W parafii pw. św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Pobikrach 29 czerwca odbyła się Msza św. dziękczynna z okazji 50-lecia kapłaństwa ks. kan. Tadeusza Olszewskiego, od lat posługującego duszpastersko na Białorusi.
Eucharystii przewodniczył bp Piotr Sawczuk. Wraz z nim Mszę św. koncelebrowali: Jubilat – ks. kan. Tadeusz Olszewski, ks. Grzegorz Jabłoński – proboszcz parafii w Pobikrach, ks. Tadeusz Kryński oraz ks. Józef Grzeszczuk. W liturgii uczestniczyło wielu kapłanów, siostry zakonne oraz liczni wierni – rodzina, przyjaciele, parafianie i osoby towarzyszące ks. Tadeuszowi na przestrzeni lat jego posługi.
W homilii bp Piotr Sawczuk nawiązał do słów jednego z kapłanów, który pisał nad grobem św. Piotra: „Z miejsca uświęconego krwią św. Piotra wyrastają korzenie Kościoła, europejskiej kultury i tożsamości Polaków. Z wypływającej stąd rzeki, której źródłem jest Chrystus, czerpiemy wodę żywą od ponad tysiąca lat. Czym byłaby Polska bez Chrystusa, bez Kościoła, bez wiary, bez Piotra i jego następców? Dzięki Chrystusowi obecnemu w Kościele, Polska i my wszyscy w niej żyjący ciągle trwamy – przywiązani do prawdy, do wolności i pełni nadziei”. Biskup wskazał, że Piotr jest opoką, na której Chrystus zbudował swój Kościół, a kapłaństwo – podobnie jak życie św. Piotra – wymaga zaufania, wytrwałości i miłości. Taki właśnie przykład daje Jubilat, który od 50 lat wiernie, niezłomnie i z oddaniem podąża za Chrystusem.
Po homilii odbył się obrzęd jubileuszowy. Biskup zwrócił się do Jubilata oraz wiernych, przywołując słowa Księgi Kapłańskiej: „Rok pięćdziesiąty będzie dla was jubileuszem – rokiem odpuszczenia i wyzwolenia”. Podkreślił, że po pięciu dekadach kapłańskiej służby godzi się, by kapłan w duchu dziękczynienia prosił Boga o odpuszczenie win i o łaski na kolejne lata. Nastąpiła uroczysta modlitwa błogosławieństwa, a następnie przekazanie jubileuszowego krzyża – jako znaku wdzięczności i duchowej siły – z rąk biskupa do Jubilata.
W drugiej części uroczystości głos zabrali zaproszeni goście. Ks. Józef Grzeszczuk wygłosił wiersz poświęcony kapłaństwu i życiu ks. Tadeusza. Następnie przemówił Tomasz Klimański – były konsul generalny RP w Brześciu, ambasador RP w Mińsku i Moskwie – podkreślając znaczenie duszpasterskiej obecności Jubilata na Białorusi. Zwrócił uwagę na jego ofiarną, cichą i wierną służbę Kościołowi oraz wspólnocie wiernych poza granicami kraju.
Wzruszające słowa skierowała również s. Jadwiga Szok – poprzednia wizytatorka prowincjalna Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo (Szarytek), która podziękowała Jubilatowi za troskę o powołania, modlitewne wsparcie i duchową opiekę nad siostrami zakonnymi. Wyraziła wdzięczność za duchową bliskość i towarzyszenie na drodze powołania.
Złoty jubileusz kapłaństwa był nie tylko świętem Jubilata, ale także całej wspólnoty Kościoła, która tego dnia z radością modliła się za kapłanów – a szczególnie o nowe i święte powołania kapłańskie, zakonne i misyjne – za wstawiennictwem świętych Apostołów Piotra i Pawła, patronów dnia.
Religijno-patriotyczne uroczystości upamiętniające 79. rocznicę pacyfikacji wsi Różaniec odbyły się w parafii św. Antoniego Padewskiego.
Uroczystości rozpoczęły się od złożenia wieńców pod pomnikiem upamiętniającym ofiary niemieckich zbrodni. Następnie tragiczną historię mieszkańców Różańca przypomniał sołtys Różańca II, Czesław Larwa. – Niemcy, w nocy z 17 na 18 marca 1943 r. otoczyli obszar od „szos” Tarnogród – Sieniawa do granicy Ruda Różaniecka o długości ok. 35 km. By nikt nie wydostał się z pierścienia, zamontowali karabiny maszynowe. 18 marca z samego rana podpalili pierwsze budynki. Podczas pacyfikacji wsi zginęło ok. 70 osób, a blisko 1000 mieszkańców wywieziono najpierw do obozu przejściowego dla wysiedleńców w Zwierzyńcu, a następnie na przymusowe roboty do III Rzeszy. Wieś została otoczona wczesnym rankiem szczelnym kordonem na długości kilkudziesięciu kilometrów, główne siły niemieckie i ukraińska żandarmeria zgromadziły się od szosy Tarnogród – Sieniawa, aż do Zamchu. Wieś została podpalona. Na początku Niemcy kazali ją gasić, ale szybko wycofano polecenie. Pożar objął ok. 5 km wsi, co pozwoliło części osób się ukryć w dymie, ale część ludzi i żywy inwentarz zmarło w płomieniach. Łącznie podczas pacyfikacji zginęły 62 osoby, spłonęło 187 gospodarstw, tj. 540 budynków. Ludność wywieziono do obozów koncentracyjnych i na roboty przymusowe. Akcja pacyfikacyjna była odwetem za pomoc partyzantom i zbiegłym z obozów jeńcom sowieckim, której mieszkańcy udzielali – powiedział sołtys.
