Było już wiele głosów w temacie pielgrzymka i może mało komu chce się przebijać przez kolejne wersety radosnej twórczości okazjonalnej, tudzież mędrkowania wszystkowiedzących ekspertów. Autorytety wypowiadały się na temat znaczenia, doniosłości, wyjątkowości pielgrzymki... Elity rozdzielały włos na czworo; dysputowały nad tzw. okolicznościami towarzyszącymi, polemizowały czy to dobrze, czy nie, że miłościwie panujący nam rząd zafundował narodowi wolny piątek, aby rzeczony naród mógł przeżywać pielgrzymkę w sposób nieskrępowany i bezkolizyjny. Widziałam jak przeżywali ją moi sąsiedzi - przy alkoholu i grillu. Założę się, że nie byli oni jedynym niechlubnym wyjątkiem, chociaż, oczywiście, nie chcę niczego uogólniać. Powiedzmy sobie jednak szczerze: dla nas każda okazja jest dobra do fiesty... Nawet, jak się okazało, przyjazd „tego Niemca”.
Czym mógł się zakończyć jeszcze jeden narodowy piknik? Co nam zostało po ogłuszającym „Benedetto!”?
Jak pokazały badania prowadzone tuż przed wizytą Benedykta XVI, oczekiwaliśmy, że przyczyni się ona przede wszystkim do odnowienia jedności i moralności. Spodziewaliśmy się przy tym, że stanie się to bez naszego udziału, samo z siebie albo przy pomocy jakichś bliżej nieokreślonych dobrych duchów. Że kilka słów z ust Następcy naszego Papieża „ruszy bryłę z posad świata” i „wyrwie murom zęby krat”. Byle mówił po polsku i koniecznie o Janie Pawle II. Minęło kilka dni i... znowu wisimy w starej dobrej próżni, a wcześniejsze oczekiwania i składane przed sobą obietnice poprawy, które nijak nie mogą się doczekać realizacji, zagłuszamy komentarzami z cyklu: „Bo zupa była za słona”. Jesteśmy wyjątkowo twórczym narodem, jeżeli chodzi o asekurację i metody na usprawiedliwianie się. Grunt, że przez chwilę było miło, że się zabawiliśmy, poczuliśmy to „coś”, tę „magiczną atmosferę”. Łatwo się zapomina, że się przez chwilę widziało się więcej i chciało się więcej. A szkoda. Bo trzeba by wreszcie zmądrzeć i zrozumieć, że na emocjach nie da się budować. Emocje przychodzą i odchodzą. Doświadczmy tego w naszym życiu nie raz. Wie o tym dobre małżeństwo, które w porę się ocknęło i pojęło, że emocje nie są odpowiednią pożywką dla tych, którzy przysięgają sobie: „dopóki śmierć nas nie rozłączy”. Wie o tym mnich składający śluby wieczyste i kapłan rezygnujący ze wszystkiego, by zyskać Wszystko. Wie o tym budowniczy, którego chęci muszą sięgać wyżej i dalej niż fundament. I prosty człowiek „wypruwający sobie żyły”, by przetrwać „od pierwszego do pierwszego”. Błogosławiona wiedza. Gdyby jeszcze łatwiej było przenieść ją na płaszczyznę duchową i moralną, przeorać hektar po hektarze - tak, by pustynia w końcu zakwitła. Jesteśmy tylko ludźmi, dążącymi do doskonałości czy też przeważnie pragnącymi do niej dążyć. Ten fakt nie może być jednak dla nas usprawiedliwieniem i rozgrzeszeniem, ale zachętą do oparcia swoich działań na czymś solidniejszym od ulotnych porywów chwili. Nie ma się co łudzić, że w naszym życiu osobistym i narodowym zmieni się coś na lepsze bez naszego udziału. Że „przyjedzie Papież i dokona cudu”.
Co nam zatem pozostaje? Przede wszystkim wyrzucić ze słownika pełne rozgoryczenia i rozczarowania: „A myśmy się spodziewali...” i przechylić własne płytkie życie ku głębi. Małymi kroczkami robić swoje; realizować własne powołanie - nawet jeśli nie widać, że się poprawia, mnoży, obfituje... To nie jest bajka o królu Midasie, to rzeczywistość, która może być moja i Twoja. Może być rzeczywistością nas wszystkich. W nowym życiu według „Benedetto”.