Niewątpliwie to był straszliwy kataklizm. Mówi się dziś już o 225 tys. ofiar tsunami na Oceanie Indyjskim. To przerażające. Dzisiaj, gdy osiągnięcia nauki i techniki są tak niezwykłe, gdy zarówno mikro-, jak i makrokosmos stają się dla człowieka czymś osiągalnym i możliwym do zbadania - okazuje się, że wszystko zawodzi, że w pewnym momencie człowiek staje wobec świata natury bezradny. Ludziom, którzy znaleźli się 26 grudnia ub. r. na Sri Lance czy w Tajlandii, nie pomogła ani tak wysoko rozwinięta nauka, ani ogromne możliwości umysłowe człowieka, ani pieniądze. W jednym momencie wszystko zostało zmiecione, pozostał tylko muł morski i rumowisko.
Dotykamy tego wielkiego nieszczęścia, świadczącego o ludzkiej bezsilności i ograniczoności. Są bowiem granice dla możliwości człowieka. Człowiek nie jest wszechmocny - jest tylko człowiekiem. Wielu ludziom otworzyły się oczy: mimo iż zaszliśmy tak daleko, mimo iż, zdawałoby się, mamy świat opanowany i tak wiele wiemy - czujemy, że jesteśmy bardzo ograniczeni, że balansujemy na granicy życia, że dotyka nas groza śmierci i nic na to nie możemy poradzić.
Stajemy więc dzisiaj wobec problemu kruchości naszego istnienia, wstrząśnięci ogromem zaistniałej katastrofy. Patrzymy na ludzi, którzy organizują wielką pomoc międzynarodową, na samoloty z żywnością, ubraniami, lekarstwami - i cieszymy się z tych ludzkich odruchów miłości człowieka do człowieka. Ale z niedowierzaniem zadajemy sobie pytanie: czyżby to Pan Bóg tak nas ukarał?
Widzimy na świecie ciągłe zmaganie się dobra ze złem, widzimy, że wiele nieszczęść spowodowanych jest złą wolą, kierowaniem się podszeptem szatańskim. Zauważamy bezwzględne dążenie do bogactwa, sławy, doznań zmysłowych. I widzimy ten ogrom nieszczęścia wielu narodów, pozostawionych w swej biedzie, nędzy, głodzie. A z drugiej strony - świat ludzi bardzo bogatych, którzy panują nad tą ziemią, nad jej bogactwami. Trzeba wiedzieć, że właśnie tam, w ten rejon Azji przybywały tysiące ludzi, żeby spędzić swój czas wolny w sposób wyszukany, luksusowy, urozmaicony, a może też grzeszny, bo w wielu tych krajach kwitnie prostytucja, w tym także prostytucja dziecięca.
Dlatego może nie należy się dziwić przekonaniu wielu, iż to Pan Bóg karze nas za tyle przekroczeń Bożego prawa. Są ludzie, którzy powiedzą nawet, że Pan Bóg chciał ukarać bogaczy, którzy płacili duże pieniądze, żeby zapomnieć o tym, że w Europie jest właśnie Boże Narodzenie - przypomnienie Boga, który przyszedł do ludzi. Zdegustowani i znudzeni, często specjalnie na ten czas wyjeżdżali z domu - jak to powiedział jeden z nich: uciekam, bo drażnią mnie te święta.
Oczywiście, interpretacja zaistnienia tej tragedii jest trochę pozostawiona każdemu z nas osobiście. Każdy człowiek jest trochę filozofem, myślicielem, jeżeli tylko zechce znaleźć czas na refleksję. Na pewno powiedzieć możemy jedno: tragedia w Azji Południowo-Wschodniej to znak Boga, który działa właśnie przez znaki - teologię znaków czasu analizował szczegółowo bł. papież Jan XXIII. Pan Bóg dopuszcza pewne zjawiska, konsekwentnie respektując wolność człowieka. Ale jest to Boży znak, że każdego z nas może spotkać podobne nieszczęście. To znak, że w każdym czasie trzeba być wobec Boga w porządku; trzeba wiedzieć, że można prosić Go o miłosierdzie, o przebaczenie grzechów, ale też że trzeba podejmować czyny pokutne, że potrzeba głębszej modlitwy, pracy nad sobą i więcej miłości do drugiego człowieka. To znak Boga upominającego się o człowieka w człowieku.
Musimy traktować tę tragedię nie tyle jako karę Bożą, co widzieć w niej znak Boga, który jest Opatrznością. Człowiek wciąż musi mieć świadomość, że jego byt jest tzw. bytem przygodnym - że możemy być, ale może nas nie być - a zawsze jest tylko Ten, który po prostu jest, który musi być, w którym - jak mówi św. Paweł - poruszamy się i w którym jesteśmy (por. Dz 17, 28). On jest jedynym stałym, mocnym, najwyższym Bytem. Stat Crux dum volvitur orbis - Krzyż stoi, choć chwieje się świat.