Ks. Wojciech Łuszczyński: Jak przebiegało przygotowanie Księdza Biskupa do przyjęcia przed 60 laty święceń kapłańskich?

Bp Antoni Pacyfik Dydycz: Staraliśmy się być do nich dobrze przygotowani, dzięki studiom filozoficzno-teologicznym w Wyższym Seminarium Duchownym o. kapucynów w Łomży. Jednakże do tego ważnego wydarzenia Pan Bóg przygotowywał mnie już wcześniej. Najpierw w Serpelicach, w szkole podstawowej. Później w Liceum Biskupim w Lublinie. W 1954 r. wstąpiłem do nowicjatu Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów. Już jako zakonnik zdałem eksternistycznie maturę w 1957 r. w Krakowie. Wszystko to złożyło się na odpowiednie przygotowanie do przyjęcia święceń kapłańskich 29 czerwca 1963 r.

Ilu kandydatów przyjęło owego dnia święcenia kapłańskie? Jak wspomina Ksiądz Biskup tego, który ich udzielił – bp. Czesława Falkowskiego?

Tego dnia zostało wyświęconych ośmiu kapłanów zakonnych. Biskup Czesław Falkowski był bardzo zaangażowany w formacje seminaryjną przyszłych księży. Pamiętam, że często odwiedzał nas, zwłaszcza przy okazji wystawiania różnego rodzaju sztuk teatralnych o tematyce religijnej. Po jednym z takich występów, gdy recytowałem słowa św. Franciszka z Asyżu, biskup wezwał mnie do siebie. Bałem się tej wizyty, ale okazało się, że chce po prostu pożyczyć mi książkę o św. Franciszku, jednak z zaleceniem, abym Mu ją zwrócił, miał bowiem tylko kilka egzemplarzy tej pozycji. Czasy wówczas były bardzo ciężkie.

W tych trudnych czasach pewnie ciężko było zdecydować się na drogę zakonną i kapłańską, a jednak powołań nie brakowało. Jak od strony ludzkiej spędzaliście czas w seminarium?

Byliśmy pokoleniem, które znało realia wojenne i trudne czasy, gdzie brak czegokolwiek był rzeczą normalną. W seminarium staraliśmy się dużo ruszać, graliśmy w piłkę, zimą jeździliśmy na łyżwach. Umieliśmy się cieszyć z tego, co mieliśmy, a muszę powiedzieć, że pomimo starań władz komunistycznych, aby nas odwracać od Kościoła, doświadczaliśmy wiele ludzkiej życzliwości.

Pamiętam, jak jeden z mężczyzn, gdy zobaczył mnie w habicie, czekającego na przystanku, od razu zaoferował, że zapłaci mi za podróż autobusem z Warszawy do Łomży. Jestem wdzięczny tym wszystkim, którzy w jakikolwiek sposób wspierali nas, powołanych, w tamtych czasach.

Jaka była dalsza droga br. Pacyfika?

Po święceniach zostałem skierowany do pracy katechetycznej w Lublinie, gdzie skończyłem też studia specjalistyczne na KUL, uzyskując w 1970 r. tytuł magistra. W tym czasie poświęcałem się katechizowaniu, a nie było to proste, ponieważ uczniów trzeba było szukać, religię bowiem wyrzucono ze szkoły. Ponadto wiele wysiłku wymagało znalezienie miejsc, gdzie katecheza mogłaby się odbyć.

Trudności nie brakowało, ale Pan Bóg zawsze wspomagał. Nie inaczej było w Białej Podlaskiej, gdzie przez kolejne 9 lat byłem katechetą oraz gwardianem klasztoru. W 1982 r. zostałem wybrany definitorem generalnym zakonu i zamieszkałem w Rzymie. Jestem wdzięczny Panu Bogu za ten czas, ponieważ mogłem doświadczyć wielu spotkań ze św. Janem Pawłem II.

Wizyta apostolska Jana Pawła II 13 czerwca 1999 r. na zawsze pozostanie już chyba najważniejszym wydarzeniem w historii naszej diecezji i naszego regionu. Za co Ksiądz Biskup jest św. Janowi Pawłowi II najbardziej wdzięczny?

Jestem mu wdzięczny za wszystko. Papież był i jest wspaniałym nauczycielem i starał się do nauczania znakomicie przygotowywać. Przed podróżą apostolską na Litwę pytał wiele o ten region, wiedząc, że napisałem książkę właśnie o tym państwie. Ojciec św. był zawsze pogodny. Uczył nas wiary w człowieka oraz miłosierdzia. Był otwarty i zachęcał do radosnego nauczania. Ponadto leżało mu na sercu to, aby powołań nie brakowało i aby były to powołania, które później będą dobrze przygotowane do posługi kapłańskiej.

W imieniu czytelników Niedzieli podlaskiej dziękujemy za poświęcony czas i życzymy kolejnych lat w zdrowiu i łasce Bożej

Bóg zapłać i szczęść Boże!