboko wrażliwy, współczujący i ciepły. Raniły go niesprawiedliwość, obłuda, fałsz i zakłamanie. Sam był niezwykle bezpośredni i szczery.
Był silny i wymagający, ale to od siebie wymagał najwięcej. Miał poczucie humoru, lubił żart i dowcip, ale z pokorą potrafił przyjąć krytykę. Odznaczał się skromnością, drażniły go i zawstydzały podziękowania. Był kapłanem wymagającym, ale serdecznym. Niezwykle cenił sobie spotkania z dziećmi. Szkolne uroczystości, lekcje religii, przerwy były okazją do dyskusji na tematy nurtujące młodych. Nasz ksiądz nie bał się niewygodnych tematów, trudnych wyzwań. Uczył, że są wartości nadrzędne, a wśród nich szacunek dla tradycji, historii i symboli narodowych.
Z jego inicjatywy nasza szkoła otrzymała imię kard. Wyszyńskiego i pomnik Patrona, szkolne boisko, wsparcie w remontach szkoły. Wspólnie z rodzicami uczniów negocjował z władzami gminy kwestię rozbudowy szkoły, której prestiż ciągle wzrasta. Był autorytetem nie tylko dla młodzieży. Zarażał dynamizmem, energią, aktywnością.
Zapamiętamy go stojącego przy ołtarzu, jego głębokie, mądre słowa, ale nie zapomnimy też jak w ubrudzonej cementem sutannie pracował fizycznie przy budowie świątyni, kosił trawę, odśnieżał dach kościoła, dźwigał drabinę, z której wieszał w hali sportowej kotary, bo inni mieli lęk wysokości, przewoził na taczce palety i rusztowania pożyczane dla szkolnych potrzeb. Był zwyczajny i jakże niezwyczajny w swej zwyczajności. Wydaje się, że dopiero teraz, gdy odszedł, jesteśmy w stanie pojąć głębię myśli Patrona naszej szkoły: „Z drobiazgów życiowych wykonywanych wielkim sercem powstaje wielkość człowieka.”
W imieniu społeczności SP im. ks. Stefana kard. Wyszyńskiego w Rąbieniu