Dzień 22 stycznia 2010 r. przejdzie do historii młodej jeszcze, bo zaledwie 18-letniej metropolii szczecińsko-kamieńskiej. W tym dniu w miejscu szczególnym, czyli w katedrze pw. Wniebowzięcia NMP w Gorzowie Wlkp. odbyła się potrójna w swej istocie uroczystość, która zgromadziła rzesze kapłanów z trzech tworzących tę prowincję kościelną diecezji: zielonogórsko-gorzowskiej, koszalińsko-kołobrzeskiej i archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej. Każdy z trzech wymiarów miał fundamentalne znaczenie. Najpierw - by we wspólnocie prezbiterium spotkać się na modlitewnym czuwaniu podczas trwającego Roku Kapłańskiego, a następnie - by w tę refleksję nad istotą posługi kapłańskiej wpleść szlachetny przykład heroizmu w służbie Bogu i bliźniemu sługi Bożego bp. Wilhelma Pluty w dniu rocznicy jego śmierci, czcząc równocześnie 100. rocznicę jego urodzin, i aby na końcu uczestniczyć w podniosłym momencie rozpoczęcia błogosławionej pracy Synodu Metropolii Szczecińsko-Kamieńskiej.
W Roku Kapłańskim, medytując „dar i tajemnicę” powołania jako wzór kapłańskiej posługi, papież Benedykt XVI postawił postać św. Jana Marii Vianneya - patrona proboszczów. Każda wspólnota kapłańska odnajduje także w tym roku świetlane przykłady, które mają umacniać ducha i dopomagać w dalszej gorliwej służbie. Do takich właśnie wzorców należy bez wątpienia śp. bp Wilhelm Pluta, wokół którego zgromadziło się 10 biskupów metropolii oraz blisko 400 kapłanów na adoracji Najświętszego Sakramentu, a następnie na konferencji ascetycznej wygłoszonej przez bp. Pawła Sochę na temat duchowości tego niezapomnianego pasterza dawnej administracji, a później diecezji gorzowskiej.

Sylwetka bp. Wilhelma Pluty

Wilhelm Pluta urodził się 9 stycznia 1910 r. w Kochłowicach k. Katowic w rodzinie Piotra i Agnieszki, jako trzecie z dziewięciorga dzieci. Ojciec był sztygarem w kopalni, a matka zajmowała się domem. W 1929 r. po ukończeniu Gimnazjum Klasycznego w Katowicach Wilhelm Pluta wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego dla Diecezji Śląskiej w Krakowie. W 1934 r. przyjął święcenia kapłańskie z rąk biskupa pomocniczego diecezji katowickiej Teofila Bromboszcza. Po święceniach pracował jako katecheta, wikariusz i proboszcz śląskich parafii. 4 lipca 1958 r. Pius XII na prośbę prymasa Polski kard. Stefana Wyszyńskiego mianował ks. Wilhelma Plutę biskupem i rządcą ordynariatu, a później administracji gorzowskiej. Święcenia biskupie przyjął z rąk kard. Stefana Wyszyńskiego 7 września 1958 r. w gorzowskiej katedrze. Zginął w wypadku samochodowym 22 stycznia 1986 r. Jan Paweł II podczas spotkania z wiernymi diecezji zielonogórsko-gorzowskiej w Gorzowie Wlkp. w 1997 r. powiedział: „Pragnę z wdzięcznością wspomnieć śp. bp. Wilhelma Plutę. On budował niejako fundamenty Kościoła gorzowskiego w czasach bardzo trudnych dla naszego kraju. Długie lata zarządzał Kościołem gorzowskim, najpierw jako administrator, a później jako jego biskup. Biskupie Wilhelmie, dziękuję Ci za to, co uczyniłeś dla Kościoła na tej ziemi. Za Twój trud, odwagę i mądrość. Dziękuję Ci za to, co uczyniłeś dla Kościoła w naszej Ojczyźnie”.

Proces beatyfikacyjny

W 2002 r. rozpoczął się diecezjalny etap procesu beatyfikacyjnego bp. Pluty. Bp Adam Dyczkowski dekretem z 31 maja 2000 r. ustanowił postulatora procesu beatyfikacyjnego bp. Wilhelma Pluty. „Bogactwem swego ducha wycisnął tak mocne piętno w sercach i umysłach naszych kapłanów, osób konsekrowanych i katolików świeckich, że wdzięczni za te zasługi pragniemy go wynieść na ołtarze, aby był dla nas wzorem” - mówił bp Adam Dyczkowski, otwierając pierwszą sesję trybunału. Również Sejmik województwa lubuskiego uczcił całokształt pracy apostolskiej, ustanawiając rok 2010 Rokiem Sługi Bożego Biskupa Wilhelma Pluty. W uchwale Sejmik: „wyraża swój szacunek i uznanie dla wszystkich lat duszpasterskiej posługi bp. Wilhelma Pluty na ziemi lubuskiej oraz dziękuje za jego sumienną i niezwykle efektywną ewangelizację. Dziś, gdy istnieje wielka potrzeba troski o świat wartości etycznych, o pielęgnowanie tak bardzo zagrożonych więzi rodzinnych, warto przypominać nauczanie bp. Wilhelma Pluty, który zawsze z pietyzmem odnosił się do godności rodziny i w nieugięty oraz zaangażowany sposób o nią walczył”.

