Redaktor naczelny „Niedzieli”

W święto Ofiarowania Pańskiego - Matki Bożej Gromnicznej, jak pięknie nazywa się je w Polsce, swoje święto obchodzą osoby konsekrowane. Nieżyjący już ks. Jan Twardowski pisał o swoim kapłaństwie: „Nadziwić się nie mogę swej duszy tajemnicą...”. Często świeccy zadają sobie pytanie: jaki jest sens izolacji od gwarnego życia, rezygnacji z jego uroków, z posiadania rodziny, dzieci. Pan Jezus powiedział jednak: „Są tacy bezżenni, którzy dla królestwa niebieskiego zostali bezżenni. Kto może pojąć, niechaj pojmuje!” (por. Mt 19, 12). W każdym przypadku dotykamy tu tajemnicy powołania człowieka do specjalnej służby Panu Bogu, zarówno mężczyzn jak i kobiet. Mamy przed oczyma szczególnie niewiasty, które tę służbę spełniają poza życiem świata, często zamknięte w klasztorach kontemplacyjnych. Jest to wielka tajemnica młodej dziewczyny, która obserwuje świat, patrzy na swoich przyjaciół, znajomych, na środowiska ludzkiej pracy, by ze swojego życia uczynić dar dla Boga samego.
To nie jest tylko zachwyt Bogiem, Jego pełnią i wszechmocą. To konsekwentne kroczenie obraną drogą, odnajdywanie każdego dnia planów Pana Boga wobec swojej osoby i nieustanne uświęcenie się na obranej drodze.
Siostry podczas spotkań i rozmów m.in. mówią zwykle, że myśl o pójściu do zakonu nie dawała im spokoju, że szła za nimi i w pewnym momencie osiągnęła apogeum, powodując, że przyszły do furty klasztornej, prosząc o rozmowę na temat swojego wstąpienia do klasztoru.
Z ogromną refleksją należy podchodzić do spraw życiowego powołania człowieka, zwłaszcza do powołania do życia konsekrowanego, zawsze z modlitwą o właściwe rozeznanie, o światło Ducha Świętego. To wielki świat duchowości, świat nie zawsze przez innych rozumiany, a jednak taki ludzki, choć niezwykle trudny. To wolność w Bogu, który nie mierzy się kategoriami zewnętrznymi, ludzkimi. To świat nadprzyrodzony, świat spotkania z innym życiem, z innymi jego zasadami.
Człowiek idący do klasztoru zawsze pozostaje sobą, pozostaje człowiekiem ze swoimi zaletami i wadami, z kłopotami i radościami, z lepszym lub gorszym zdrowiem, a jednocześnie otrzymuje jakąś ogromną wewnętrzną dyspozycję, „intencję serca”, jakby powiedział C. K. Norwid, zgodnie z którą jest w stanie wypełniać zakonne śluby.
Kiedyś u benedyktynów, opat, wobec którego profes ślubował, brał w swoje ręce jego głowę i ów profes składał ślub miłości Bożej, w którym mieściło się wszystko. Dzisiaj, osoby zakonne składają zwykle śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa - taka jest idea życia dla osób konsekrowanych. Życie kapłanów diecezjalnych jest także związane tymi ślubami. Księża biskupi powtarzają, że ksiądz chociaż nie ślubuje ubóstwa, de facto prowadzi życie ubogie, jest zobowiązany do posłuszeństwa swojemu biskupowi i żyje w celibacie. Nie jest to więc, z ludzkiego punktu widzenia, życie zbyt atrakcyjne. Ale trzeba powiedzieć, że dla kapłana największą atrakcją jest Msza św., głoszenie Ewangelii i służba w Kościele.
Myśląc w tym duchu, pamiętajmy dziś, w dniu życia konsekrowanego, o kapłanach, zakonnicach, zakonnikach. I starajmy się zastanowić nad słowami Chrystusa: „Kto może pojąć, niech pojmuje...”.