100-lecia kościoła pw. Świętej Trójcy w Legnicy

Rozpoczęcie obchodów

Reklama

O samym kościele pisaliśmy w 41. numerze „Niedzieli legnickiej”, dziś pragniemy przybliżyć przebieg uroczystości. Uroczysty obchód jubileuszu rozpoczął się w niedzielę, 10 października, Mszą św. dziękczynną, sprawowaną pod przewodnictwem bp. Stefana Regmunta, z udziałem legnickich księży proboszczów i zaproszonych gości. Wraz z duchowieństwem gościł w parafii także przedstawiciel Kościoła Prawosławnego ks. Lubomir Worchacz.
W swojej homilii bp Regmunt powiedział: „Chcemy dziś dziękować za dar świątyni, która służy wiernym przez 100 lat, od chwili swojego istnienia. Liturgia słowa przypomina nam, że zawsze winniśmy umieć dziękować Bogu i ludziom za dobro. Dziś wspominamy też Ojca Świętego Jana Pawła II - pielgrzyma pokoju z okazji 26. rocznicy jego pontyfikatu. Jesteśmy wdzięczni proboszczowi ks. prał. Władysławowi Jóźkowowi, że obchodząc ten jubileusz zaprasza nas do siebie. Jesteśmy wdzięczni, że nie tylko przez jedną Mszę św., ale poprzez spotkania różnych grup w ciągu najbliższego tygodnia - bo przecież będą tu i kapłani, i siostry zakonne, i chorzy, i byli parafianie - pragnie nas pobudzić do refleksji i do wdzięczności. Ten obchód niech pobudza nas do dalszego budowania Kościoła i pogłębienia wiary w sobie. Jesteśmy świadomi, że człowiek otrzymał świątynie jako miejsca szczególnego spotkania z Bogiem”. „Przebywając w świątyni, mamy okazję docenić to, że mamy okazję każdego dnia wsłuchiwać się tu w Słowo Boże, że tu możemy uczestniczyć w życiu sakramentalnym. Świątynia uczy nas miłości, przebaczenia winowajcom, wyciagnięcia ręki do drugiego człowieka, który jest dla nas bratem i siostrą. Życzę wam, drodzy Parafianie, którzy uczestniczycie w życiu swej parafii, którzy utrzymujecie ten kościół, troszczycie się o niego, byście chlubili się swoją świątynią, którą ofiarowali nam przed 100 laty nasi poprzednicy, byście uczyli swe dzieci, że i one są żywą świątynią, w której Bóg chce mieszkać. Traktujcie to jako wielki dar Bożej dobroci. Niech ten jubileusz jeszcze bardziej zbliża nas do Boga, niech otwiera nasze serca na potrzeby duchowe innych, szczególnie młodego pokolenia, niech te zanoszone modlitwy wyproszą nam Boże błogosławieństwo na budowanie wspólnoty żywego Kościoła”.

