Po kilku falach pandemii COVID-19, miesiącach izolacji i adaptacji do nowych zasad sanitarnych stanęliśmy teraz przed nowym wyzwaniem. Jak się zachować w obliczu niespodziewanej sytuacji? Jak chronić siebie i bliskich, a wreszcie – jak się odnaleźć w czasie kryzysu związanego z napływem Ukraińców, którzy szukają u nas schronienia przed wojną?
Aneta Jeremus-Lenkiewicz psychoterapeutka, kierownik Wojskowej Pracowni Psychologicznej w Łodzi
Przede wszystkim powinniśmy pamiętać, że osoby, które były uczestnikami wojny, znalazły się w silnie traumatyzującej sytuacji. Nagle straciły poczucie bezpieczeństwa, z bliska widziały śmierć ludzi, nieraz bliskich, osoby ranne. Musimy mieć na uwadze to, że przeżywają bardzo silne emocje, takie jak przerażenie, szok, strach, niedowierzanie w to, co się stało.
Jak im pomóc? Warto się do nich dostosować, „dostroić”. Jeśli mają potrzebę mówić, to ich słuchajmy. Jeśli są w stanie szoku, odrętwienia, i nie chcą rozmawiać – nie nalegajmy. Możemy też powiedzieć, że wiemy z mediów, czego doświadczyli, i jeśli chcą, to możemy o tym porozmawiać, ale nic na siłę. Jesteśmy dla nich, ale nie naciskajmy.
Jeżeli przyjmujemy osoby uciekające przed wojną w domu, przygotujmy im stałe, określone miejsce, pokój czy łóżko. Starajmy się zapewnić im poczucie bezpieczeństwa. Zadbajmy, o to, by atmosfera w naszym domu była spokojna, bez kłótni, niesnasek.
Jeśli chodzi o codzienny sposób komunikacji czy porozumiewania się, gdy nie znamy języka – wystarczą zwykłe gesty. Mamy też wiele urządzeń, z których możemy skorzystać, np. tłumacza w telefonie. Możemy napisać na kartce nazwy przedmiotów po polsku, a nasz gość – po ukraińsku. Trzeba wspólnie się uczyć.
Reklama
U osób, które są pod wpływem silnych emocji, potrzeby fizjologiczne schodzą na dalszy plan – zapominają, żeby coś zjeść, nie chce im się pić. Dlatego też zadbajmy o to, aby zaprosić je na posiłek czy do jego wspólnego przygotowania. To bardzo proste, wręcz banalne zasady, ale w tej sytuacji są one bardzo przydatne.
Zadbajmy też o bezpieczny sen naszych gości. Jeśli chcą mieć uchylone drzwi lub zapalone światło, dostosujmy się do ich prośby. Osoby, które zetknęły się z traumą, mogą mieć tzw. natrętne myśli. W ich głowach mogą się pojawiać flashbacki, czyli obrazy, które widziały w przeszłości. Mogą mieć koszmary, problemy ze snem. Wydarzenia, których doświadczyły, mogą się uaktywniać na poziomie podświadomości, dlatego trzeba być bardzo czujnym, uważnym. U osób, które przeżyły traumatyczne sytuacje, mogą się pojawić objawy ostrej reakcji na stres, co z kolei może przejść w zaburzenie stresu pourazowego. Dobrze byłoby zapewnić im pomoc psychologiczną, wsparcie. W większych miastach jest sporo osób z Ukrainy, które studiowały czy studiują psychologię. Można skorzystać z ich pomocy lub zasugerować, że jest dużo miejsc, do których mogą się udać po profesjonalne wsparcie specjalistów, psychologów.
