Skoro Ojciec Święty zaprasza nas wszystkich do pochylenia się nad Eucharystią, to pragnie wskazać też na pewną ciągłość refleksji Kościoła w tym aspekcie oraz na niezwykły pietyzmem, z jakim Kościół odnosi się do tego „przedziwnego Sakramentu”, widząc w nim „źródło i szczyt” swojej działalności. I tutaj każdy z nas jako członek „mistycznego ciała Chrystusa” musi odnaleźć swoje własne odniesienie do Przenajświętszej Ofiary po to, aby w sposób osobisty nawiązać relację z Jezusem ofiarującym się Ojcu. Musimy przyznać, że zwięzłość znaków i symboli, w których zewnętrznie wyraża się Msza św., niejednokrotnie utrudnia nam jej rozumienie i zaangażowane uczestnictwo. Pojawia się więc potrzeba formacji i wychowania do pełnego, czynnego i świadomego uczestnictwa w Eucharystii. I nie chodzi tutaj tylko o intelektualne przyswojenie sobie konkretnej wiedzy, ale przede wszystkim o takie zaangażowanie serca, które otworzy nas na miłość i jednocześnie pociągnie za sobą pragnienie poznania Chrystusa. Zacznijmy od stwierdzenia oczywistych faktów: zostaliśmy stworzeni na obraz i podobieństwo Boże, w sakramencie chrztu św. narodziliśmy się do nowego życia w Bogu oraz uczestnictwa w życiu wspólnoty Kościoła, poprzez udział w Uczcie Paschalnej karmimy się Ciałem Chrystusa, w sakramencie pokuty jesteśmy jednani z Bogiem i wspólnotą, poprzez sakrament bierzmowania otrzymaliśmy pełnię darów i charyzmatów Ducha Świętego, przyjmując na siebie tym samym misję głoszenia Chrystusa w świecie. To są fakty, w których wyraża się prawda o naszej duchowej tożsamości, jak również i to, że u początku naszej drogi, bo w sakramencie chrztu św. zostaliśmy wezwani do realizacji powołania, do świętości. Jednak z pokorą musimy przyznać, że nasza egzystencja odbiega niejednokrotnie od tego fundamentalnego celu życia człowieka, jakim jest świętość. Dlaczego? Czyżbyśmy uważali, że to powołanie jest nieadekwatne do czasów, w których żyjemy? Bądź nie jest na tyle atrakcyjne, abyśmy mogli je podjąć i wypełniać? A może też uważamy, że jest ono zarezerwowane dla zacieśnionej grupy ludzi, takich jak księża i siostry zakonne? Wydaje mi się jednak, że problem tkwi gdzie indziej: nie poznaliśmy jeszcze Chrystusa na tyle, aby On nas zachwycił i stał się w końcu odniesieniem dla naszego życia. U podłoża tego zagadnienia leży przede wszystkim fakt nieznajomości Eucharystii, w której to w sposób realny i najpełniejszy objawia się żyjący Emmanuel - Bóg z nami. Mimo że bierzemy udział we Mszy św., to pozostaje ona dla nas często bezosobowym obrzędem, obwarowanym nadto grzechem ciężkim w przypadku, gdy z naszej winy w nim nie uczestniczymy. Takie jurydyczne i zewnętrzne podchodzenie do Eucharystii, która jest ofiarą Chrystusa, zabija w nas miłość będącą sercem tego sakramentu. Co zatem należy uczynić? Wiedząc, iż sami z siebie nie jesteśmy zdolni do czynienia dobra, zwróćmy się ze szczerą prośbą do Boga o łaskę poznania Jego miłości. W akcie zaufanie Temu, który do końca nas umiłował, złożymy swoją emigracyjną egzystencję w Jego przebitym sercu. Prośmy Maryję, „Niewiastę Eucharystii” o wstawiennictwo za nami u Syna. Tak „zmiękczeni” przez modlitwę jesteśmy dopiero otwarci na przychodzącego Boga, który gotowy jest wyjść na spotkanie spragnionego serca w darze „pokornego Chleba”. Brak tej fundamentalnej postawy pokory stawia nas zawsze w pozycji ludzi duchowo nasyconych, niepragnących już niczego, a jedynie poprzez zewnętrzny kult zaspokajających ewentualny niepokój sumienia. Cóż zatem? Uznając naszą słabość i grzeszność, stajemy przez Panem jako zależne od Niego stworzenie, które On w tajemnicy Paschy mocą swojego krzyża wynosi do godności dzieci Bożych. Łaska tego niezasłużonego obdarowania domaga się od nas podjęcia trudu systematycznego wzrastania w mądrości, wiedzy i miłości Boga. A to z kolei wiąże się z formacją, czyli wychowaniem do uczestnictwa w życiu Trójjedynego Boga, który w Eucharystii staje się ostatecznie pokarmem, „lekarstwem nieśmiertelności”.