Spotkania w ciągu tygodnia

Reklama

Kolejne dni tygodnia były dniami modlitwy w różnych intencjach, z udziałem różnych grup parafialnych i zaproszonych gości. Poniedziałek, 11 października, był dniem modlitw za zmarłych duszpasterzy, siostry zakonne i wiernych. Mszy św. i modlitwom przewodniczył pochodzący z parafii ks. Aleksander Walkowiak, który swą Mszę św. prymicyjną odprawiał w tutejszej świątyni w 1969 r.
Wtorek był dniem modlitwy w intencji osób niepełnosprawnych i chorych pod przewodnictwem byłego wikariusza, a obecnie ojca duchownego legnickiego seminarium duchownego ks. Bogdana Żygadły. Był to dzień świąteczny dla duszpasterstwa, osób niepełnosprawnych i ich przyjaciół gromadzących się i działających przy tejże parafii od wielu lat.
W środę na Mszy św. dziękczynnej zgromadzili się księża, którzy pracowali w tutejszej parafii, pod przewodnictwem byłego wikariusza ks. inf. Władysława Bochnaka, obecnie wikariusza generalnego biskupa legnickiego, proboszcza katedry. Na wspólną modlitwę przybyło 15 spośród 56 pracujących tu od 1945 r. kapłanów. Ksiądz Infułat wspomniał 6 pracujących tu po wojnie proboszczów oraz wszystkich księży wikariuszy. W swojej homilii przybliżył słuchaczom szczególnie powojenne, trudne czasy organizowania pracy duszpasterskiej w Polsce i w Legnicy, oraz historię parafii pw. Świętej Trójcy. Podkreślił w niej obecność sióstr zakonnych ze Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi oraz osób świeckich, a wśród nich postać długoletniego organisty śp. Józefa Szafrana. Składając życzenia, mówił: „Niech więc ten jubileusz będzie radością naszych serc i nowym tchnieniem, abyśmy trwali w jedności, wielbiąc Pana Boga, a w murach tej świątyni, abyśmy doznawali miłosierdzia Bożego i odważnie wszystkim głosili Ewangelię. Jest to ważne szczególnie w naszych czasach, gdy szerzy się bezbożnictwo, gdy drwi się z Kościoła, chce się ośmieszyć kapłanów. Trwając w jedności, przypominajmy sobie słowa Chrystusa, które mówił o swoim Kościele: «bramy piekielne go nie zwyciężą!». My zaś umiejmy z Bożą pomocą żyć w naszych rodzinach i rodzinie parafialnej, w przyjaźni z Chrystusem i bliźnimi”. W imieniu dotychczasowych współpracowników słowa życzeń i podziękowania na ręce proboszcza parafii ks. prał. Władysława Jóźkowa złożył ks. prał. Bogdan Kaczorowski, obecnie dziekan dekanatu Ścinawa.
Kolejny dzień, czwartek, przeżywany był w parafii w jedności z wiernymi, którzy w wyniku dokonujących się przemian zamieszkują parafie wyłonione z podziału parafii pw. Świętej Trójcy. Wspólnej modlitwie z udziałem wiernych z tych nowych parafii przewodniczyli: ks. prał. Tadeusz Kisiński, obecnie emerytowany proboszcz parafii św. Jacka oraz ks. prał. Aleksander Stankiewicz, proboszcz parafii pw. Matki Bożej Królowej Polski.
W piątek, 15 października, do uczestnictwa w modlitwie dziękczynnej zostali zaproszeni księża i siostry zakonne pochodzący z tutejszej parafii. Gościł także tego wieczoru wraz z delegacją ze swej parafii przedstawiciel Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego ks. Cezary Królewicz. Modlitwie przewodniczył bp Józef Pazdur z Wrocławia. Parafia cieszy się jak dotąd 10 powołaniami kapłańskimi i 5 zakonnymi. Ksiądz Biskup w swojej homilii nawiązał do odczytywania i kształtowania się powołania, które dokonuje się nie tylko w sercu powołanego, ale też we wspólnocie rodzinnej i parafialnej. „Człowiek tak dużo zawdzięcza danej wspólnocie - mówił Ksiądz Biskup. - Dziesięciokrotne przeżywanie prymicji w tutejszym stuletnim kościele było pięknym wydarzeniem. Jeśli gromadzimy się dzisiaj tutaj, to również po to, aby dziękując za «już», prosić Ducha Świętego o «jeszcze». Aby ta parafia nadal była ziemią błogosławioną w powołania kapłańskie, zakonne i misyjne”. Życzył też wspólnocie parafialnej, aby na miarę tych trudnych czasów każdy zachował w sobie nieustanne zaufanie do Pana Boga. W imieniu obecnych 6 pochodzących z parafii kapłanów, podziękowania na ręce Księdza Biskupa i Proboszcza parafii złożył ks. kan. Ryszard Hajduk, obecnie proboszcz parafii Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Wilkowie.
Na koniec tygodnia, w sobotę, zaplanowano wspólną modlitwę z udziałem młodzieży i sióstr zakonnych. Mszy św. tego dnia przewodniczył ks. Sławomir Augustynowicz, dyrektor Diecezjalnego Centrum Duszpasterstwa Młodzieży „Emaus”.
Każdego dnia od godz. 20.30 parafianie i przybywający goście gromadzili się na Apel Jasnogórski poprzedzony modlitewnym czuwaniem, prowadzonym przez siostry zakonne i stowarzyszenia apostolskie z parafii.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Zakończenie jubileuszu

