„Przyjęcie tej lampy jest dla mnie zobowiązaniem do większego zaangażowania na rzecz budowania światowego pokoju, który, jak niestety widzimy, nie jest czymś oczywistym. Trzeba w tym kierunku bardziej zdecydowanych działań ze strony światowych polityków, którzy niestety zbyt często zapominają o cierpiących ludziach” – mówiła kanclerz Angela Merkel po odebraniu nagrody. Powiedziała, że postawi lampę na swym biurku, by – jak jej życzył prezydent Juan Manuel Santos – blaskiem płynącym z grobu Biedaczyny z Asyżu oświetlała wszelkie decyzje polityczne, jakie będzie podejmowała na rzecz ludzkości.

Kustosz Świętego Konwentu w Asyżu podkreślił, że ta nagroda jest wezwaniem do większego poszukiwania dobra wspólnego. „Nasz świat potrzebuje perspektywy jedności i prawdziwego rozwoju. Apelujemy, by zjednoczyła Pani ludzi i rządy zdolne zrezygnować ze swoich partykularnych interesów i przywilejów, po to by zacząć budować prawdziwą jedność i pokój, którego świat jest dziś tak bardzo spragniony” – mówił o. Mauro Gambetti.

Przyznanie tej nagrody nie jest pustym gestem, dla wielu wręcz niezrozumiałym. Chcemy by wraz z lampą św. Franciszka popłynęło w świat przesłanie, że choć nieraz trudno jest rozmawiać, to dialog jest jedynym możliwym sposobem budowania światowego pokoju - mówi o. Enzo Fortunato.

- Asyż powinien być punktem wyjścia do ważnych i odpowiedzialnych decyzji. Angela Merkel reprezentuje w tej chwili Europę Północną, tę najbardziej rozwiniętą i uprzemysłowioną część świata, zdolną do integracji. Jest więc osobą bardzo znaczącą na międzynarodowej szachownicy – mówi Radiu Watykańskiemu o. Enzo Fortunato. – Z kolei prezydent Santos reprezentuje świat odrzucony. Jest laureatem pokojowej Nagrody Nobla. Mimo wielu trudności udało mu się wypracować w Kolumbii bardzo ważne porozumienie pokojowe między rebeliantami FARC i siłami rządowymi. Porozumienie, które sprawia, że jest coraz mniej ofiar, które wnosi pojednanie. Reprezentuje też najbiedniejszą część świata – Amerykę Łacińską. Pomyślny choćby o dramacie Wenezueli. Także on ma wielką rolę do odegrania na tej światowej szachownicy. Chcemy, aby z Asyżu popłynęło wezwanie: uczmy się wrażliwości na ostatnich, na potrzebujących. Jest to możliwe, jeśli jest chęć współpracy i determinacja, by tego dokonać.