Dzieci polskie i ukraińskie
Magdalena Krakowska pedagog resocjalizacji i psychoterapeutka
Reklama
Ochrona dzieci przed „przeciekiem” trudnych informacji jest bezcelowa. Dlatego trzeba rozmawiać otwarcie i ze spokojem, nie obiecywać niemożliwego, ale też skupiać uwagę dzieci na tym, co stabilne. „Tak, za granicą jest teraz wojna”; „Polska jest w tej chwili schronieniem dla uchodźców”; „Możesz zadawać mi pytania”; „Nasz kraj nie jest w stanie wojny”. Treści powinny być dostosowane do wieku. Dopuszczenie najmłodszych do obrazów z mediów jest niewskazane. Dzieci czerpią informacje o świecie bardziej z naszych postaw niż słów. Jeśli poruszamy szczególnie trudne zagadnienia, upewnijmy się, że najmłodsi nas nie słuchają. Innymi słowy: nie przekonamy dziecka, że jest bezpieczne, jeżeli sami nie zadbamy o własną równowagę bądź gdy nasz przekaz będzie niespójny. Do odzyskania równowagi psychicznej niezbędne są: sen, ruch, kontakt z bliskimi i regularny tryb życia, a w razie potrzeby – pomoc psychoterapeuty lub psychiatry. Celebrowanie dobrych chwil nie musi oznaczać znieczulicy – nasze zasoby są skończone i potrzebujemy regeneracji. Nasza obecność oraz niezmienność rytuałów i zasad są dla dzieci sygnałem, że mamy wpływ na rzeczywistość, a ich świat jest „zaopiekowany”.
Asymilacja dzieci i młodzieży
Warto przygotować uczniów na zmiany. „Mogą pojawić się dzieci obcojęzyczne, z nieco odmiennego kręgu kulturowego”. Nasi goście mogą być w niektórych kwestiach zaskakująco odmienni. Osoby uciekające przed wojną, dotąd zamieszkujące Ukrainę, mogą się okazać przedstawicielami innej religii, rasy etnicznej lub narodowości. Czy udzielimy im azylu? Działalność Polaków na rzecz uchodźców stała się przedmiotem dyskusji i uznania na arenie europejskiej. Taką postawą pomagamy młodzieży rozwijać empatię i umiejętności interpersonalne, pielęgnować tak nam potrzebną solidarność i życzliwość.
Osoby, które były uczestnikami wojny, mogą być pogrążone w żałobie i cierpieć na zespół stresu pourazowego (PTSD), który rozwija się w wyniku doświadczenia zagrażającego zdrowiu lub życiu. Mogą źle reagować np. na hałas, nagłe dźwięki, ruchy bądź inne bodźce: zapach, dotyk, dźwięk. Ważne, aby unikać generowania takich sytuacji, kiedy już wiemy, co może powodować ponowne przeżywanie dramatycznych sytuacji z przeszłości.
Reklama
Nie należy naciskać na zwierzenia, a zarazem warto mówić o uczuciach. Ma to działanie odciążające. Zamiast mówić: „nie płacz”, „wszystko będzie dobrze”, nie zaszkodzi zapytać: „jak mogę ci pomóc?” lub być i pozwolić się wypłakać. Emocje powracają falami i nie mijają szybko. Warto uprzedzić młodzież, że „wspieranie” kolegów alkoholem i innymi substancjami może dawać wrażenie chwilowej ulgi, lecz bywa tragiczne w skutkach.
W kontekście nas jako gospodarzy i naszych dzieci warto zwracać uwagę na zachowania inne niż dotychczas. Nasi podopieczni również mierzą się z silnym stresem i mogą doświadczyć kryzysu równolegle do naszych gości. Brak znajomości języka nie musi być barierą w okazywaniu życzliwości. Najlepiej wiedzą o tym kilkulatki, gotowe zapraszać do zabawy i gier. Możemy się od nich uczyć.
Dla uczniów współpraca między szkołą a domem może owocować lepszym zdrowiem psychicznym.
Nasza diecezja nie jest obojętna na los migrantów i uchodźców. 14 grudnia Caritas diecezjalna przekazała kolejny transport pomocy rzeczowej na ręce funkcjonariuszy Nadodrzańskiego Oddziału Straży Granicznej.
Paczki przekazane zostaną migrantom i uchodźcom przebywającym w Ośrodku Strzeżonym w Krośnie Odrzańskim oraz w jego filii w Wędrzynie. - Tym razem w pakiecie pomocowym znalazły się koce, śpiwory, pasty do zębów, kurtki, bluzy, spodnie dresowe, slipy, czapki, szaliki oraz swetry – informuje Sylwia Grzyb. - Od października do dnia dzisiejszego przekazaliśmy na potrzeby cudzoziemców mieszkających w tych ośrodkach dary rzeczowe o wartości ponad 143 tysięcy zł. Pomoc przekazana została we współpracy z Caritas Polska.