W niedzielę, 17 października, na zakończenie jubileuszu Msza św. pontyfikalna odprawiona została pod przewodnictwem kard. Henryka Gulbinowicza, a słowo Boże wygłosił biskup legnicki Tadeusz Rybak.
Księża Biskupi do drzwi świątyni przybyli w towarzystwie orkiestry dętej. Tu nastąpiło liturgiczne powitanie. We Mszy św. uczestniczyli także dostojni goście, wśród których znaleźli się delegaci i przedstawiciele władz wojewódzkich, samorządowych, miejskich, organizacji społeczno-patriotycznych, legnickich uczelni i szkół. Liczną grupę wraz z pocztami sztandarowymi tworzyli przedstawiciele Związku Sybiraków, których kapelanem jest proboszcz parafii. Podczas liturgii śpiew wykonał legnicki chór „Madrygał”.
Ksiądz Kardynał w swoim słowie wprowadzającym, dziękując za zaproszenie, przedstawił główne intencje modlitewne podejmowane tego dnia. Mówił: „Modlić się pragniemy za was, drodzy parafianie, że przywróciliście splendor tej świątyni, za waszego proboszcza, który tutaj już przez 30 lat pełnił swoją posługę kapłańską. Polecimy także Panu Bogu wasze dzieci, niech Bóg nie skąpi im zdrowia, talentów i zdolności. Pomodlimy się za waszą młodzież, aby była mądra i dobra, żeby nie trzeba było się jej wstydzić ani przed Bogiem ani przed ludźmi. I prosić będziemy Trójcę Świętą, by rodziców miała w swojej opiece, was, drodzy ojcowie i matki, którzy dźwigacie ciężar odpowiedzialności za rodzinę i bliskich. Będziemy prosić o zdrowie dla chorych, o siły i moc realizowania swoich planów życiowych dla ludzi pracy, niech też ci, którzy pracy nie mają, znajdą ją. Drodzy moi, wszystko w Kościele oparte jest na hierarchii, dlatego polecamy też Bogu wszystkich duchownych. Ale powiem wam też sekret. Zawsze wszystko zależy od biskupa. Dziś jest tu z nami, prośmy, niech Bóg go wspiera. Trzeba też pamiętać o naszych zmarłych: i tych którzy budowali tę świątynię, i tych którzy tu przychodzili po łaski od Boga i sakramenty święte, i wszystkich, którym nasza modlitwa jest potrzebna, niech Bóg, otworzy im bramy wiecznej szczęśliwości”.
Homilię wygłosił biskup legnicki Tadeusz Rybak. Zwrócił uwagę, że każdy wchodzący do tej świątyni, wzrok kieruje ku znajdującej się tu rzeźbie Trójcy Przenajświętszej. Przypomina ona o nieustannej Bożej obecności w naszych dziejach i wspaniałym dziele zbawienia, które Bóg podjął z miłości do człowieka. Bóg jest ciągle z nami. Doświadczamy też szczególnego daru Bożej obecności w sakramencie Eucharystii. Sprawowana jest ona w świątyniach.
„Dziś wspominamy stulecie tej świątyni. Dziś powinniśmy szczególnie pamiętać o jej budowniczych i tych, którzy przez te lata tutaj się gromadzili. Jesteśmy wdzięczni Panu Bogu, że i my dzisiaj możemy tu sprawować Eucharystię… Jesteśmy wdzięczni kapłanom, którzy tyle pracy i zaangażowania wkładają w to, żeby budować żywy Kościół Chrystusowy i troszczyć się o świątynię. Dziś szczególnie pragnę podziękować proboszczowi - ks. prał. Władysławowi Jóźkowowi który pełni tę funkcję od 1976 r. ”.
Ksiądz Biskup przypomniał też, że jest to dzień nie tylko 100-lecia urodzin tego kościoła, jest to zarazem dzień urodzin obecnego na uroczystości kard. Henryka Gulbinowicza. „Życzymy Księdzu Kardynałowi, aby jak najdłużej służył Kościołowi, żeby budził w ludziach poczucie godności i wiarę w dobro, które zwycięża zło. Jesteśmy wdzięczni Księdzu Kardynałowi za dotychczasową służbę i przykład gorliwości. Niech św. Jadwiga - patronka Śląska i budowy świątyń - dalej wyprasza w niebie potrzebne dary i łaski dla Waszej Eminencji i wszystkich kapłanów, szczególnie tych, którzy wznoszą nowe świątynie, i wiernych którzy wspierają dzieło budowy i troszczą się o nie. Niech św. Jadwiga pomaga nam, byśmy w tej i wszystkich świątyniach wielbili Boga w Trójcy Świętej Jedynego i otworzyli się na Jego miłość”.
Na zakończenie liturgii strój prałacki przywdział tutejszego proboszcza. Tytuł ten otrzymał staraniem Biskupa Legnickiego w dniu 2 czerwca br. w Krzeszowie, a tego dnia dokonano poświęcenia i uroczystego przybrania w nową prałacką sutannę. Po modlitwie poświęcenia stroju duchownego, odmówioną przez Biskupa Legnickiego, strój pomogli przybrać nowemu prałatowi ks. inf. Władysław Bochnak i ks. prał. Julian Źrałko z Wałbrzycha.
Na koniec uroczystości słowa podziękowania wszystkim jej uczestnikom złożył proboszcz parafii ks. prał. Władysław Jóźków.
Parafia otrzymała także podarunki. Ksiądz Kardynał przekazał w darze dla parafii ryngraf Matki Bożej, a Biskup Legnicki kielich mszalny. Natomiast pracownicy legnickich Wodociągów i Kanalizacji ofiarowali świecznik ołtarzowy wraz ze świecami.
Na owocne przeżycie dni jubileuszu towarzyszyło parafii uroczyste papieskie błogosławieństwo uzyskane w Stolicy Apostolskiej. Dni te wyzwalały też różne lokalne inicjatywy. Najpierw uroczystość została zapowiedziana w lokalnych mediach na specjalnej zwołanej przez parafię konferencji prasowej. Przygotowano także pamiątkowe kartki pocztowe oraz wydano pozycję książkową przypominająca historię powstania kościoła i parafii (piszemy o niej poniżej). Powstał też specjalny wiersz napisany przez jedną z parafianek, upamiętniający jubileusz.
Wszystkim zaangażowanym w przygotowanie i przebieg uroczystości, wszystkim uczestnikom, parafianom i przybyłym gościom duszpasterze składają przy tej okazji serdeczne podziękowanie „Bóg zapłać”, wraz z dalszą pamięcią modlitewną.

