"Nie boję się, gdy pada deszcz!"

Już po raz drugi Stowarzyszenie Rodzin Katolickich Archidiecezji Gnieźnieńskiej zorganizowało festyn pod hasłem "Dzień Rodziny". Organizatorzy dostrzegli, że obchodzony jest Dzień Matki, Dzień Ojca, Dzień Dziadka, Dzień Babci, Dzień Dziecka... Dlaczego więc miałoby zabraknąć Dnia Rodziny?

"Dzień Rodziny" miał być, w zamyśle organizatorów, dniem, który wszyscy jej członkowie poświęcą, by być razem... W bieżącym roku festyn zbiegł się z 5. urodzinami gnieźnieńskiego "Radia Plus - św. Wojciech".

We wtorek, 12 czerwca, już od południa położony u stóp katedry plac św. Wojciecha tętnił życiem. Setki dzieci i młodzieży bądź to stało w grupkach, bądź oblegało stoiska z losami i smakołykami. Słowa powitania skierowali do nich: poseł Paweł Arndt oraz prezydent Gniezna - Bogdan Trepiński. Na falach radiowych zaczęła się niemal równocześnie licytacja dwóch pięknych "gadżetów". Pierwszym z nich było wieczne pióro marki "Waterman" podarowane przez premiera RP, Jerzego Buzka, który, co podkreślili prowadzący konferansjerkę pracownicy Radia Plus, podpisywał nim wiele ważnych dokumentów. Drugim zaś - reprint Konstytucji 3 Maja ofiarowany przez marszałka Senatu RP, Macieja Płażyńskiego. Dochód ze sprzedaży tych pięknych pamiątek miał zasilić fundusz stypendialny dla uzdolnionej młodzieży pobierającej nauki w gimnazjach oraz szkołach średnich powiatu gnieźnieńskiego, której sytuacja materialna uniemożliwia dalsze kształcenie.

Pierwszą część programu wypełniły prezentacje artystyczne przygotowane przez 15 zespołów dziecięcych i młodzieżowych z Gniezna, Wrześni, Mogilna, Orchowa, Trzemeszna, Pobiedzisk, Witkowa i Miłosławia. Młodzi artyści godnie reprezentowali swoje szkoły, ośrodki kultury oraz parafie. Wiele występów było na naprawdę wysokim poziomie, jak choćby koncert pieśni religijnych w wykonaniu Scholi im. św. o. Pio, działającej przy gnieźnieńskiej parafii farnej czy dziecięcy zespół " Świerszcze" z Trzemeszna, który przedstawił piękne układy choreograficzne. Nadszedł też czas rozstrzygnięcia konkursu Święty Wojciech - Patron Polski, zorganizowanego wspólnymi siłami przez Stowarzyszenie Rodzin Katolickich Archidiecezji Gnieźnieńskiej, Biuro Poselskie posła Pawła Arndta, Towarzystwo Świętego Wojciecha oraz Prymasowskie Wydawnictwo " Gaudentinum". Jego celem było przybliżenie postaci św. Wojciecha oraz ukazanie wpływu jego osoby, na naszą dzisiejszą rzeczywistość - na Polskę, społeczeństwo i nasze rodziny. Zainteresowanie konkursem było ogromne - wpłynęło nań ponad 260 prac wykonanych bardzo różnymi technikami. Jury stanęło przed niełatwym zadaniem wybrania tych najlepszych. Ostatecznie zdecydowano się wyróżnić młodzież z Gimnazjum nr 3 w Gnieźnie - Joannę Piechocką, Joannę Ryczkowską, Karolinę Fajfer i Jarosława Kasznia oraz Joannę Wąsowicz ze Szkoły Podstawowej w Kłecku za prace przestrzenne. Wśród malowideł największe uznanie jurorów zyskały te wykonane przez: Katarzynę Wegner i Ilonę Szymczak ( kategoria młodzieżowa), Alinę Staśkiewicz, Mateusza Witczaka i Natalię Wojciechowską (kategoria dziecięca) z Młodzieżowego Domu Kultury w Gnieźnie oraz Juliannę Grobelną, uczennicę Szkoły Podstawowej w Kiszkowie). W kategorii innych technik wyróżniono Mirka Mołgę z Zespołu Szkół Specjalnych w Gnieźnie, Emilię Borkowską i Karolinę Adamską ( również uczennice gnieźnieńskiego Gimnazjum nr 3) nagrodzono za ogrom pracy, jaki musiały włożyć w swoje dzieła oraz estetykę wykonania. Za pomysłowość i ciekawą technikę wyróżniono natomiast Wojciecha Hoffmanna ze Szkoły Podstawowej nr 2 w Gnieźnie. Uwadze jurorów nie uszły wysiłki uczniów Szkoły Podstawowej w Karniszewie, którzy sięgnęli po technikę witrażową. W kategorii prac literackich nagrodzono: s. Marię Michalską, pallotynkę z Gniezna, Krzysztofa Piaseckiego ze Szkoły Podstawowej nr 2 oraz Adama Kowalskiego i Patryka Kędzierskiego ze Szkoły Podstawowej nr 5. Każda z tych osób powróciła do domu z ciekawymi nagrodami.