Duchowość bp. Wilhelma

O tych wszystkich aspektach duchowości bp. Wilhelma Pluty przypomniał podczas konferencji bp Paweł Socha: „Uczył odpowiedzialności za Kościół i troski o życie wewnętrzne w człowieku. Posługę pasterską bp. Wilhelma można by streścić w jednym zdaniu: wielka troska pasterza o człowieka. Był zatroskanym pasterzem o człowieka. Na spotkaniach z Panem Bogiem szukał siły i mocy na swoje bardzo trudne dni biskupiego życia. Dlatego tak dużo spędzał czasu przed tabernakulum, gdzie rzeczywistość Boża była dla niego bardziej realna niż to, co go otaczało. Kochał bardzo swoją rodzinę. Byt głęboko związany przyjaźnią z kolegami i z kapłanami, z którymi współpracował w duszpasterstwie. Kochał swoich kapłanów, diecezję i diecezjan. Interesowały problemy współczesnego człowieka, przede wszystkim małżeństwa i rodziny. Pełnił również odpowiedzialną funkcję przewodniczącego Episkopatu ds. Duszpasterstwa Małżeństw i Rodzin (1966-71). Pod jego kierownictwem sprawy formacji narzeczonych przygotowujących się do sakramentu małżeństwa w Polsce weszły w nową erę. W rodzinach «Bogiem silnych» widział żywy organizm Kościoła i dynamiczną siłę apostolstwa. Obeznany ze współczesną teologią, był znawcą wybitnych zagadnień życia wewnętrznego. Uważany był za ojca kapłanów i przyjaciela alumnów. On chodził w obecności Bożej, kontemplował ją i dlatego też umiał w porę odczytać znaki czasu. Dzięki tej rzadko spotykanej w życiu umiejętności patrzył na księży - swych najbliższych współpracowników - oraz na siostry zakonne i wszystkie osoby konsekrowane z ogromnym szacunkiem i religijną czcią. W diecezjanach widział dzieci Boże, którym potrzeba dobrych przewodników, aby nie zagubiły się w natłoku zawirowań myślowych, relatywizmu i permisywizmu moralnego oraz groźnej sekularyzacji przejawiającej się w obniżaniu praktyk religijnych, zanikającej świadomości grzechu i nadprzyrodzonej motywacji w konkretnym działaniu”.

Uroczystości gorzowskie

Uroczystej Mszy św. koncelebrowanej przewodniczył metropolita szczecińsko-kamieński abp Andrzej Dzięga. Słowo pozdrowienia i wprowadzenia dokonał pasterz diecezji zielonogórsko-gorzowskiej bp Stefan Regmunt. Słowo Boże natomiast wygłosił główny Celebrans Eucharystii, który nawiązał najpierw do 65-lecia obecności Kościoła katolickiego na ziemiach nad Odrą i Bałtykiem, a w tym wkładu posługi pasterskiej sługi Bożego bp. Wilhelma Pluty.
„Zatopiony był w Chrystusie, w Niego uwierzył z Jego imienia przemawiał, ukochał tę ziemię i jej poświęcił wszystko, by przypomnieć, że Bóg jest ponad wszystkim. Ukochał kapłaństwo, biskupstwo, Kościół i lud tej ziemi. Był pasterzem realistycznym. Widać było ten realizm w jego wierze, nadziei, duszpasterstwie i w sile pasji, z jaką służył. Modlimy się o jego beatyfikację, by był naszym pośrednikiem”.
Nawiązując do inauguracji prac Synodu Metropolii, abp Andrzej Dzięga mówił: „Metropolia to struktura administracyjna, to także żywa wspólnota. W jej historię wpisali się bp Wilhelm Pluta z ze swą ogromną kapłańską duchowością, abp Kazimierz Majdański z troską o rodzinę i kard. Ignacy Jeż - świadek wiary i męczeństwa. Dzieło Synodu to odnowa oblicza metropolii, to współtworzenie jego prac, tak aby Bóg był bardziej wielbiony w naszych trzech metropolitalnych diecezjach”.
Po homilii nastąpiła uroczystość inauguracji prac Synodu. Po odśpiewaniu Hymnu do Ducha Świętego kanclerze Kurii metropolii odczytali dekrety synodalne rozpoczynające działalność Pierwszego Synodu Metropolii Szczecińsko-Kamieńskiej, a drugiego w Polsce. Ukoronowaniem Mszy św. i pielgrzymki kapłanów metropolii była wspólna modlitwa przy grobie sługi Bożego bp. Wilhelma Pluty o jego beatyfikację.