Na stulecie kościoła

Skrzypnięciem ławki
zegar odmierza
czas
w świętą ciszę
wplata się
szept
różańcowej modlitwy
echo wiekiem
kołacze
w stuletnie mury kościoła

a Ty Boże Jedyny
w Trójcy Świętej
ogarniasz nas
nieustającą miłością
bez względu
na upływający
czas…

W modlitewnym szepcie świątyni
wyznawana jest Prawda
Bóg Jedyny
w Trójcy Świętej
otoczył łaską
Sacrum
O lux beata Trinitas
Et proncipalis Unitas!
wielbimy Cię...
z głębi tajemnicy
wypływa Eucharystia
z niepojętym
ogromem miłości
by
w omszałych murach
stuletniego kościoła
kapłan mógł
nieustannie
celebrować w liturgii
Misterium Chrystusa
pochylającego się
nad każdą
istotą ludzką...

Wiesława Kaczmarek

Duszpasterstwo Rzymskokatolickiej parafii pw. Świętej Trójcy
ul. II Armii Wojska Polskiego 33
59-220 Legnica
tel. (076) 854-45-20

Proboszcz:
Kapelan rzeczywisty Ojca Świętego, kanonik gremialny Kapituły Katedralnej - ks. Władysław Jóźków
Wikariusze:
Ks. kan. lic. Piotr Nowosielski
Ks. lic. Andrzej Ziombra
Rezydent:
Ks. mgr Piotr Kudokas

