W przykazaniu 10. Bóg przestrzega człowieka przed chciwością i wzywa do właściwego traktowania dóbr doczesnych. Nieuporządkowane pożądanie dóbr doczesnych wprowadza nieład do ludzkiego serca i zagraża jego życiu duchowemu. „Nie pożądaj żadnej rzeczy, która jego jest” - nawiązuje do przykazania 7. „Nie kradnij”, a więc nie zabieraj własności bliźniemu twemu. Pożądanie dóbr drugiego człowieka nazywane jest pożądliwością oczu, albo zachłannością. Wynika ono z zazdrości, którą możemy określić jako smutek ludzkiej duszy z powodu dobra i szczęścia drugiego człowieka. Z zazdrości rodzi się chciwość, tj. nieustanne pragnienie posiadania coraz większej ilości dóbr. Często chciwość prowadzi do nienawiści, a nawet do zabójstwa. Z tego nieuporządkowanego pragnienia pochodzą kradzieże i zaborcze wojny. Z chciwości powstaje przestępczość, która może przejawiać się w różnej postaci np: u handlowców będzie to sztuczne napędzanie popytu, u lekarzy będzie to pragnieniem posiadanie większej liczby pacjentów, a u służb pogrzebowych, większej ilości pogrzebów, u prawników może to być pragnienie większej liczby przestępstw, by mieć więcej spraw w sądzie. Takie niezdrowe pragnienia prowadzą najczęściej do przestępczości zorganizowanej, która jest szkodliwa dla całego społeczeństwa.
Poza tym zazdrość, jako nieuporządkowane uczucie w człowieku, powoduje nienawiść, obmowy, oszczerstwa, a nawet radość z nieszczęścia bliźniego, albo uczucie przykrości z czyjegoś powodzenia. Zazdrość wznieca żądzę władzy i sławy popychając człowieka do zawłaszczania osiągnięć innych ludzi. To z powodu zazdrości przypisuje się sobie czyjeś osiągnięcia w celu zdobycia sławy i wyciągania z tego korzyści materialnych. Św. Augustyn widział w zazdrości „grzech diabelski”. Bóg w 10. przykazaniu przestrzega człowieka przed tym, co już w raju wydawało się, że jest dobre do jedzenia... rozkoszą dla oczu... i nadawało się do zdobycia wiedzy, a stało się pokusą podsuniętą pierwszym ludziom przez diabła.
Jezus zaleca oderwanie się od bogactw jako konieczny warunek wejścia do Królestwa niebieskiego. Kto więcej miłuje dobra materialne niż duchowe nie może być moim uczniem - nauczał. W rozmowie z bogatym młodzieńcem wzywał do radykalnej postawy ubóstwa. „Kto nie wyrzeka się wszystkiego co posiada, nie może być moim uczniem” (Łk 14, 33). Jezus przestrzega przed umiłowaniem bogactw słowami „Biada wam bogaczom, bo odebraliście już pociechę waszą. Biada wam, którzy teraz jesteście syci, albowiem głód cierpieć będziecie. Biada wam, którzy się teraz śmiejecie, albowiem smucić się będziecie” (Łk 6, 24-25). Właściwe korzystanie z dóbr doczesnych polega na zrozumieniu i umiłowaniu tego co stanowi najwyższą wartość w życiu człowieka. Tylko człowieka, który wyżej stawia słowo „być” nad słowem „mieć” można uznać mądrym, uczy nas Księga Mądrości. A Kochanowski powie: „Czego chcesz od nas Panie za Twe hojne dary, czego za dobrodziejstwa, w których nie masz miary”.
Patrzenie na drugiego człowieka jedynie pod kątem jego bogactwa zubaża. Bogactwo materialne nie jest miarą wartości człowieka i nie jest gwarantem jego szczęścia. W konsekwencji pożądanie cudzych rzeczy oddziela nas od innych ludzi, wypełniając nasze serce uczuciami niechęci, zazdrości, a nawet nienawiści. Człowiek od „mieć” jak mówi Jan Paweł II musi przejść do „być”. Pragnienie prawdziwego szczęścia prowadzi do widzenia i posiadania Boga. Obietnica widzenia Boga przekracza wszelkie ziemskie szczęście człowieka. Już tu, na ziemi, chrześcijanie powinni starać się poznawać Boga i unicestwiać swoje pożądania, za pomocą łaski Bożej. Dawanie dóbr łączy nas z innymi i wypełnia nasze serca radością i uczuciem wdzięczności.
Dawanie siebie jest jedyną drogą do szczęścia. Życie ma sens, o ile jest życiem dla drugich i z drugimi. Bogatemu młodzieńcowi Chrystus powiedział, by sprzedał wszystko co ma i rozdał ubogim, a stanie się szczęśliwym. Ten odszedł smutny, bo nie mógł zrozumieć, że szczęście polega na uszczęśliwianiu innych, na dawaniu, a nie na posiadaniu dóbr materialnych. Tylko ten kto umie dawać ten nie pożąda żadnej rzeczy, która bliźniego jest. Spojrzenie na człowieka nie przez pryzmat jego majątku, ale przez wartość jego człowieczeństwa, jest z pewnością spojrzeniem Boga samego i miarą ludzkiej miłości.
Człowiek nie umiejący się dzielić z innymi będzie stawał się sam ofiarą swojej pożądliwości i zachłanności, która z kolei będzie go zniewalać i ograniczać. „Błogosławieni ubodzy w duchu albowiem do nich należy Królestwo Niebieskie” - oto Chrystusowy program odnowienia świata z nędzy materialnej i moralnej. Wszyscy chrześcijanie powinni starać się należycie kierować swymi uczuciami, aby korzystanie z rzeczy ziemskich i przywiązanie do bogactw nie przeszkodziło im w osiągnięciu doskonałej miłości (KK nr 42).