Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego kieruje naszą uwagę ku przyszłości. Niebo bowiem, dokąd odszedł Chrystus, jest rzeczywistością, w której mamy się spotkać z Bogiem po naszym ziemskim życiu.
Ludzie dość często myślą o przyszłości. Snują różne plany, tyczące nadchodzącego czasu. W każdej dobrze funkcjonującej instytucji sporządza się plany na przyszłość, ustala się budżet, planuje się inwestycje, przychody, wydatki. Poszczególni ludzie, zwłaszcza młodzi, myślą o przyszłości. Wyznaczają sobie bliższe i dalsze cele. Planują terminy wykonania zamierzonych prac, ustalają plany na czas wakacji i urlopów. Bywają sfrustrowani, gdy życie im te plany pokrzyżuje.
Historia filozofii, doktryn politycznych, teorii społecznych, gospodarczych, zna ludzi, których można nazwać marzycielami o przyszłości. Pozostawili bowiem po sobie nigdy niezrealizowane, gdyż nierealne, marzenia, które zwiemy utopiami. Taką utopią była np. wizja idealnego państwa u Platona, wizja społeczeństwa bezklasowego w wydaniu Karola Marksa czy obraz nowego wspaniałego świata Aldousa Huxleya. Utopie bywały ucieczką od smutnej rzeczywistości w idealny czas i miejsce w przyszłości.
W wielu placówkach naukowych, zwłaszcza zachodnioeuropejskich i amerykańskich, a także w instytucjach społeczno-politycznych często przy rządach i parlamentach istnieją grupy specjalistów zajmujących się prognozowaniem przyszłości. Jest to rodzaj nauki o przyszłości nazywany futurologią. Przywiązuje się dziś do tej dyscypliny dużą wagę. Kraje mające dobrych prognostyków łatwiej radzą sobie z różnego rodzaju trudnościami i kryzysami. Zauważmy jednakże, że wszelkie ludzkie prognozowanie i planowanie przyszłości jest niedoskonałe. Do tej pory nie pozwoliło uniknąć nieprzewidzianych zdarzeń i nie doprowadziło do stworzenia obiecywanego przez niektórych futurologów raju na ziemi. Wręcz przeciwnie, pesymistyczni prognostycy wiele razy napędzali strachu i lęku jednostkom i społecznościom.
Tak odnoszą się do przyszłości ludzie. A co mówi o przyszłości Bóg?
Uroczystość Wniebowstąpienia Chrystusa wzywa nas do zawierzenia przyszłości, którą jest sam Bóg. Jezus, wstępując do nieba, otworzył przed nami bramę przyszłości, ostatecznej, wiecznej. Co możemy o niej powiedzieć?
Tę przyszłość, która jest dla nas, ludzi, rzeczywistością tajemniczą, możemy jedynie opisać słowami samego Chrystusa, słowami wiary w to, co Bóg nam objawił. Niebo jest domem doskonałym, gdzie nie ma żadnych ograniczeń, doświadczanych przez nas na ziemi. Jest miejscem pełnej prawdy, pełnego dobra i piękna, pełnej miłości i wolności. Na ziemi ściska nas tyle ograniczeń: choroby, cierpienia cielesne i duchowe, kłamstwo, fałsz, zło, niesprawiedliwość, zniewolenie, ograniczoność dóbr materialnych, układy polityczne, gospodarcze, na które nie mamy wpływu. Jesteśmy ograniczeni dziurą ozonową, zatrutym powietrzem, wodą, jak również liczbą przeżytych lat. Chrystus, wstępując w niebo, wychodzi spośród naszych ograniczeń i przechodzi w świat pełnej wolności, prawdy, dobra, miłości i piękna.
Tak wygląda w ogólnych konturach owa przyszłość, którą otworzył dla nas Chrystus, dokąd sam się udał, by czekać na nasze przybycie. Do tego domu jesteśmy ostatecznie powołani. Jednakże ta przyszłość, ku której wznosimy dziś nasze serca, nie odrywa nas od ziemi. Dla ludzi nie ma innej drogi do nieba jak tylko przez ziemię.

Oprac. ks. Łukasz Ziemski