Wyznanie zielonoświątkowe wywodzi się z metodyzmu. John Wesley (XVIII wiek), założyciel Kościoła metodystycznego, jest prekursorem zielonoświątkowców, ponieważ zaczął on odróżniać ochrzczonych przez Ducha Świętego od pozostałych chrześcijan. Nie ma jednolitego Credo, które obowiązywałoby cały ruch zielonoświątkowy (pentekostalny). Wielu zielonoświątkowców mówi, że łączy ich przeżycie chrztu w Duchu Świętym, który obdarowuje wierzącego swoją mocą i charyzmatami. Chrzest ten jest często wiązany z darem „mówienia językami” (glosolalia), który dla zielonoświątkowców jest dowodem na błogosławieństwo chrztu w Duchu Świętym. Wspólne jest dla nich przekonanie o: nieomylności Pisma Świętego, zbawieniu przez Chrystusa, bliskim powrocie Pana i potrzebie otwarcia się na działanie Ducha Świętego. Większość tych grup praktykuje chrzest z wody przez zanurzenie, udzielany osobom dorosłym po nawróceniu. Z reguły udziela się chrztu w imię Trójcy Świętej, lecz zdarza się chrzest udzielany tylko w imię Pana Jezusa. Niezależnie od istniejącej doktryny zielonoświątkowcy wierzą, że prawd wiary jest niewiele. Sprowadzają się one do wyznania, że Chrystus jest Zbawicielem. Większość wspólnot zielonoświątkowych zachowuje rezerwę wobec dążeń ekumenicznych.
Do Polski idee zielonoświątkowe dotarły z dwóch kierunków – z Niemiec na Śląsk Cieszyński Zielonoświątkowcy utworzyli w 1910 r. związek wyznaniowy pod nazwą Związek Stanowczych Chrześcijan z siedzibą w Cieszynie i z USA, za pośrednictwem reemigrantów, na początku lat 20. XX wieku. W 1929 r. przedstawiciele istniejących już wspólnot lokalnych powołali Związek Zborów Chrześcijan Wiary Ewangelicznej Po II wojnie światowej obie wspólnoty stanowiły część Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego w PRL. Na początku 1988 r. usamodzielniły się, tworząc wspólnie Kościół Zielonoświątkowy w RP.
Pomóż w rozwoju naszego portalu