W czasie swego wystąpienia analizował m.in. współczesny system oparty na konsumpcjonizmie, który uznał za tak samo groźny jak komunizm. Mówił o patrzeniu na przywództwo w kategoriach nie służby, a raczej narzucania swojej woli, o talencie, który dziś interpretowany jest jako zasługa, a nie jak dar, o tym, że często my, chrześcijanie, oceniamy, iż wokół nas „de facto nie jest tak źle i właściwie jakoś to będzie”. Profesor podkreślił, że to błędne myślenie, bo ludzie wierzący nie mogą się zatrzymywać, zawsze muszą szukać rozwiązań, by z Ewangelią, z przesłaniem miłości Jezusa wciąż docierać do innych ludzi. Te słowa prof. Bruniego bardzo zapadły mi w serce i zachęciły do ponownego przeprowadzenia rachunku sumienia nad tym, czy rzeczywiście pomnażam talenty dane mi od Stwórcy, co robię w miejscu, gdzie żyję, pracuję, jakim jestem świadkiem.

Czy katolik powinien reagować na to, co dzieje się wokół nas, na to, co się mówi, pisze o Jezusie, o Kościele, o wierzących, czy dla „świętego spokoju”, np. unikania konfliktu z bliskimi, z sąsiadami, możemy milczeć, czy możemy nie podejmować działań, czy możemy „siedzieć cicho”? Nie możemy. Ewangelia wciąż nas przynagla, nie możemy być „biernymi odbiorcami” życia na tym świecie, ale musimy działać, angażować się na miarę swoich sił i talentów. Jedni podejmują projekty edukacyjne, muzyczne, jeszcze inni mają zdolności do organizowania spotkań, marszów itd., a gdy nie mają możliwości robienia „czegoś”, to mogą uczestniczyć w wydarzeniach, które pomogą im rozwinąć ducha. To też bardzo ważne. Jak mamy rozpoznawać i oceniać nasze wady i zalety, skoro nasza wiedza i interpretacja postępowania – np. w przypadku wychowywania dzieci – stosunek do pracy, do ojczyzny, do polityki rozumianej jako troska o dobro wspólne ograniczyły się do komunijnych przygotowań, no, może najdalej do spotkań przed bierzmowaniem? Jak mamy reagować na słowa, czyny, które obrażają naszego Pana, nasz Kościół, które uderzają w podstawowe ludzkie wartości, jeśli nie wiemy, o co w danym temacie chodzi, jeśli nie mamy argumentów, jeśli uważamy, że jakoś to będzie? To „jakoś”, tę naszą bylejakość już tak mocno przyjęliśmy za swoje, że nic nam się nie chce, brakuje nam motywacji i poczucia, że każdy z nas jest w oczach Boga najważniejszy, ale też, że każdy z nas będzie sądzony z miłości. Myślę, że w odkrywaniu talentów, w szukaniu impulsów do zmiany siebie i świata wokół nas bardzo pomocne mogą być różne wspólnoty – grupy, ruchy czy stowarzyszenia. Razem – synodalnie łatwiej jest rozeznawać, szukać rozwiązań, dialogować, działać, zauważać drugiego człowieka, pomnażać radości i dzielić smutki, nabierać sił i optymizmu, którego tak bardzo nam brakuje. Idź na spotkanie, jedź na pielgrzymkę, wyjdź z domu.

Gdy przeżywam chwile zwątpienia, czy warto się angażować, czy warto odzywać się głośno, gdy wokół wielu milczy, choć powinni np. bronić życia, bronić wartości chrześcijańskich, to często przychodzą mi na myśl słowa patrona mojego i patrona „Civitas Christiana” – bł. Stefana Wyszyńskiego, że tylko rzeczy liche nic nie kosztują, rzeczy wielkie muszą być trudne. A wiara, miłość do Jezusa to sprawa wielka i musi kosztować.

Prymas Wyszyński, gdy został aresztowany, nie pozostał bierny. Stworzył niezwykły program odnowy moralnej narodu – Jasnogórskie Śluby Narodu, a potem, gdy był już wolny, wielki program przygotowania do tysiąclecia chrztu Polski. Nie pozostał bierny, nie rezygnował, wręcz mobilizował. Lubię też wracać do słów św. Jana Pawła II z 1991 r.: „To jest moja matka, ta Ojczyzna! To są moi bracia i siostry! I zrozumcie, wy wszyscy, którzy lekkomyślnie podchodzicie do tych spraw, zrozumcie, że te sprawy nie mogą mnie nie obchodzić, nie mogą mnie nie boleć! Was też powinny boleć!”.

Izabela Tyras - dyrektor Instytutu Kultury Katolickiego Stowarzyszenia „Civitas Christiana”, dziennikarka, przez wiele lat związana z Radiem Jasna Góra.