Nie istnieją święta spędzone po świecku. Tylko religijny wymiar adwentowego czuwania uzasadnia kultywowanie świąt Bożego Narodzenia. Jeżeli będziemy chcieli mieć naprawdę wyjątkowe święta, należy się do nich już od dziś odpowiednio przygotować. Okres Adwentu to czas, w którym oczekujemy przyjścia na ziemię Jezusa Chrystusa i dlatego uczestnictwo w roratnich Mszach św. będzie zapewne sprzyjało głębszemu przeżywaniu i rozumieniu bożonarodzeniowych tajemnic. Poranną lub wieczorną porą rodzice wraz z dziećmi, trzymając w rękach roratnie lampiony, niech wydeptują dróżki prowadzące do świątyń w oczekiwaniu na Boże Narodzenie.
Na parafiach
Reklama
– Adwent to oczekiwanie radosne, podobne do radości, którą przeżywa każda matka, oczekująca dziecka. Jako wspólnota parafialna z całą wspólnotą chrześcijan przygotowujemy się do tego jedynego i niepowtarzalnego święta rodzinnego – przez rekolekcje, dni skupienia, spowiedź sakramentalną i odprawianie Rorat, czyli Mszy św. wotywnej o Najświętszej Maryi Pannie. Tym samym przypominamy oczekiwanie na przyjście Jezusa przy końcu czasów, kiedy dokona sądu nad światem i każdym z nas – wyjaśnia ks. Marek Galec, proboszcz parafii św. Jana Chrzciciela w Nowej Brzeźnicy, i wyraża kapłańskie życzenie: – Starajmy się zatem przeżywać każdy dzień Adwentu w duchu dobroci i miłości względem bliźniego. By „nasze rachunki strat” zostały wyrównane, musimy przyjąć Boże orędzie. Ono bowiem wskazuje na drugiego człowieka, w którym jest On sam – Bóg. Pragnęlibyśmy, by wszyscy wierni w tym wyjątkowym czasie odnaleźli w bliźnim nowo narodzonego Boga.
Parafia w Nowej Brzeźnicy z zapałem przygotowuje się do jak najlepszego przeżycia Adwentu. Wikariusz ks. Michał Sokalski odsłonił nieco kulis adwentowej kuchni: – Będziemy odkrywać tajemnice przyjścia na świat i życia Pana Jezusa. Schola dziecięca „Anielskie nutki” w 35-osobowym składzie będzie śpiewać podczas codziennej Mszy św., do której przy ołtarzu będzie służyć 28 ministrantów. W homiliach korzystać będziemy z materiałów adwentowych przygotowanych przez Wydział Duszpasterski częstochowskiej kurii. Będziemy się starali ukazać naszym dzieciom Adwent jako radosny czas oczekiwania na narodzenie Zbawiciela. Zewnętrzne znaki świątecznej radości, np. prezenty, choinka, są oczywiście zrozumiałe w wymiarze dziecięcej wrażliwości. Dzieci powinny jednak zrozumieć ten podstawowy fakt, którym jest narodzenie Zbawiciela i nim się najbardziej radować.
Jeśli chcecie mieć piękne i wyjątkowe święta, pomyślcie o nich już dziś. Potrzebujecie tylko dobrze przeżytego Adwentu, trochę czasu na modlitwę i lekturę słowa Bożego oraz nawiedzenia kościoła.
Małymi krokami zbliżamy się do końca Adwentu.
Historia Adwentu jako czasu oczekiwania na dzień narodzin Chrystusa sięga V wieku. „Adventus” oznaczający „przyjście” był czasem przygotowywania się wiernych do przyjścia na oczekiwanego Mesjasza. Czas ten wypełniały obrzędy kościelne wzbogacone lokalnymi zwyczajami, np. na Podlasiu miało miejsce odtrąbienie Adwentu na ligawkach (rodzaj ludowego instrumentu dętego). W starożytności Adwent oznaczał oficjalny przyjazd, odwiedziny dygnitarza państwowego po objęciu urzędu. Natomiast w znaczeniu religijnym było to coroczne przybywanie bóstwa do świątyni. Adwent na Wschodzie miał charakter postny, natomiast na Zachodzie było to radosne i pobożne przygotowanie do Bożego Narodzenia. W tych dniach ludzie częściej modlili się, przystępowali do sakramentu pokuty i pojednania oraz do Komunii św., a w poniedziałki, środy i piątki zachowywali post. Starali się to podkreślić nie tylko swoim zachowaniem, ale również ubiorem i wyglądem domów.