W 34. niedzielę zwykłą, ostatnią w roku liturgicznym, staje także przed nami Jezus Chrystus jako Król Wszechświata. Kult Chrystusa Króla wyrósł z nabożeństwa do Serca Jezusowego. Na prośbę biskupów polskich, za pontyfikatu papieża Klemensa XIII w 1765 r. została wprowadzona uroczystość Serca Jezusowego, w piątek po oktawie Bożego Ciała. Papież bł. Pius IX w 1856 r. rozciągnął obchody tego święta na cały Kościół. W 1925 r. papież Pius XI wydał encyklikę Quas primas i na mocy posiadanej władzy zaprowadził do liturgii kościelnej osobne święto Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Wyznaczył je na ostatnią niedzielę października i polecił, aby w tym dniu corocznie oddawano całą ludzkość Najświętszemu Sercu Jezusowemu. Podczas reformy kalendarza liturgicznego, po Soborze Watykańskim II, papież Paweł VI przeniósł to święto w 1969 r. na ostatnią niedzielę roku liturgicznego nadając mu nazwę Uroczystości Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Chociaż uroczystość została wprowadzona stosunkowo niedawno (79 lat temu), to odniesienie tytułu królewskiego do Boga było używane w Biblii dla wyrażenia tajemnicy Pana, który zasiadając na niebieskim tronie jest władny objąć, prowadzić cały kosmos i nim rządzić. Na kartach Pisma Świętego obraz króla zasiadającego na tronie pierwszy raz zjawia się w pieśni Mojżesza i Miriam: „Pan jest królem na zawsze, na wieki!” (Wj 15,18). Idea wiecznego królowania Boga powraca wielokrotnie w innych księgach. Jego panowanie trwa od niepamiętnych czasów (por. Ps 74; 93). W starotestamentowych Księgach Sędziów i Samuela królowanie Pana nad swym ludem wyklucza ludzką władzę królewską jako właściwą formę sprawowania rządów nad ludem Przymierza. Ustanowienie Saula, a potem Dawida królem wymagało szczególnego przyzwolenia Bożego. Królewski dom Dawidowy nie obala najwyższej władzy Boga, jest On nadal najwyższym Władcą, Panem całej ludzkości i Królem Izraela. Bóg panuje nad swoim ludem i nad królem Izraela. Biblijny obraz panowania Bożego ogarnia swym zasięgiem wszystkie narody. Bóg sprawuje nad wszystkimi suwerenną władzę, a w czasach ostatecznych wszystkie narody oddadzą Mu cześć. Psalm 93 pięknie chwali królowanie Boga: „Pan króluje, oblókł się w majestat, Pan przywdział potęgę i nią się przepasał: tak utwierdził świat, że się nie zachwieje…” (w. 1). Podobnie Psalm 47 oraz Psalmy 96-99 są pięknymi hymnami na cześć Boga-Króla. Panowanie Boga obejmuje wszystkie siły natury oraz wszystkich bogów, których czczą ludzie. Pan Bóg panuje w niebie, a Stary Testament wymienia Arkę Przymierza jako tron Boży (1 Sm 4,4; Ps 99,1). Prorok Izajasz ukazuje Boga na wysokim i wyniosłym tronie w otoczeniu serafinów oddających Mu cześć. Prorok Zachariasz głosi, że Bogu należy się chwała od wszystkich narodów. Nowy Testament ukazuje często Pana Jezusa jako króla. Ten obraz nawiązuje do przepowiedni króla z rodu Dawida oraz pochodzącej ze Starego Testamentu idei Mesjasza. Mesjasz - z języka hebrajskiego - znaczy „namaszczony, pomazaniec”. Te określenia zostały