Można się zgodzić, że w dzisiejszej Ewangelii na plan pierwszy wysuwają się następujące zawołania-prośby: „Panie, naucz nas!”, „Przyjacielu, użycz mi!”, „Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam”.
Jezus, przebywając w jakimś miejscu, modlił się, a kiedy skończył, rzekł jeden z uczniów do Niego: «Panie, naucz nas modlić się, tak jak i Jan nauczył swoich uczniów». A On rzekł do nich: «Kiedy będziecie się modlić, mówcie: Ojcze, niech się święci Twoje imię; niech przyjdzie Twoje królestwo! Naszego chleba powszedniego dawaj nam na każdy dzień i przebacz nam nasze grzechy, bo i my przebaczamy każdemu, kto przeciw nam zawini; i nie dopuść, byśmy ulegli pokusie». Dalej mówił do nich: «Ktoś z was, mając przyjaciela, pójdzie do niego o północy i powie mu: „Przyjacielu, pożycz mi trzy chleby, bo mój przyjaciel przybył do mnie z drogi, a nie mam co mu podać”. Lecz tamten odpowie z wewnątrz: „Nie naprzykrzaj mi się! Drzwi są już zamknięte i moje dzieci są ze mną w łóżku. Nie mogę wstać i dać tobie”. Powiadam wam: Chociażby nie wstał i nie dał z tego powodu, że jest jego przyjacielem, to z powodu jego natręctwa wstanie i da mu, ile potrzebuje. I Ja wam powiadam: Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a zostanie wam otworzone. Każdy bowiem, kto prosi, otrzymuje; kto szuka, znajduje; a kołaczącemu zostanie otworzone. Jeżeli któregoś z was, ojców, syn poprosi o chleb, czy poda mu kamień? Albo o rybę, czy zamiast ryby poda mu węża? Lub też gdy prosi o jajko, czy poda mu skorpiona? Jeśli więc wy, choć źli jesteście, umiecie dawać dobre dary swoim dzieciom, to o ileż bardziej Ojciec z nieba udzieli Ducha Świętego tym, którzy Go proszą».
Proces synodalny trwa, a Stolica Apostolska oczekuje dalszej transformacji Kościoła. Bardzo często słyszy się dziś opinie, że Kościół przeżywa kryzys i że jest potrzebna reforma. Na czym ta reforma ma polegać?
W każdej epoce były takie kryzysy dlatego, że walkę dobra ze złem każde pokolenie podejmuje na nowo. Każde pokolenie i każdy człowiek musi podejmować tę walkę ze złem, dlatego ten kryzys będzie obecny zawsze. Kościół musi się stale reformować, ale prawdziwa reforma Kościoła nie polega na zmianie struktur, bo to jest drugorzędna sprawa. Podstawową sprawą jest nawrócenie ludzkich serc. I tę reformę należy zacząć od siebie, od swojego życia duchowego i fizycznego, od swojego stosunku do bliźnich, od swojego stosunku do żywych obowiązków, do społeczeństwa, do kultury, do polityki, do posiadania i używania dóbr doczesnych. Każdy musi zacząć reformę od siebie – nie żądać od papieża czy biskupa, by zmieniał obowiązujące w Kościele zasady. Potrzebne jest dziś bowiem nawrócenie wszystkich – polskich rodzin, by byli prawdziwymi naśladowcami Jezusa Chrystusa. Potrzebne jest nawrócenie naszej polskiej młodzieży - ideowo i moralnie. Potrzebne jest też nawrócenie naszych polityków, aby myśleli kategoriami „dobra wspólnego” - tzw. „bonum commune” [łac] - w kontekście filozofii i etyki, odnosi się do korzyści i pomyślności, które dotyczą całej społeczności, a nie tylko jednostek. Pojęcie to ma głębokie korzenie w historii i jest fundamentalne w prawie kanonicznym oraz świeckim. Potrzebne jest nawracanie pracowników, urzędników, lekarzy, duchownych, nauczycieli i wszystkich innych. Nawrócenie potrzebne jest każdemu z nas.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
