Tymoteusz, którego imię greckie oznacza „tego, kto czci Boga”, przyjął chrzest z rąk św. Pawła. Urodził się w Listrze z matki Żydówki i ojca Greka (por. Dz 16, 1). Święty Paweł w swoim Liście do Tymoteusza przekazuje nam imiona jego matki – Eunice oraz babki – Lois (por. 2 Tm 1, 5). Apostoł Narodów wybrał Tymoteusza na swego towarzysza podróży misyjnych – Tymoteusz przemierzył razem z Pawłem i Sylasem Azję Mniejszą, aż po Troadę, skąd przeszli do Macedonii. Spotykamy go w Atenach, w Tesalonice. Był w Koryncie. Sam św. Paweł doceniał zaangażowanie Tymoteusza w dziele misyjnym i ewangelizacyjnym. Napisał o nim w swoim Liście do Filipian: „Nie mam bowiem nikogo równego mu duchem, kto by się szczerze zatroszczył o wasze sprawy” (Flp 2, 20). Tymoteusza odnajdujemy również w Efezie podczas trzeciej podróży apostolskiej Pawła. Benedykt XVI w jednej ze swoich katechez podkreślił, że „Tymoteusz jawi się jako wielki pasterz”. Według historii kościelnej Euzebiusza, Tymoteusz był pierwszym biskupem Efezu.

Tytus natomiast był Grekiem, chociaż jego imię jest pochodzenia łacińskiego. Został ochrzczony przez św. Pawła przed soborem apostolskim w Jerozolimie w 49 r. Wraz ze św. Pawłem uczestniczył w tym soborze. Zaakceptowano wówczas głoszenie Ewangelii poganom w sposób wolny od uwarunkowań prawa Mojżeszowego. Święty Paweł posłał Tytusa do Koryntu. Informacje pochodzące z listów pasterskich Apostoła Narodów przedstawiają Tytusa jako biskupa Krety (por. Tt 1, 5). Spotykamy go również zaangażowanego w dziele ewangelizacyjnym w Nikopolis (por. Tt 3, 12) i w Dalmacji (por. 2 Tm 4, 10).

Benedykt XVI w swojej katechezie zwrócił uwagę, że „źródła dotyczące Tymoteusza i Tytusa ukazują jasno ich gotowość podejmowania różnych problemów, jakie często wiązały się z reprezentowaniem Pawła również w trudnych sytuacjach. Jednym słowem, uczą nas oni służby Ewangelii z hojnością, wiedząc, że zakłada to również służbę samemu Kościołowi”.