przejęte przez język grecki (messias), co po przetłumaczeniu zostało odzwierciedlone w formie „christos”. Jezus Chrystus, jak wykazuje Ewangelista Mateusz (1,1) i Apostoł Narodów w Liście do Rzymian (1, 3), jest potomkiem Dawida. Jest więc królewskim pomazańcem, jak wskazują na Niego liczne proroctwa ze Starego Testamentu. W Ewangeliach Jezusa nazwano Synem Dawida, królem Żydów lub królem Izraela. Podczas procesu sądowego przed Piłatem tych tytułów używają Jego wrogowie - oskarżyciele. Jezus potwierdził wprost swą królewską godność odpowiadając na pytanie najwyższego arcykapłana: „Czy Ty jesteś Mesjasz, Syn Błogosławionego?” (Mk 14,61). Jezus odpowiedział wtedy: „Ja Jestem [Mesjaszem]. Ujrzycie Syna Człowieczego siedzącego po prawicy Wszechmocnego i nadchodzącego z obłokami niebieskimi” (Mk 14,62). Opis królewskiego panowania Chrystusa osiąga swoje apogeum w Księdze Apokalipsy. Bóg przez św. Jana przedstawia Jezusa jako Króla królów i Pana panów (por. 19,16; 17,14). Jezus Chrystus zajmuje w proroczej wizji Nowego Testamentu miejsce należne Bogu w tekstach Starego Testamentu mówiących o Jego panowaniu. Jezus Chrystus jest Królem narodów lub wieków. Apokaliptyk ukazuje w większej części swej księgi zwycięstwo Boga nad mocami zła. W Nowym Testamencie, w osobie Jezusa Chrystusa połączone są urzędy proroka, kapłana, sędziego i króla ze Starego Testamentu. Jezus jest królem wywyższonym ponad wszystko i ponad wszystkich; przed Nim zegnie się każde kolano, jak trafnie ujął to św. Paweł w Liście do Filipian (por. 2,9-11). Jezus Chrystus jest Królem. A Jego królestwo? Liturgia mszalna mówi w prefacji - uroczystym wezwaniu do dziękczynienia - że jest to „wieczne i powszechne Królestwo: królestwo prawdy i życia, królestwo świętości i łaski, królestwo sprawiedliwości, miłości i pokoju” (MR 205*). Odwołajmy się jednak do Pisma Świętego Nowego Testamentu, w którym jest o nim mowa ponad 100 razy, najczęściej w przypowieściach. Niektóre przypowieści są przedstawione przez różnych Ewangelistów. Założenie Królestwa Bożego opisuje Jezus w przypowieści o zasiewie i jego różnych wynikach. To królestwo charakteryzuje się dynamizmem rozwoju. Ukazany jest on jako zasiew rosnący własną siłą lub jako ziarno gorczycy czy zaczyn chlebowy. Najwyższą wartość Królestwa Bożego przedstawiają przypowieści o skarbie ukrytym w roli i drogocennej perle, o wieży i wojnie. Pomimo zainaugurowania Królestwa Bożego na ziemi, na świecie istnieje zło, co odzwierciedla przypowieść o chwaście oraz o sieci zagarniającej różne ryby: dobre i złe. W Królestwie Bożym obowiązują inne, nowe kryteria oceny, w stosunku do ludzkich królestw. O tej nowej skali opowiadają przypowieści o faryzeuszu i celniku, o głupim bogaczu, który zbudował nowe spichlerze; bogaczu, który się świetnie bawił i o Łazarzu; robotnikach w winnicy, o dwu skreślonych długach (jawnogrzesznica), zaginionej owcy, zagubionej drachmie oraz o synu marnotrawnym. Cechy królestwa, które można poznać z nauczania Jezusa budzą w niektórych słuchaczach zasadniczy