Dużą atrakcją, przede wszystkim dla najmłodszych, ale również dla dorosłych, była loteria fantowa. Do kupna losów ustawiały się niemałe kolejki. Warto zwrócić uwagę, że nikt nie odchodził z pustymi rękoma. Najczęściej wygrywano drobiazgi: drożdżówki, breloczki, ciasteczka, pisaki, długopisy itp., ale były też bardzo cenne nagrody: rowery i hulajnogi. Dzieci chętnie też korzystały z ogromnej, nadmuchiwanej zjeżdżalni oraz gumowego zamku.

"Gwoździem programu" tegorocznego festynu był występ " Arki Noego". Zespół, który w ciągu zaledwie 2 lat podbił serca niemalże wszystkich Polaków, pojawił się na scenie około godz. 16.30 witany gromkimi brawami przez kilkanaście tysięcy widzów. Na dobry początek dzieci zaśpiewały jedną z najpopularniejszych swoich piosenek, nieco dopasowując tekst do okoliczności: Nie boję się, gdy pada deszcz, Ojciec za rękę prowadzi mnie!... Publiczność z ochotą włączyła się do śpiewu. Później można było usłyszeć wiele innych, szeroko znanych, piosenek, jak Siejeje, czy Święty, święty uśmiechnięty (Taki duży, taki mały może świętym być). Zespół całkiem niedawno, 28 maja, wydał nową płytę pt. Mamatata mam 2 lata, którą obecnie promuje.