Wielką zasługą św. Teresy jest powrót do ewangelicznego rozumienia miłości do Boga. Niewłaściwe rozumienie świętości popycha nas w stronę dwóch pokus. Pierwsza - sprowadza się do tego, iż kojarzymy
świętość z nadzwyczajnymi przeżyciami. Druga - polega na tym, że pragniemy naśladować jakiegoś świętego, zapominając o tym, kim sami jesteśmy. Można do tego dołączyć jeszcze jedną pokusę -
czekanie na szczególną okazję do kochania Boga. Ulegając tym pokusom, często usprawiedliwiamy swój brak dążenia do świętości szczególnie trudnymi okolicznościami, w których przyszło nam żyć, lub zbyt
wielkimi - w naszym rozumieniu - normami, jakie należałoby spełnić, sądząc, iż świętość jest czymś innym aniżeli nauką wyrażoną w Ewangelii.
Teresa nie znajdowała w sobie dość siły, aby iść drogą wielkich pokutników czy też drogą świętych pełniących wielkie czyny. Teresa odkrywa własną, w pełni ewangeliczną drogę do świętości. Jej pierwsze
odkrycie dotyczy czasu: nie powinniśmy odsuwać naszego kochania Boga na jakąś nawet najbliższą przyszłość. Któraś z sióstr w klasztorze w Lisieux „oszczędzała” siły na męczeństwo, które notabene
nigdy się nie spełniło. Dla Teresy moment kochania Boga jest tylko teraz. Ona nie zastanawia się nad przyszłością, gdyż może się czasami wydawać zbyt odległa lub zbyt trudna. Teraz jest jej ofiarowane
i tylko w tym momencie ma możliwość kochania Boga. Przyszłość może nie nadejść. „Dobry Bóg chce, bym zdała się na Niego jak maleńkie dziecko, które martwi się o to, co z nim będzie jutro”.
Czasami myśl o wielu podobnych zmaganiach w przyszłości nie pozwala nam teraz dać całego siebie. Zatem właśnie chwila obecna i tylko ta chwila się liczy. Łaska ofiarowania czegoś Bogu lub przezwyciężenia
jakiejś pokusy jest mi dana teraz, na tę chwilę. W chwili wielkiego duchowego cierpienia Teresa pisze: „Cierpię tylko chwilę. Jedynie myśląc o przeszłości i o przyszłości, dochodzi się do zniechęcenia
i rozpaczy”. Rozważanie, czy w przyszłości podołam podobnym wyzwaniom, jest brakiem zdania się na Boga, który mnie teraz wspomaga. „By kochać Cię, Panie, tę chwilę mam tylko, ten dzień dzisiejszy
jedynie” - pisze Teresa. Jest to pierwsza cecha realizmu jej ducha - realizmu ewangelicznego, gdyż Chrystus mówi nieustannie o gotowości i czuwaniu. Ten, kto zaniedbuje teraźniejszość,
nie czuwa, bo nie jest gotowy. Wkłada natomiast energię w marzenia, a nie w to, co teraz jest możliwe do spełnienia. Chrystus przychodzi z miłością teraz. To skoncentrowanie się na teraźniejszości pozwala
Teresie dostrzec wszystkie możliwe okazje do kochania oraz wykorzystać je. Do tego jednak potrzebne jest spojrzenie nacechowane wiarą, iż ten moment jest darowany mi przez Boga, aby Go teraz, w tej sytuacji
kochać. Nawet gdy sytuacja obecna jawi się w bardzo ciemnych barwach, Teresa nie traci nadziei. „Słowa Hioba: Nawet gdybyś mnie zabił, będę ufał Tobie, zachwycały mnie od dzieciństwa. Trzeba mi
jednak było wiele czasu, aby dojść do takiego stopnia zawierzenia. Teraz do niego doszłam” - napisze dopiero pod koniec życia.
Teresa poznaje, że wielkość czynu nie zależy od tego, co robimy, ale zależy od tego, ile w nim kochamy. „Nie mając wprawy w praktykowaniu wielkich cnót, przykładałam się w sposób szczególny
do tych małych; lubiłam więc składać płaszcze pozostawione przez siostry i oddawać im przeróżne małe usługi, na jakie mnie było stać”. Jeśli spojrzeć na komentarz Chrystusa odnośnie do tych, którzy
wrzucali pieniądze do skarbony w świątyni, to właśnie w tym kontekście możemy uchwycić zamysł Teresy. Nie jest ważne, ile wrzucimy do tej skarbony, bo uczynek na zewnątrz może wydawać się wielki, ale
cała wartość uczynku zależy od tego, ile on nas kosztuje. Zatem należy przełamywać swoją wolę, gdyż to jest największą ofiarą. Przezwyciężając miłość własną, w całości oddajemy się Bogu.
