Szczęśliwy dzień

Leszek ma 39 lat, Marta 35. Od piętnastu lat są małżeństwem. Poznali się podczas jednej z uroczystości rodzinnych. Wiele ze sobą rozmawiali. Po kilku tygodniach znajomości zaczęli układać swoje życiowe plany. Każdy kolejny dzień dawał im do zrozumienia, że są dla siebie stworzeni. Jedyne pytanie, które pozostawało nierozstrzygnięte było takie, gdzie w przyszłości będą mieszkać: u Leszka na wsi czy w miejskim bloku u Marty i jej rodziców? Po wielu rozmowach, bycia ze sobą zdecydowali się stanąć na ślubnym kobiercu. Zaprosili gości, znajomych, przyjaciół, chcieli, aby w tej szczególnej chwili byli przy nich najbliżsi. W lipcową sobotę przed Chrystusowym ołtarzem powiedzieli sobie sakramentalne „tak”. Były życzenia, kwiaty, głośne śpiewy, huczne wesele, a potem przyszła już szara codzienność życia. I Marta, i Leszek wspominają, że był to najwspanialszy dzień w ich życiu. Oboje uważali, że spełnia się ich najpiękniejsze marzenie. Że teraz zacznie się sielanka życia, przecież we dwoje zawsze łatwiej.

Ona z miasta, on ze wsi

Zamieszkali u Leszka na jednej z podlaskich wsi. Leszek przejął po ojcu 35-hektarowe gospodarstwo, które nastawione było na produkcję mleka. Nie miał łatwego życia, bo już od najmłodszych lat ojciec wyznaczał mu zajęcia w gospodarstwie. Nauczony pracy za młodu, nie miał z nią problemów w latach późniejszych. Ojciec często mu powtarzał: „Dobry ty chłopak, pracowity, tylko czy ty znajdziesz sobie dziewczynę, która by chciała na ziemi pracować?”. Leszek wspomina, że często ta myśl powracała w jego pamięci. Nie ukrywał więc radości, że któregoś dnia taką dziewczynę znalazł.
Marta uczyła się w jednym z ogólniaków. Była dobrą uczennicą. Wspomina, że jej ulubionym przedmiotem był język polski i biologia. Już wtedy układała sobie życiowe plany. Były one różne. Pierwszym marzeniem Marty była medycyna, drugim - studia prawnicze. Wszystko to stało się tak bardzo realne, kiedy egzamin dojrzałości zdała z wyróżnieniem. „Myślałam wtedy, że jestem najmądrzejsza, że życie ode mnie zależy, że mogę w tym życiu osiągnąć to, co mi się podoba” - wspomina Marta. Wtedy właśnie poznała Leszka. Nie ukrywa, spodobał się jej od pierwszego wejrzenia. Tylko jej rodzice powtarzali ciągle: „Martuś, zastanów się, on przecież jest ze wsi”.

Trudne chwile małżeństwa

Chęć bycia ze sobą na całe życie spowodowała rezygnację ze studiów. „Jako 20-letnia dziewczyna uważałam, że nie studia są najważniejsze, ale rodzinne szczęście. Dlatego zdecydowałam się wyjść za mąż - mówi Marta. - Ta decyzja spotkała się z wielkim niezadowoleniem moich rodziców. Pamiętam, jak mama mnie straszyła, tata krzyczał, groził. Ja nikogo nie słuchałam, kochałam Leszka i chciałam z nim być” - dodaje.
Po czterech latach małżeńskiego życia zaczęło się coś psuć. Coraz częściej dochodziło do sprzeczek, nieporozumień. Coraz częściej mieli odmienne zdania na różne życiowe plany. Do tego wszystkiego dochodziły jeszcze plotki sąsiadów, że Marta w mieście ma kogoś innego, że Leszek, kryjąc się przed żoną, wydaje pieniądze na jakieś hazardowe gry. W maju 1994 r. Marta przeprowadziła się do rodziców, zostawiając Leszka samego na gospodarstwie. Po wiosce rozeszła się wiadomość, że małżeństwo to od samego początku było skazane na niepowodzenie. Od tego czasu Marta i Leszek spotykali się tylko przy wielkich okazjach. Rozmawiali ze sobą, ale to nie były te rozmowy sprzed kilku lat.

Trzeba słuchać serca, nie ludzi

Nie wiadomo, jak długo trwałby małżeński kryzys, gdyby nie zaangażowanie dobrych ludzi. Pogodzeniem małżeństwa zajęli się ksiądz proboszcz, dobrzy sąsiedzi i ci ludzie, którzy w swoim życiu kierują się prawdą. „Dowiedzieliśmy się, że wielu ludziom bardzo zależało na tym, abyśmy się rozwiedli. Jaki mieli w tym interes, nie wiemy, zresztą nie chcemy wiedzieć. Spotkaliśmy się pewnego popołudnia i wyjaśniliśmy sobie wszystko. Dzisiaj wiemy, że bardziej powinniśmy słuchać swojego serca aniżeli ludzkiego gadania” - oświadczają zgodnie Marta i Leszek.