Pojawiło się więc także kilka zupełnie nowych utworów: Abecadło z nieba spadło, Osiem błogosławieństw, Mamy czas i inne. Gnieźnieńska publiczność jednak szybko się ich nauczyła i w dalszym ciągu śpiewała razem z dziećmi. Deszcz nie przestał padać ani przez chwilę. Na placu jednak wcale nie ubywało ludzi, wręcz przeciwnie - stale dochodzili nowi. Najbardziej zachwyceni byli oczywiście najmłodsi widzowie. Arka Noego wystąpiła bowiem w Gnieźnie po raz pierwszy. Oby tylko nie ostatni...Choć pogoda nie dopisała festyn można zaliczyć do imprez udanych.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Urodził się około 349 r. w Antiochii w Syrii (dzisiaj Antakya na południu Turcji), tam też podejmował posługę kapłańską przez około 11 lat, aż do 397 r., gdy został mianowany biskupem Konstantynopola. W stolicy cesarstwa pełnił posługę biskupią do czasu dwóch wygnań, które nastąpiły krótko po sobie - między 403 a 407 r. Dzisiaj ograniczymy się do spojrzenia na lata antiocheńskie Chryzostoma. W młodym wieku stracił ojca i żył z matką Antuzą, która przekazała mu niezwykłą wrażliwość ludzką oraz głęboką wiarę chrześcijańską. Odbył niższe oraz wyższe studia, uwieńczone kursami filozofii oraz retoryki. Jako mistrza miał Libaniusza, poganina, najsłynniejszego retora tego czasu. W jego szkole Jan stał się wielkim mówcą późnej starożytności greckiej. Ochrzczony w 368 r. i przygotowany do życia kościelnego przez biskupa Melecjusza, przez niego też został ustanowiony lektorem w 371 r. Ten fakt oznaczał oficjalne przystąpienie Chryzostoma do kursu eklezjalnego. Uczęszczał w latach 367-372 do swego rodzaju seminarium w Antiochii, razem z grupą młodych. Niektórzy z nich zostali później biskupami, pod kierownictwem słynnego egzegety Diodora z Tarsu, który wprowadzał Jana w egzegezę historyczno-literacką, charakterystyczną dla tradycji antiocheńskiej. Później udał się wraz z eremitami na pobliską górę Sylpio. Przebywał tam przez kolejne dwa lata, przeżyte samotnie w grocie pod przewodnictwem pewnego „starszego”. W tym okresie poświęcił się całkowicie medytacji „praw Chrystusa”, Ewangelii, a zwłaszcza Listów św. Pawła. Gdy zachorował, nie mógł się leczyć sam i musiał powrócić do wspólnoty chrześcijańskiej w Antiochii (por. Palladiusz, „Życie”, 5). Pan - wyjaśnia jego biograf - interweniował przez chorobę we właściwym momencie, aby pozwolić Janowi iść za swoim prawdziwym powołaniem. W rzeczywistości, napisze on sam, postawiony wobec alternatywy wyboru między trudnościami rządzenia Kościołem a spokojem życia monastycznego, tysiąckroć wolałby służbę duszpasterską (por. „O kapłaństwie”, 6, 7), gdyż do tego właśnie Chryzostom czuł się powołany. I tutaj nastąpił decydujący przełom w historii jego powołania: został pasterzem dusz w pełnym wymiarze! Zażyłość ze Słowem Bożym, pielęgnowana podczas lat życia eremickiego, spowodowała dojrzewanie w nim silnej konieczności przepowiadania Ewangelii, dawania innym tego, co sam otrzymał podczas lat medytacji. Ideał misyjny ukierunkował go, płonącą duszę, na troskę pasterską. Między 378 a 379 r. powrócił do miasta. Został diakonem w 381 r., zaś kapłanem - w 386 r.; stał się słynnym mówcą w kościołach swego miasta. Wygłaszał homilie przeciwko arianom, następnie homilie na wspomnienie męczenników antiocheńskich oraz na najważniejsze święta liturgiczne. Mamy tutaj do czynienia z wielkim nauczaniem wiary w Chrystusa, również w świetle Jego świętych. Rok 387 był „rokiem heroicznym” dla Jana, czasem tzw. przewracania posągów. Lud obalił posągi cesarza, na znak protestu przeciwko podwyższeniu podatków. W owych dniach Wielkiego Postu, jak i wielkiej goryczy z powodu ogromnych kar ze strony cesarza, wygłosił on 22 gorące „Homilie o posągach”, ukierunkowane na pokutę i nawrócenie. Potem przyszedł okres spokojnej pracy pasterskiej (387-397). Chryzostom należy do Ojców najbardziej twórczych: dotarło do nas jego 17 traktatów, ponad 700 autentycznych homilii, komentarze do Ewangelii Mateusza i Listów Pawłowych (Listy do Rzymian, Koryntian, Efezjan i Hebrajczyków) oraz 241 listów. Nie uprawiał teologii spekulatywnej, ale przekazywał