Przedstawienie rozpoczął Grzegorz słowami: „W cichym szumie białych skrzydeł anioł przybył dziś z nowiną: pójdźmy wszyscy, w stajni, w żłobie, Bóg się dzisiaj stał Dzieciną”. Korowód ludzi otoczył betlejemską szopkę. „Maryja z Józefem stoją tuż obok, pastuszkowie śpiewają, bydlęta klękają. Jak cudownie, że jesteś tu Panie, bo przy Tobie nic złego mi się nie stanie” - dodał Daniel. Wszyscy chcieli być jak najbliżej maleńkiej Dzieciny, by ogrzać je swoim ciepłem. Anioł w białej szacie stał się wyrazicielem dziecięcych pragnień, mówiąc: „Czy nie zmarzły Ci, Maleńki, Twoje rączki, nóżki? Jak pozwolisz, to je trochę ogrzeję serduszkiem”. Dziecięca prostota przekazu była niezwykle czytelna.
Obok żłóbka pojawili się pasterze, przynosząc to, co mieli najcenniejszego: koszyk z jabłkami, śmietanę w garnuszku. Szczerze wzruszył mnie Adaś, mówiąc: „A ja chleb Ci przyniosłem, świeżo upieczony, żebyś głodny nie był, Jezu narodzony”. Następnie, zgodnie z tradycyjnym przekazem, w stajence z darami pojawili się Trzej Królowie. Później anioł, zwracając się do Matki Bożej, przedstawił Jej grupę niezwykłych gości: „Przyprowadziłem Twojemu Synowi pielgrzymów nie zza morza, ale z bliska. Są to zuchy, dzieciaki z Lublina. Przeszły kawał drogi, ale się nie skarżą, że ich bolą nogi”. W odpowiedzi najmłodsi mówili: „My bogactw nie mamy, przynosimy w darze nasze serca [...], zaśpiewam Ci piosenkę, wierszyk mówić będę, przyniosę moją lalę, misiem się pochwalę”. Dzieci mówiły o tym, co jest dla nich najcenniejsze, obiecały jednak, że przede wszystkim w swoim sercu przygotują miejsce dla Pana Jezusa: „Serca Mu przygotujemy i w nich witać Go będziemy”. Podchodząc coraz bliżej do Dzieciątka, mali aktorzy dodawali ponadto: „Przy żłóbeczku stańmy wkoło, będzie Mu wśród nas wesoło”.
Entuzjazm i radość promieniowały na zewnątrz, udzielając się wszystkim obserwatorom tej niezwykłej inscenizacji. Aktorzy i widzowie stali się wspólnotą zjednoczoną wokół betlejemskiej szopy; nikt nie pozostawał sam, lecz współuczestniczył w przeżywaniu radości Bożego Narodzenia. Jasełka wystawione w SP nr 28 (ul. Radości) miały jeszcze jeden nietypowy akcent. Izabela Irga, współorganizator przedstawienia, wyjaśniała: „Naszym zamierzeniem było, aby szkolne jasełka miały dodatkowo regionalny wydźwięk, stąd pomysł pojawienia się na scenie dzieci ubranych w regionalne stroje ludowe, charakterystyczne dla Lubelszczyzny. Było to też słychać w niektórych kwestiach wypowiadanych przez małych aktorów, tzn. w charakterystycznym gwarowym wydźwięku niektórych zdań. Chcieliśmy, by jakiś element naszej małej ojczyzny był obecny w przedstawieniu”.