Możliwość wyboru

Budujemy ją sobie według własnych możliwości i zdolności. Tak generalnie jest, ale... No właśnie. Przecież nasza codzienność zależy przede wszystkim od tego, gdzie, w jakim miejscu świata i czasie żyjemy. To kolejny moment, który spowodował, że po powrocie z Chicago na pytanie: „Jak tam jest?” odpowiadałam najpierw - „Inaczej”, a teraz dodaję - „Normalniej”. Na czym polega to normalniej? Według mnie to przede wszystkim poczucie stabilizacji i na każdym kroku przeze mnie obserwowana możliwość wyboru. Pierwsza wiąże się z kwestią pracy i faktem, że jest o nią łatwiej niż w Polsce. Jak ją już masz, to wiesz, że do pierwszego wystarczy. To ostatnie zależy, oczywiście, od tego, czy nie masz skłonności do przesady, bo przecież zawsze można wydawać za dużo, ale biorąc pod uwagę zwykłego, rozsądnego człowieka tak właśnie jest. Z pracą wiąże się również kwestia możliwości wyboru. Najlepiej oddaje to pewien przykład. Dwie rodziny. Dwie młode dziewczyny. Wylosowały zieloną kartę, więc są w dobrej sytuacji. Zjawiły się w Chicago niemal równocześnie. Zaczynały obie w tej samej firmie, pracując na tzw. taśmie. Jedna z nich natychmiast podjęła naukę języka w szkółce działającej przy jej parafialnym kościele. Druga nie zrobiła tego. Po roku dalej pracują w tej samej firmie. Pierwsza wykonuje już podstawowe prace biurowe, druga dalej stoi „na taśmie”. Jestem w szczęśliwej sytuacji, bo pamiętam czasy, kiedy ukończenie podyplomowych studiów pedagogicznych dawało mi możliwość pracy w szkole, kiedy w pierwszym wyuczonym zawodzie nie mogłam jej znaleźć. Dziś, ani nie byłoby mnie na to stać, ani nie miałabym szans zostać pedagogiem. W Polsce trwa reforma systemu edukacji, coraz więcej szkół jest likwidowanych. Żal mi tych wszystkich młodych Polaków, którym odebrano jedno z podstawowych praw - prawo do pracy. W dodatku perspektywy też mają raczej mało ciekawe. Przestaję się dziwić, że wyjeżdżają. Nie przestaje mnie to jednak przerażać. Kolejne możliwości wyboru, bardzo zwyczajne i z pozoru błahe, dla mnie jednak mają wymiar dość istotny - ciuchy. Ponieważ, delikatnie mówiąc, nie należę do osób drobnych, zafascynowało mnie w Ameryce to, że kupić można wszystko, we wszystkich możliwych rozmiarach. Samemu wybiera się, czy chcemy falbanki czy spodnie. To jest po prostu fantastyczne! Powtarzam więc wszystkim wokół, że jeżeli polubiłam Amerykę, to właśnie za duże rozmiary ubrań!
Jest to oczywiście żart, ale chyba nie do końca.

Ani troszkę Unii!

Nie znam się na zawiłościach polityczno-ekonomicznych zbyt dobrze, więc wypowiem się w powyższej kwestii z pozycji zwykłego konsumenta. Pod
Częstochową jest miejscowość Olsztyn. Około 15 km od granic miasta. Tam raz w tygodniu moi leciwi już rodzice zaopatrują się w wędliny i mięso. Jest to chyba jedno z ostatnich miejsc, gdzie kupić można kiełbasę, szynkę czy baleron, których smak odpowiada nazwom. Niestety, większość zakładów mięsnych produkuje już wyroby zgodnie z niedługo i nas obowiązującymi normami unijnymi. Ja nazywam je „plastikowymi”. Są bez smaku, zapachu i często wyglądu. W polskich sklepach w Chicago wędliny smakują, jak powinny. Na szczęście tam nie obowiązują unijne przepisy, działają małe rzeźnie i masarnie. Żeby jednak nie było zbyt różowo, dodam, że zaskoczyły mnie „in minus” owoce. Piękne śliwki, cudownie czerwone, dorodne truskawki, które nie mają ani kojarzącego się z nimi zapachu, ani smaku. Słowem ktoś, kto nie jadł nigdy rozgrzanej czerwcowym słońcem, lekko zapiaszczonej truskawki prosto z grządki ogrodnika czy babcinego ogródka, nie ma pojęcia, jak ona powinna smakować.
Kolejnym śladem braku Unii w Chicago są polskie flagi. Dumnie powiewają w pobliżu domów zajmowanych przez rodaków, w centrach handlowych polskiej dzielnicy, przyklejane są także do szyb samochodowych. Nie jest to tylko polski zwyczaj. Amerykanie są niezwykle przywiązani do swych narodowych symboli i widać je wszędzie, nawet na koszulkach, które zgodnie z upodobaniem kupującego mogą mieć barwy amerykańskie, amerykańskiego orła lub napis: „Niech Bóg błogosławi Amerykę”. W moim rodzinnym mieście barwy narodowe często zastępowane są flagą z barwami miasta i Unii Europejskiej. Nawet przy okazjach wielkich narodowych świąt. To bardzo dziwne i smutne.

cdn.