tradycyjną i pewną naukę Kościoła w czasach sporów teologicznych, spowodowanych przede wszystkim przez arianizm, czyli zaprzeczenie boskości Chrystusa. Jest też ważnym świadkiem rozwoju dogmatycznego, osiągniętego przez Kościół w IV-V wieku. Jego teologia jest wyłącznie duszpasterska, towarzyszy jej nieustanna troska o współbrzmienie między myśleniem wyrażonym słowami a przeżyciem egzystencjalnym. Jest to przewodnia myśl wspaniałych katechez, przez które przygotowywał katechumenów na przyjęcie chrztu. Tuż przed śmiercią napisał, że wartość człowieka leży w „dokładnym poznaniu prawdziwej doktryny oraz w uczciwości życia” („List z wygnania”). Te sprawy, poznanie prawdy i uczciwość życia, muszą iść razem: poznanie musi się przekładać na życie. Każda jego mowa była zawsze ukierunkowana na rozwijanie w wierzących wysiłku umysłowego, autentycznego myślenia, celem zrozumienia i wprowadzenia w praktykę wymagań moralnych i duchowych wiary. Jan Chryzostom troszczył się, aby służyć swoimi pismami integralnemu rozwojowi osoby, w wymiarach fizycznym, intelektualnym i religijnym. Różne fazy wzrostu są porównane do licznych mórz ogromnego oceanu: „Pierwszym z tych mórz jest dzieciństwo” (Homilia 81, 5 o Ewangelii Mateusza). Rzeczywiście, „właśnie w tym pierwszym okresie objawiają się skłonności do wad albo do cnoty”. Dlatego też prawo Boże powinno być już od początku wyciśnięte na duszy, „jak na woskowej tabliczce” (Homilia 3, 1 do Ewangelii Jana): w istocie jest to wiek najważniejszy. Musimy brać pod uwagę, jak ważne jest, aby w tym pierwszym etapie życia człowiek posiadł naprawdę te wielkie ukierunkowania, które dają właściwą perspektywę życiu. Dlatego też Chryzostom zaleca: „Już od najwcześniejszego wieku uzbrajajcie dzieci bronią duchową i uczcie je czynić ręką znak krzyża na czole” (Homilia 12, 7 do Pierwszego Listu do Koryntian). Później przychodzi okres dziecięcy oraz młodość: „Po okresie niemowlęcym przychodzi morze okresu dziecięcego, gdzie wieją gwałtowne wichury (…), rośnie w nas bowiem pożądliwość…” (Homilia 81, 5 do Ewangelii Mateusza). Potem jest narzeczeństwo i małżeństwo: „Po młodości przychodzi wiek dojrzały, związany z obowiązkami rodzinnymi: jest to czas szukania współmałżonka” (tamże). Przypomina on cele małżeństwa, ubogacając je - z odniesieniem do cnoty łagodności - bogatą gamą relacji osobowych. Dobrze przygotowani małżonkowie zagradzają w ten sposób drogę rozwodowi: wszystko dzieje się z radością i można wychowywać dzieci w cnocie. Gdy rodzi się pierwsze dziecko, jest ono „jak most; tych troje staje się jednym ciałem, gdyż dziecko łączy obie części” (Homilia 12, 5 do Listu do Kolosan); tych troje stanowi „jedną rodzinę, mały Kościół” (Homilia 20, 6 do Listu do Efezjan). Przepowiadanie Chryzostoma dokonywało się zazwyczaj podczas liturgii, w „miejscu”, w którym wspólnota buduje się Słowem i Eucharystią. Tutaj zgromadzona wspólnota wyraża jeden Kościół (Homilia 8, 7 do Listu do Rzymian), to samo słowo jest skierowane w każdym miejscu do wszystkich (Homilia 24, 2 do Pierwszego Listu do Koryntian), zaś komunia Eucharystyczna staje się skutecznym znakiem jedności (Homilia 32, 7 do Ewangelii Mateusza). Jego plan duszpasterski był włączony w życie Kościoła, w którym wierni świeccy przez fakt chrztu podejmują zadania kapłańskie, królewskie i prorockie. Do wierzącego laika mówi: „Również ciebie chrzest czyni królem, kapłanem i prorokiem” (Homilia 3, 5 do Drugiego Listu do Koryntian). Stąd też rodzi się fundamentalny obowiązek misyjny, gdyż każdy w jakiejś mierze jest odpowiedzialny za zbawienie innych: „Jest to zasada naszego życia społecznego (…) żeby nie interesować się tylko sobą” (Homilia 9, 2 do Księgi Rodzaju). Wszystko dokonuje się między dwoma biegunami, wielkim Kościołem oraz „małym Kościołem” - rodziną - we wzajemnych relacjach. Jak możecie zauważyć, Drodzy Bracia i Siostry, ta lekcja Chryzostoma o autentycznej obecności chrześcijańskiej wiernych świeckich w rodzinie oraz w społeczności pozostaje również dziś jak najbardziej aktualna. Módlmy się do Pana, aby uczynił nas wrażliwymi na nauczanie tego wielkiego Nauczyciela Wiary.