opór. Kapitalnie przedstawia to przypowieść o dziatwie na rynku, przypowieść o dwóch synach wobec rozkazu ojcowskiego, przypowieść o wielkiej uczcie i niegrzecznych zaproszonych, o nieurodzajnym drzewie figowym i o przewrotnych rolnikach - dzierżawcach winnicy. Dla Królestwa Bożego potrzeba się poświęcić. Wzywa nas do tego przypowieść o obrotnym (nieuczciwym) rządcy oraz o minach i talentach. Wobec takich wymagań Pan Jezus daje wskazówki w postaci nowego przykazania, aby się nie pogubić w drodze. Odzwierciedlają je przypowieści o nielitościwym współsłudze i miłosiernym Samarytaninie. W Królestwie Bożym obowiązuje modlitwa, która czyni prawdziwymi synami. Przykładem ducha modlitwy jest przypowieść o natrętnym przyjacielu i ukazująca niesprawiedliwego sędziego, który ugina się wobec wielkiej wytrwałości ubogiej wdowy. Królestwo Boże już się rozpoczęło. Kościół jest - jeszcze niedoskonałą - fazą jego realizacji. Kiedy nadejdzie Król, królestwo Boże stanie się w całej pełni. Do gotowości i czujności na Jego przyjście wzywają nas przypowieści o czujnym odźwiernym, czujnym gospodarzu, słudze wiernym i niewiernym, dziesięciu pannach i sługach nagrodzonych za czujność. Z okazji uroczystości ku czci Chrystusa Króla spojrzeliśmy na samego Chrystusa i na Jego Królestwo. W dobie powszechnej demokratyzacji; w epoce, gdy już królestwa ziemskie można policzyć na palcach - odwołaliśmy się nieco do biblijnej idei królowania Boga, która w nauczaniu Chrystusa otrzymała swój definitywny kształt, stając się synonimem zbawienia człowieka. Docierając bowiem w liturgii do końca roku, trzeba spojrzeć na rzeczy ostateczne, na cel ludzkiego życia, którym jest wieczne zbawienie. W archidiecezji przemyskiej majestatyczny tytuł Chrystusa Króla noszą parafie w: Jarosławiu, Łańcucie, Łubnie Opacem, Przeworsku, Sanoku i Trzcianie-Zawadce. Godną zauważenia jest monumentalna figura Chrystusa Króla stojąca w Rakszawie przy drodze Łańcut - Leżajsk, wskazująca drogę do kościoła. Z kolei w Jarosławiu, w pobliżu kościoła pw. Ducha Świętego, stoi od niedawna figura, jako materialny znak poświęcenia miasta Chrystusowi Królowi. Kult Chrystusa Króla jest bardzo żywy, bo wyrasta z dobrze rozwiniętego nabożeństwa do Bożego Serca, zaprowadzonego przez św. bp. Józefa Sebastiana Pelczara. Jezus Chrystus - Odkupiciel ludzkości, jest darem Ojca ze swego ukochanego, Jednorodzonego Syna, darem tym większym, że z Bożego Serca płyną dla nas życiodajne, oczyszczające zdroje Krwi. Królestwo Boże jest także darem, wobec którego, tak jak w przypadku Chrystusa, trzeba zająć osobiste stanowisko: przyjąć je z wdzięcznością lub odrzucić. Przyjąć królestwo - i to jako wartość bezwzględnie najwyższą - to przyjąć samego Chrystusa-Króla, a przyjąć nie tylko z Jego programem, prawem i wymaganiami, ale i z Jego miłością, która przemienia świat. Przyjąć zaś, to nie znaczy uznać tylko w teorii, ale całkowicie się zaangażować w tę jedyną sprawę, która wszystko przetrwa. Nasze pragnienie wyrażajmy w słowach z Modlitwy Pańskiej: „Przyjdź Królestwo Twoje!”