Bez zgromadzenia nie da się sprawować Eucharystii. Pierwsza faza celebracji eucharystycznej, nazwana terminem „obrzędów wprowadzenia”, ma za cel utworzenie z zebranych chrześcijan zgromadzenia kościelnego, czyli grupy organicznie zjednoczonej, owej autentycznej manifestacji misterium Kościoła, która oddaje się celebrowaniu „pamiątki” swego Pana jako autentycznego obrazu misterium Kościoła, który jest gotowy celebrować „pamiątkę” swego Pana. (...) Figura kapłana jako przewodniczącego zgromadzenia jest znakiem obecności Chrystusa pośród tych, którzy są zgromadzeni w Jego imię.

Znak obecności Chrystusa jest zatem dwojaki: znak zgromadzenia (Mt 18,20nn): „Bo gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich” oraz znak posługującego kapłana.

Chrystus jest tym, który przewodniczy, jednoczy, uświęca i prowadzi zgromadzenie, za pośrednictwem posługującego [ministra] przezeń powołanego i przez Kościół posłanego. (...)

Na całość obrzędu składają się: śpiew wejścia, pozdrowienie kapłana, akt pokuty, hymn Gloria oraz modlitwa nazywana „kolektą”. Ten zespół czynów, gestów i modlitw ma na celu wyrazić uczucia, które ożywiają zgromadzenie: radość, braterska jedność, uznanie swoich grzechów oraz prośba o miłosierdzie Boże, uwielbienie, modlitwa błagalna. Jest to zgromadzenie wierzących w Chrystusa, które oddaje się celebrowaniu paschalnego zwycięstwa Chrystusa: nie może więc brakować śpiewu, który jednocześnie szczególnie sprzyja umacnianiu wewnętrznej jedności wszystkich obecnych.

Pozdrowienie kapłana pozwala szybko nawiązać bezpośredni kontakt pomiędzy nim, który przewodniczy, a całym zgromadzeniem, dając zarazem początek dialogowi, który rozwinie się potem podczas celebracji.

Pozdrowienie ma charakter typowo chrześcijański, ale także ludzki, serdeczny, nie urzędowy, może więc ulegać zmianom. Forma klasyczna to: „Pan z wami” – można go traktować jako akt wiary w „chrześcijańską naturę” zgromadzenia oraz zachętę do przyjęcia tego do wiadomości – i na tę formę lud odpowiada, zgodnie z przepisami: „I z duchem twoim”, uznając w kapłanie szczególną obecność Ducha Chrystusa.

Potem następują słowa wprowadzenia, odnoszące się do szczególnego aspektu misterium Chrystusa, przedmiotu celebracji. Mamy więc tutaj akt pokuty, który posiada wielką wagę. Składa się z wezwania do uznania swoich grzechów, chwili ciszy lub skupienia, z wezwań skierowanych do osoby Jezusa, z prośby o przebaczenie. Jest to celebracja krótka, lecz intensywna, w której łączą się szczere i skruszone uznanie naszej kondycji grzeszników oraz jednomyślna i ufna prośba do miłosiernej dobroci Boga. (...)

W niedziele (z wyjątkiem okresu Adwentu i Wielkiego Postu) oraz w święta śpiewa się lub recytuje Gloria [Chwała Bogu], starożytny hymn wychwalający, mocną aklamację, w której podnosi się wielkość i miłosierdzie Boga Ojca i Syna w jedności Ducha Świętego. Na zakończenie ma miejsce kolekta, czyli typowa modlitwa błagalna, związana bezpośrednio z celebracją danego dnia: wypowiadana przez kapłana po tym, jak wezwał on zgromadzenie do modlitwy, podejmowana jest przez wszystkich akceptujących „Amen”. (...) Ci, którzy się spóźniają, dopuszczają się afrontu wobec braci, jawią się niewrażliwi na wezwanie Boga, izolują się od wspólnoty, pozbawiają się momentu silnego doświadczenia eklezjalnego. Nie godzi się spóźniać na spotkanie tak wielkiej wagi..