W czasach „Lalki”, gdy w Lesie Bielańskim strzelał się Wokulski z baronem Krzeszowskim, była to wieś, położona 5 km na północ od Warszawy, znana z kościoła i klasztoru kamedułów. Także z terenów rekreacyjnych i bujnej zieleni.
W Zielone Świątki - obowiązkowo
Przybywali tu warszawiacy odetchnąć świeżym powietrzem: dorożkami, bryczkami, potem również statkami - i czym kto tylko mógł - całymi rodzinami. A poniedziałkowa prasa donosiła o co pikantniejszych incydentach tego ludowego pikniku z karuzelą, diabelskim młynem, piwem od Bochenka, cukrową watą, niekiedy też bijatyką i odwożeniem karetkami poszkodowanych do szpitala Świętego Ducha. Największy ludowy festyn odbywał się tradycyjnie w Zielone Świątki, bo był odpust.
Aż trudno uwierzyć, że do utwardzenia alejek w parku przy Lesie Bielańskim zabrano się dopiero w latach 30. ubiegłego wieku, bo dopiero wtedy Bielany przyłączono do Warszawy. Park pozostawał półdziki, z bezładnie wiodącymi ścieżkami wśród gęstwiny roślinności. Przed samą wojną w słoneczne niedziele kolejki amatorów wycieczki na Bielany ustawiały się na Powiślu z samego rana w obawie o miejsce na pokładzie, choć warszawska żegluga liczyła wtedy kilkadziesiąt parowców.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Stolica z rezerwatem
Po II wojnie światowej na Bielanach powstał Park Kultury ze sławną karuzelą. Napływ odpoczywających na masową skalę ludzi powodował dewastacje naturalnego środowiska leśnego. Aby uchronić unikatową przyrodę, w 1973 r. na północ od ul. Podleśnej utworzono rezerwat, Park Kultury zlikwidowano w 1986 r. I tak Warszawa stała się jedyną stolicą w Europie, która ma na swoim obszarze rezerwat przyrody. Bywa, że przechodzące do Puszczy Kampinoskiej, z którą enklawami zieleni łączy się Las Bielański, sarny, dziki, łosie czy zające, zabłądzą na miejskie drogi i stają się ofiarami wypadków.
Nie mniej radzą sobie całkiem nieźle głównie dzięki temu, że na Bielanach skończyła się pewna epoka i „śniadania na trawie”, po których pozostawała kupa śmieci.
Dawną obyczajowość zaczęła wypierać nowa. Zmienili się ludzie, formy wypoczynku i rozrywki. Nikt by dziś pewnie nie przyszedł na zabawę na wydeptanej trawie czy też umajonym podeście z desek.
Życie nie lubi próżni
Ale łącznikiem „między starymi i nowymi czasy” pozostaje dziś na Bielanach nie tylko najsłynniejszy kameduła - Michał Wołodyjowski, bohater powieści Henryka Sienkiewicza, którego figura w białym habicie spogląda na nas z wieży zabytkowego kościoła parafii bł. Edwarda Detkensa. Bo Bielany nadal pozostają miejscem kultury. Jednak już innej, nie hałaśliwej, przaśno-ludowej, ale tej duchowej, wysublimowanej, religijnej.
I choć na Bielany nie jeżdżą już statki po Wiśle i aż do Młocin dowiezie nas metro, to jednak ks. Wojciech Drozdowicz, zwany proboszczem Lasu Bielańskiego, zaprasza na inny statek. Mówi, że to kościół jest wielkim okrętem, na którym jest miejsce dla każdego. „Na nasz okręt mogą się zabrać wszyscy. Jedynym biletem wstępu jest chęć zaokrętowania się i odbycia wspólnej podróży. Nie gorszmy się, nie denerwujmy. Niech z nami popłyną” - powiedział na jednym z kazań podczas Mszy św.
To kompletnie nietypowa parafia. W dzień powszedni uczestniczą w nabożeństwach przeważnie studenci sąsiadującego z kościołem Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego. W niedziele i święta przybywają tu single, pary i rodziny wielodzietne, by po nabożeństwie pospacerować po lesie i odetchnąć czystym powietrzem. Przychodzą też na imprezy kulturalne w kościele i podziemiach pokamedulskich, na spektakle teatralne, wystawy, występy artystyczne i koncerty. Ks. Drozdowicz ma serce dla artystów.
Nadal, jak w dawnych czasach, odbywa się odpust w Zielone Świątki, bo ta bielańska impreza jest świadomym nawiązaniem do tradycji. Odpust upamiętnia przeniesienie obrazu św. Brunona z kolegiaty św. Jana w drugi dzień Zielonych Świąt 1673 r. Po uroczystej Mszy św. na licznych straganach można jak niegdyś kupić watę cukrową, serduszka z piernika, pańską skórkę, kolorowe wiatraczki, lizaki oraz wiele rzeczy, które zarówno dorosłym jak i dzieciom sprawiają wiele radości.
Ks. Drozdowicz dba, aby pielęgnować tradycje tego miejsca i przyciągać ludzi. Nie są to już dawne Bielany z polegiwaniem na trawie, pasącymi się końmi, tańcami, serdelkami czy flakami z pulpetami, o których pisywał Wiech, ale zmieniły się formy spędzania wolnego czasu. Zmieniło się też piknikowe menu. Czy dzisiaj pan Piecyk powiedziałby swoje słynne „Przepadli Bielany!”. Trudno powiedzieć, bo pan Piecyk też by się zmienił.