Zgromadzenie to założył 3 maja 1850 r. Edmund Bojanowski (1814-1871) . Założyciel uważał, że pracę nad odrodzeniem narodu należy rozpocząć od odrodzenia ludu wiejskiego, stąd wypracował ideę ochronek - przedszkoli dla dzieci wiejskich, które chroniłyby zdrowie moralne i fizyczne dziecka, a także narodowe wartości środowiska wiejskiego. Dziewczętom poświęcającym się bezinteresownie pracy w ochronkach nadał zakonny styl życia. Zgromadzenie o takiej sylwetce duchowo-apostolskiej szybko się rozwijało. W chwili śmierci założyciela (1871 r.) liczyło 188 sióstr pracujących w 37 placówkach w Wielkopolsce, Galicji i na Śląsku. Wskutek trudności podczas rozbiorów w kontaktach z przełożonymi, zgromadzenie uległo podziałowi na 4 samoistne rodziny zakonne: służebniczki dębickie, starowiejskie, śląskie i wielkopolskie. Służebniczkom starowiejskim ( nazwa wywodzi się od siedziby domu generalnego i nowicjackiego w Starej Wsi k. Brzozowa w archidiecezji przemyskiej) początek dały placówki powstające od 1861 r. w Galicji. Zakazy rządu austriackiego utrzymywania jakiegokolwiek kontaktu z władzami centralnymi zgromadzenia w zaborze pruskim i trudności stąd wynikłe w porozumiewaniu się zdecydowały o przyjęciu przez siostry pracujące w zaborze austriackim autonomii w 1866 r. Służebniczki starowiejskie otrzymały zatwierdzenie konstytucji na szczeblu diecezjalnym 22 września 1870 r., potwierdzone przez Stolicę Apostolską 21 maja 1940 r.

Charyzmatyczną misją sióstr jest pełnienie w imię Chrystusa posługi opiekuńczo-wychowawczej, katechetycznej oraz charytatywnej wśród dzieci, chorych i ubogich. Realizują ją przede wszystkim w prowadzonych przez zgromadzenie przedszkolach. Na młodzież oddziaływają poza salą szkolną przez grupy modlitewno-apostolskie, m.in. Oazę Dzieci Bożych, Ruch Światło-Życie, schole, koła Żywego Różańca, Krucjatę Eucharystyczną, Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży. Dziewczętom, zwłaszcza przed maturą, służebniczki umożliwiają odprawienie rekolekcji, udostępniają książki, czasopisma i kasety z treściami religijnymi. Swoim zasięgiem apostolskim zgromadzenie obejmuje także dzieci z rodzin patologicznych, dotkniętych alkoholizmem, sieroctwem - raczej duchowym niż fizycznym. Siostry prowadzą domy dziecka, specjalne ośrodki wychowawcze, współdziałają też z Pogotowiem Opiekuńczym. Służebniczki podejmują ponadto pracę w szpitalach. W domach opieki społecznej obejmują troską osoby w podeszłym wieku.

W naszej diecezji siostry służebniczki mają swój dom zakonny w Tomaszowie Lubelskim. Przebywają tam od listopada 1927 r. Placówka została założona ze względu na szpital, gdzie siostry pełniły posługę pielęgniarską. Tam też początkowo znajdował się ich dom. W czasach późniejszych zamieszkały przy parafii Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny, gdzie nadal pracowały jako pielęgniarki w szpitalu oraz zakrystianki. Obecnie siostry służebniczki mieszkają przy parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Tomaszowie Lubelskim. Zajmują się głównie pracą katechetyczną wśród dzieci i młodzieży oraz służą swoją pomocą i modlitewnym wsparciem w parafiach. S. Helena i s. Celina pracują jako katechetki w szkołach podstawowych, s. Lucyna katechizuje młodzież w Zespole Szkół Ekonomicznych. Jako zakrystianka w kościele Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny pracuje s. Aniela, natomiast zakrystianką w parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa jest s. Krystyna. Swój piękny jubileusz 60-lecia pobytu w Tomaszowie Lub. obchodzi s. Angela, która przez wiele lat w trudnych warunkach pracowała jako pielęgniarka w miejscowym szpitalu. Otrzymała także odznaczenia za szczególną działalność patriotyczną. W obronie Ojczyzny często narażała swoje życie.

Siostry służebniczki starowiejskie noszą granatowy habit, na głowie czepek z przypiętym do niego czarnym welonem.