Bogu poświęcone

Dlaczego zakon?

Życie konsekrowane to życie poświęcone Bogu. To ciągła odpowiedź na słowa Pana, który wybiera jak chce, kogo chce, gdzie chce i kiedy chce. Sposób usłyszenia i rozpoznania głosu „Pójdź za Mną” pozostaje tajemnicą serc tych, którzy pełni ufności odpowiadają „tak”. Odpowiadają, choć nie wiedzą dokładnie, co będą robić albo z jakimi ludźmi będą żyć we wspólnocie zakonnej. Wiadomo jedno - to działa Bóg. Jeśli osoby konsekrowane chcą dzielić się tajemnicą swojego powołania, to próby opowiedzenia „dlaczego zakon?” i „jak zostałem powołany?” nigdy nie oddają pełnej prawdy. Nie mogą oddać, bo każda z tych historii zawiera coś, czego nie da się wyrazić słowami. Chodzi o miłość. „Dałam się uwieść Bożej miłości i chcę upodabniać swoje serce do serca Boskiego Oblubieńca” - dyskretnie zwracają uwagę siostry zakonne. Tyle zatem wiemy o powołaniu do całkowitego poświęcenia swojego życia dla Boga, ile z tajemnicy swoich serc odsłonią nam osoby konsekrowane. Tajemnica konsekracji jest tajemnicą ofiarowania się Bogu zupełnie i radykalnie. Nierzadko w życiu zakonnym trzeba wracać do pierwszego momentu tego oddania. Każda historia zakonnego życia jest w pewnym sensie historią miłości, a takie historie zawsze są wyjątkowe.

Znak Boga

Reklama

Mimo że historie są wyjątkowe, to dzieją się w okolicznościach zwyczajnego życia. Osoba konsekrowana, tak samo jak osoba niekonsekrowana, nie żyje w ciągłym szczęściu. Wszyscy, wypełniając powierzone nam zadania z miłością właściwą dla uczniów Chrystusa, pielgrzymujemy w tym samym kierunku, zbliżamy się do szczęścia, bywamy szczęśliwi. Osoby zakonne tym różnią się od osób nieżyjących w zakonach, że w bezpośredni sposób spełniają posłannictwo samego Boga - są jak najbardziej wyraźnym znakiem obecności w świecie Tego, który chce zbawić każdego człowieka. Dokumenty Kościoła mówią o wybraniu osób konsekrowanych do szczególnej służby w Kościele i o wyborze przez nich szczególnego przywileju i zadania, aby być na wyłączną służbę Bogu. Zakonnicy nie uciekają od świata, a fenomen życia konsekrowanego w żadnym calu nie jest przejawem słabości. Osoby Bogu poświęcone pracują na przeróżnych stanowiskach: jako nauczyciele, profesorowie, wychowawcy, duszpasterze, zakrystianie, pielęgniarki, lekarki, kucharki, sekretarki, dziennikarze, wolontariusze, misjonarze, kierownicy szkół, placówek opiekuńczo-wychowawczych, pomagają bezdomnym, ludziom żyjącym na ulicy itd. Doświadczają wszystkich uwarunkowań podejmowanych przez siebie zadań. A jeśli ktoś żyje w zakonie kontemplacyjnym, to także robi to dla świata - swoją modlitwą podtrzymuje to, co bez Boga nie miałoby szansy na powodzenie.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Ofiara