To, co łączy cały Adwent, to modlitwa. Przejawem tego pobożnego trwania na modlitwie z Maryją jest Msza św. roratnia, podczas której zapala się dodatkową, ozdobną świecę zwaną roratką. Dawniej świeca adwentowa była związana ze stanami. Podchodzący do świeccy mówili: „Gotowy jestem na Sąd Boży”.
Drugim symbolem Adwentu jest wieniec adwentowy z czterema świecami zapalanymi w kolejne niedziele podczas wspólnej modlitwy rodzinnej. Według ks. Bogusława Nadolskiego, znanego liturgisty w Polsce i chrystusowca, „Światło, zieleń i forma wieńca posiadały swoją wymowę, oznaczały światło, nadzieję, życie i Boga. Wieniec adwentowy jest obrazem wspólnoty oczekującej w miłości i radości swego Pana”.
Dzisiaj zapalamy już ostatnią świecę, która przypomina, że wchodzimy w bezpośrednie przygotowanie do świąt. Wcześniej czytania biblijne okresu Adwentu (do 16 grudnia) mówiły o rzeczach ostatecznych, czyli o końcu świata, umacniały one naszą wiarę, że rzeczywiście przyjdzie Chrystus jako Sędzia żywych i umarłych.
Błogosławiony Jan Paweł II często podkreślał, że Adwent oprócz przygotowania wiernych do godnego przeżycia Bożego Narodzenia powinien skłaniać do refleksji nad powtórnym przyjściem Chrystusa w chwale. 2 grudnia 2001 r. Papież mówił: „Adwent jest synonimem nadziei. Niedaremnym oczekiwaniem na jakiegoś bezosobowego boga, lecz konkretną i niezawodną ufnością wobec Tego, który już raz do nas przyszedł. Jest to nadzieja, która pobudza do czujności, cnoty wyróżniającej ten szczególny okres liturgiczny. Do czujności w modlitwie, ożywianej pełnym miłości przebaczeniem, oczekiwaniem; czujności wyrażającej się w dynamice konkretnej miłości, której towarzyszy świadomość, że - królestwo Boże przybliża się tam, gdzie ludzie uczą się żyć jak bracia”.
Dzisiaj w sposób szczególny oczami wyobraźni i wiary kierujemy nasze kroki do Nazaretu i spoglądamy na Matkę Bożą, która na słowa archanioła Gabriela wypowiada słowo „fiat” - niech mi się stanie. Z wielką pokorą i wiarą przyjmuje słowa, które Bóg przekazuje Jej za pośrednictwem swojego posłańca: „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa” (Łk 1,38). Pokorna postawa Maryi - Matki „Słowa, które stało się ciałem” - może być dla nas programem nie tylko na nadchodzące święta Narodzenia Pańskiego, ale na całe życie. Uczmy się od Maryi postawy służby i zawierzenia.
Święty Szarbel miłował modlitwę różańcową. Kontemplował wydarzenia z życia Jezusa i Maryi. Różaniec był dla niego dobrą szkołą miłości i innych cnót chrześcijańskich. Dzięki tej modlitwie święty wzrastał duchowo.
Uczniowie Jezusa ze zdumieniem odkrywają to, że grób jest pusty i że Boża Miłość, która stała się widzialna w Jezusie Chrystusie, zmartwychwstaje. Miłość okazuje się największą siłą we wszechświecie. Nie można jej zamknąć w grobie ani w przeszłości. W obliczu Zmartwychwstania upewniamy się ostatecznie o tym, że Ten, który do nas przyszedł i który nauczył nas żyć w miłości, nie jest jednym z męczenników, lecz prawdziwym Bogiem.
W uroczystość św. Franciszka w Krakowie czterech franciszkanów złożyło śluby zakonne na całe życie.
Br. Krystian Głuch, br. Eryk Walczyszewski, br. Paweł Gliński i br. Karol Haberek publicznie zobowiązali się do życia w posłuszeństwie, bez własności i w czystości. - Dlaczego ciągle są tacy ludzie, którzy wybierają taką drogę? W dzisiejszym świecie to raczej mało atrakcyjna ‘praca’, bez prestiżu, a nawet dla wielu podejrzana i pogardzana. Dlaczego tak się dzieje?” – zastanawiał się w homilii minister prowincjalny franciszkanów, o. Mariusz Kozioł. I odpowiedział: - Oto jest tajemnica Bożego wybrania.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
_1759510669.jpg)