Były chwile, gdy Teresa chciała ofiarować Bogu jakieś fizyczne umartwienia. Taki rodzaj praktyk był w czasach Teresy dość powszechny. Jednak szybko się przekonała, że nie pozwala jej na to zdrowie.
Było to dla niej bardzo ważne odkrycie, gdyż utwierdziło ją w przekonaniu, że nie trzeba wiele, aby się Bogu podobać. „Dane mi było również umiłowanie pokuty; nic jednak nie było mi dozwolone, by
je zaspokoić. Jedyne umartwienia, na jakie się zgadzano, polegały na umartwianiu mojej miłości własnej, co zresztą było dla mnie bardziej pożyteczne niż umartwienia cielesne”. Teresa nie wymyślała
sobie jakichś ofiar. Jej zadaniem było wykorzystanie tego, co życie jej przyniosło.
Umiejętność docenienia chwili, odkrycia, że wszystko jest do ofiarowania - tego uczy nas Teresa. My sami albo narzekamy na trudny los i marnujemy okazję do ofiarowania czegoś trudnego Bogu,
albo czynimy coś zewnętrznie dobrego, ale tylko z wygody, aby się komuś nie narazić lub dla uniknięcia wyrzutów sumienia. Intencja - to jest cały klucz Teresy do świętości. Jak wyznaje, w swoim
życiu niczego Chrystusowi nie odmówiła, tzn. że widziała wszystkie okazje do czynienia dobra jako momenty wyznawania swojej miłości.
Inną cechą, która przybliża ją do nas, jest naturalność jej modlitwy. Teresa od Dzieciątka Jezus, która jest córką duchową św. Teresy od Jezusa, jest jej przeciwieństwem odnośnie do szczególnych łask
na modlitwie. Złożyła nawet z tych łask ofiarę, bo czuła, że w nich można szukać siebie. Jej życie modlitwy było często bardzo marne, gdyż zdarzało się jej zasypiać na modlitwie. Po przyjęciu Komunii
św. zamiast rozmawiać z Bogiem, spała. Nie dlatego, że chciała, ale dlatego, że nie potrafiła inaczej. Ważny jest fakt, iż nie martwiła się za bardzo swoją nieumiejętnością modlenia się. Wierzyła, że
i z takiej modlitwy Chrystus jest zadowolony, gdyż ona nie może Mu ofiarować nic więcej poza swoją słabością.
Aby się przekonać, jak daleko lub jak blisko jesteśmy przyjmowania Ewangelii w całej jej głębi, zastanówmy się, jak podchodzimy do niechcianych prac, mniej wartościowych funkcji, momentów, gdy nie
jesteśmy doceniani, a nawet oskarżani. Czy widzimy w tym okazję, aby to wszystko ofiarować Chrystusowi, czy też walczymy o to, aby postawić na swoim lub zwyczajnie zachować twarz? Jak postępujemy wobec
osób, które są dla nas przykre? Czy je obgadujemy, czy też widzimy w tym okazję, aby im pomóc w drodze do Boga? Teresa powie, gdy nie może już przyjmować Komunii św. ze względu na zaawansowaną chorobę,
że wszystko jest łaską. Czy każda trudna sytuacja, trudny człowiek jest dla mnie łaską?
MŚ w kajakarstwie górskim - złoty medal Zwolińskiej w C1
2025-10-02 08:07
PAP
PAP/EPA/DAN HIMBRECHTS
Klaudia Zwolińska zdobyła złoty medal w konkurencji kanadyjek jedynek (C1) w mistrzostwach świata w kajakarstwie górskim w australijskim Penrith.
26-latka slalomistka z Nowego Sącza przed rokiem została wicemistrzynią olimpijską w K1, a w 2023 roku w tej specjalności miała brąz mistrzostw świata. W kanadyjkach nie odnosiła dotychczas większych sukcesów, np. była 17 w paryskich igrzyskach.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