Reklama

O tym, że życie zakonne, jak każde inne, nie jest pasmem szczęścia, tylko darem, przez który Bóg chce nam objawić swoją miłość i pociągnąć nas do siebie, świadczą słabości i cierpienia obecne także w życiu zakonników. Wspólnota zakonna jest po to, aby pomóc zakonnikowi przeżywać te słabości. Pokonywać podziały nawet w ramach jednego klasztoru, otwierać się na współbrata czy współsiostrę, nie zamykać się w samotności, nie uciekać w przeróżne formy uśmierzania bólu, który pojawia się na różnych etapach życia zakonnego (są przecież sytuacje graniczne, wymagające od człowieka bardzo trudnych wyborów!) - to wskazania do tworzenia wspólnoty takiej, jakiej chce Jezus. A najważniejsze z tych wskazań - zjednoczyć swoje serce z Chrystusem, aby nie było ono podzielone, i stawać w prawdzie, aby Pan mógł ogarniać wszystko swoją miłością. Jak się okazuje, życie w zakonie nie jest łatwe. Szczegóły odnośnie budowania wspólnoty takiej, aby wszyscy jej członkowie czuli się domownikami, wskazują na potrzebę ogromnej dojrzałości i pewności co do swojego powołania, ale także, co najważniejsze, na potrzebę zaufania Bogu, który kieruje życiem zakonnika. Przekonanie o samowystarczalności własnej osoby jest fałszywe. Zakonnik jest człowiekiem ciągle i na nowo szukającym woli Boga. Tegoroczne obchody Dnia Życia Konsekrowanego dla wielu osób żyjących w zakonnych wspólnotach były okazją do postawienia sobie trudnych pytań: jak wygląda moje życie w zakonie, jak wygląda mój zakonny dom, czym jest dla mnie Eucharystia, jak ją przeżywam?

Powrót do źródeł

Osoby poświęcone Bogu wyróżniają się m.in. tym, że zamiast powszechnego narzekania i smutku prowadzącego po błędnym kole do krytykanctwa promieniuje od nich radość i dziękczynienie. Po tym powinniśmy je poznawać. Osoby konsekrowane pokazują, jak cierpliwie wypełniać swoje obowiązki. Dają przykład modlitwy, lekcje radykalnego pójścia za Chrystusem i życia według wskazań Ewangelii. Do tego najczęściej dochodzi uśmiech, wrażliwość, subtelność, wierność. „Dzień Życia Konsekrowanego to dzień, kiedy wracamy myślą do pierwocin naszego powołania po to, aby skorygować naszą postawę. Potrzebujemy tych korekt, byśmy nosili całą świeżość naszego «tak»” - mówił bp Mieczysław Cisło podczas Mszy św. w archikatedrze.
Dzień osób konsekrowanych w Kościele katolickim na całym świecie obchodzony jest w święto Ofiarowania Pańskiego. „Trzymamy w ręku gromnice - symbol Maryi, która wydała dla świata Światło, Jezusa Chrystusa. Jego symbolem są płomienie tych świec. Chciejmy przyjąć to Światło do naszych serc i stawać się, tak jak Maryja, spalaniem dla tego świata” - mówił Ksiądz Biskup podczas obrzędu poświęcenia świec.

W Roku Eucharystii i nawiedzenia

Z okazji swojego dnia zakonnicy i zakonnice złożyli dar materialny na rzecz grupy „Odwaga”, zajmującej się pomocą duchową i terapeutyczną osobom o skłonnościach homoseksualnych oraz osobom uzależnionym od seksu. „Odwagę” prowadzą członkinie Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła w ośrodku Ruchu Światło-Życie na Sławinku w Lublinie. „Szczególnymi okolicznościami tegorocznego Dnia Życia Konsekrowanego w archidiecezji lubelskiej jest trwający w Kościele Rok Eucharystii oraz jubileusz dwóchsetlecia diecezji i towarzyszące temu wydarzeniu nawiedzenie kopii obrazu Matki Bożej Częstochowskiej” - powiedział ks. kan. Józef Szczypa, wikariusz biskupi ds. instytutów życia konsekrowanego i stowarzyszeń życia apostolskiego, przewodniczący archidiecezjalnego Zespołu ds. Powołań do Życia Konsekrowanego. W związku z tym zakonnice i zakonnicy podczas wieczornego czuwania 1 lutego w kościele Ojców Jezuitów po Mszy św. uczestniczyli w konferencji ascetycznej nt. „Osoba konsekrowana wobec Eucharystii” i w eucharystycznej adoracji, a podczas Mszy św. w archikatedrze 2 lutego odmówili akt zawierzenia Matce Bożej.