Umiłowani Bracia i Siostry!

1. Adwent, czyli oczekiwanie Zbawiciela, jest czasem chrześcijańskiej nadziei. Bóg nie zapomniał o mnie. Bóg kocha każdego człowieka i w Jezusie Chrystusie staje się Emmanuelem - Bogiem z nami. A jeżeli Bóg z nami, to któż przeciwko nam? Obecność Boga wszechmogącego, Boga prawdy i miłości to fundament chrześcijańskiej nadziei. Dlatego Duch |więty wzywa nas dzisiaj: „Nabierzcie ducha i podnieście głowy, ponieważ zbliża się wasze odkupienie” (Łk 21, 28).
W klimat nadziei z bliskiej obecności Boga z nami wpisuje się program pracy duszpasterskiej na 2007 r. Tematem przewodnim formacji w wierze i nadziei chrześcijańskiej ma być wezwanie, jakie kieruje do wierzącyh św. Paweł: „Przypatrzmy się powołaniu naszemu!” (1 Kor 1, 26).

Drodzy Bracia i Siostry!

2. Najczęściej przez powołanie rozumiemy odpowiedź młodego człowieka na wezwanie Chrystusa: „Pójdź za Mną”. Mamy wtedy przed oczyma ewangeliczne obrazy Jezusa powołującego uczniów, którzy opuścili wszystko i poszli za Nim. Dlatego, gdy mówimy o powołanych, mamy zazwyczaj na myśli księży, zakonników czy zakonnice. Tak rozumiane powołanie jest poprawne, ale nie wyczerpuje tematu.
Słowo „powołanie” ma inne znaczenie w języku świeckim, a inne w języku religijnym. W języku świeckim przez słowo „powłanie” rozumie się podjęcie określonego zawodu czy zadań społecznych i realizację ich z całkowitym oddaniem.
W języku religijnym słowo „powołanie” oznacza Boże wezwanie, wynikające z faktu stworzenia człowieka przez Boga. W akcie stworzenia, a szczególnie mocą odkupienia dokonanego przez Chrystusa, mieści się powołanie do bycia dzieckiem Bożym, powołanie do życia w małżeństwie i rodzinie czy powołanie indywidualne do oddania siebie wyłącznie Bogu do dyspozycji, przez kapłaństwo czy życie zakonne.

3. Katechizm Kościoła Katolickiego wyjaśnia, że na sakramentach wtajemniczenia chrześcijańskiego, czyli na chrzcie, bierzmowaniu i Eucharystii, opiera się wspólne powołanie wszystkich uczniów Chrystusa do świętości i do misji ewangelizacji świata (por. KKK 1533).
Chrzest święty jest źródłem powołania chrześcijańskiego, gdyż odradza nas do życia dzieci Bożych, jednoczy nas z Jezusem Chrystusem i Jego Ciałem, którym jest Kościół, namaszcza w Duchu Świętym, czyniąc każdego z nas duchową świątynią Boga. Z tego wynika, że godność chrześcijanina ujawnia się w pełni wówczas, gdy realizuje on pierwsze i podstawowe powołanie, jakim jest powołanie do świętości, czyli do doskonałości w miłości. Doskonałość w miłości, czyli świętość, osiąga wierzący chrześcijanin przez karmienie się słowem Bożym i Eucharystią oraz duchem modlitwy.
Człowiek ochrzczony i karmiący się Bogiem działa jako prawdziwy syn czy córka Boga. Przeżywając szczęście z posiadania Boga i działania w duchu Bożym, chrześcijanin staje się najwspanialszym świadectwem godności otrzymanej przez Chrystusa. Realizuje w ten sposób drugi rys powołania chrześcijańskiego, jakim jest wezwanie do misji ewangelizacji świata.

4. Oprócz powołania chrześcijańskiego w ogóle wyróżnia się powołanie do małżeństwa i rodziny. Z opisu stworzenia człowieka wiemy, że sam Bóg jest twórcą małżeństwa. Powołanie do małżeństwa jest wpisane w samą naturę mężczyzny i kobiety, którzy wyszli z ręki Stwórcy. Dlatego szczęście osoby i społeczności ludzkiej oraz chrześcijańskiej wiąże się ściśle z pomyślną sytuacją wspólnoty małżeńskiej i rodzinnej (por. KKK1603).
Bóg, który stworzył człowieka z miłości, powołał go także do miłości, która jest podstawowym i wrodzonym powołaniem każdej istoty ludzkiej. Człowiek został bowiem stworzony na obraz i podobieństwo Boga, który sam jest Miłością. Ponieważ Bóg stworzył mężczyznę i kobietę, ich wzajemna miłość staje się obrazem absolutnej i niezniszczalnej miłości, jaką Bóg miłuje człowieka. Jest ona dobra, co więcej bardzo dobra, w oczach Stwórcy. Miłość małżeńska, którą Bóg błogosławi, jest przeznaczona do tego, by była płodna i urzeczywistniała się w przekazywaniu życia potomstwu: „Bóg im błogosławił, mówiąc do nich: «Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną»” (Rdz 1, 28).

5. Duch Święty w słowie Bożym poucza nas często o znaczeniu powołania indywidualnego. To Bóg bezpośrednio powoływał ptariarchę Abrahama, proroka Jeremiasza czy Apostołów. To Bóg dzisiaj powołuje wielu młodych, a także starszych do pójścia za Nim i z Nim na dobre i złe. Powołuje ich do całkowitego i wyłącznego otwarcia się na Jego Boską miłość, by tym skuteczniej uobecniać ją w świecie przez dzieło ewangelizacji. Najskuteczniejszą formą uobecniania Jego miłości w świecie w możliwie jak najczystszej formie jest naśladowanie Chrystusa ubogiego, pokornego i dźwigającego krzyż przez ślubowanie i praktykowanie ubóstwa, czystości i posłuszeństwa w życiu zakonnym czy też służenia wiernym świeckim darami zbawienia w posługiwaniu duszpasterskim.

6. Jakie zadania stawia przed nami Bóg, obdarzając nas darem powołania chrześcijańskiego, małżeńskiego czy indywidualnego? Ujawnia nam to Duch |więty w słowie Listu św. Pawła skierowanym do Efezjan: „Zachęcam was zatem ja, więzień w Panu, abyście postępowali w sposób godny powołania, do jakiego zostaliście wezwani, z całą pokorą i cichością, z cierpliwością, znosząc siebie nawzajem w miłości” (Ef 4, 1-2).
Wzywając nas do realizacji naszego powołania, słowo Boże podkreśla, że celem działania chrześcijańskiego jest przenoszenie miłości, jaka jest w Bogu w Trójcy Świętej, na relacje międzyludzkie, małżeńskie, rodzinne, społeczne.
To sposób jedyny, by mocą Chrystusa obecnego i działającego w nas uczestniczyć w misji zbawczej człowieka we współczesnym świecie.
Duchu Święty! Bądź nam Przewodnikiem w realizowaniu programu duszpasterskiego na 2007 r. pod hasłem: „Przypatrzmy się powołaniu naszemu”. Oświecaj i umacniaj każdego z nas, byśmy w życiu osobistym, rodzinnym, społecznym, apostolskim mogli realizować powołanie, jakie otrzymaliśmy na mocy chrztu świętego. Amen