Dla nas pokolenie Judy ma jedyne w swoim rodzaju znaczenie. To właśnie z niego pochodzi Jezus Chrystus, podobnie jak i królowie Dawid, Salomon czy prorok Izajasz.
Jak wiemy, pokolenie Judy jest jednym z dwunastu pokoleń Izraela. Znaczenie hebrajskiej nazwy plemienia – Jehudah jest łączone z imieniem Boga – Elohim, stąd pojawia się wytłumaczenie, że nazwa tego pokolenia znaczy: niech będzie pochwalony Bóg – jehod ‘El.
Historia pokazała, że spełniło się błogosławieństwo Jakuba wypowiedziane w Księdze Rodzaju (por. 49, 8-12), iż pokolenie Judy będzie odgrywało najważniejszą rolę ze wszystkich pokoleń. Co więcej, w tradycji Kościoła zapowiedź z pierwszej księgi Biblii jest odczytywana jako proroctwo mówiące już wtedy o Mesjaszu: „Nie zostanie odjęte berło od Judy ani laska pasterska zabrana spośród jego kolan, aż przyjdzie ten, do którego ono należy, i zdobędzie posłuch u narodów!”.
Po przybyciu dwunastu pokoleń Izraela do ziemi obiecanej pokolenie Judy osiedliło się na rozległym terytorium na południe od Jerozolimy, która przypadła w udziale pokoleniu Beniamina.
Reklama
Samo Królestwo Judzkie powstało w 933 r. przed narodzeniem Chrystusa. Stało się tak w wyniku podziału królestwa Salomona za panowania jego syna Roboama na dwie części. Jedna z nich obejmowała terytoria Judy i Beniamina, które pozostały wierne królowi (por. 1 Krl 12), a druga – terytoria pozostałych dziesięciu pokoleń Izraela. Po tym podziale przez wieki trwały często napięcia, a nawet walki bratobójcze między Judą i Izraelem.
W 721 r. przed narodzeniem Chrystusa dziesięć pokoleń Izraela zostało rozproszonych przez Asyrię. W praktyce pokolenia Judy i Beniamina pozostały wiernymi spadkobiercami przymierza mojżeszowego, zachowując kult w świątyni jerozolimskiej.
Od najazdu króla Nabuchodonozora w 597 r. przed narodzeniem Chrystusa Juda podlegała Babilonowi. Rok 586 był przełomowy. Wtedy po buncie ostatniego króla Judy – Sedecjasza nastąpił upadek Jerozolimy, a bardzo wielu spośród pokoleń Judy i Beniamina, w tym mieszkańców Jerozolimy, zostało uprowadzonych do niewoli w Babilonii (dzisiejsze terytorium Iraku i Syrii).
W 538 r. wygnańcy mogli powrócić z Babilonii do swej ziemi i odbudować świątynię w Jerozolimie. Dawne królestwo obejmujące pokolenia Judy i Beniamina przyjęło nazwę Judea. Co ważne, od tego czasu historia pokolenia Judy stała się de facto historią Żydów i judaizmu. Sama nazwa „Żydzi”, w języku hebrajskim: Jehudim, pochodzi przecież od pokolenia Judy – Juhudah.
W Nowym Testamencie o pokoleniu Judy czytamy już na samym początku Ewangelii. Zaraz po Zwiastowaniu jest ukazana Maryja, która poszła z pośpiechem „do pewnego miasta w pokoleniu Judy” (Łk 1, 39). W Betlejem, a więc w mieście Judy, narodził się Jezus i tam spędził pierwsze miesiące swego życia, aż do ucieczki do Egiptu. Pokolenie Judy jest więc pokoleniem Mesjasza.
Zesłanie Ducha Świętego jest jednym z najważniejszych momentów wydarzenia paschalnego. Opisuje je św. Łukasz w Dziejach Apostolskich. Relacja ta jest dosyć szczegółowa i składa się z dwóch odsłon: samego faktu udzielenia Ducha Świętego oraz reakcji Apostołów i mieszkańców Jerozolimy na to wydarzenie.
Wszystko dzieje się w dniu Pięćdziesiątnicy, i nie jest to przypadkowy czas. W tym dniu bowiem Żydzi obchodzą pamiątkę otrzymania Prawa pod Synajem i narodzin Izraela jako narodu wybranego. To żydowskie Święto Tygodni (Szawuot) obchodzi się 50 dni po święcie Paschy, a przyjeżdżali na nie do Jerozolimy wyznawcy judaizmu ze wszystkich stron ówczesnego świata, by przypominać sobie, że dzięki Przymierzu i Prawu Izrael stał się umiłowanym, bo wybranym narodem (szczególną Bożą własnością). Istotny jest też kontekst Zesłania Ducha Świętego. Najpierw, podczas wniebowstąpienia, Jezus obiecuje swoim uczniom Ducha Świętego, który będzie im towarzyszył w misji ewangelizacyjnej. Następnie zostaje uzupełnione grono Dwunastu – na miejsce Judasza wybrano Macieja. Było to istotne dla symboliki ludu Bożego (Izrael to dwanaście jego pokoleń, a powstający Kościół to dwunastu Apostołów). Dopiero wtedy Jezus realizuje swoją obietnicę i posyła Ducha Świętego. Wyjątkowa i symboliczna jest także sceneria tego wydarzenia. Znaki, które mu towarzyszą, są niemal identyczne jak podczas teofanii pod Synajem w czasie zawierania przymierza lub jak podczas spotkania proroka Eliasza z Bogiem na górze Horeb (tradycja biblijna utożsamia te dwie góry). Chodzi bowiem o gwałtowny wicher, szum, mówienie językami, znak ognia, a dokładnie – języki ognia, które się rozdzieliły. Nie ulega wątpliwości, że te znaki, a szczególnie ogień, w znaczeniu biblijnym mają wskazywać na Bożą obecność – Bóg jest ze swoim ludem. Te widzialne znaki oraz święto Pięćdziesiątnicy przypominają Żydom o narodzinach Izraela, a teraz rodzi się nowy lud Boży – Kościół, wspólnota wierzących w Chrystusa (symbolizowana tu przez dwunastu Apostołów). Autor biblijny zaznacza, że nad każdym uczniem pojawiły się języki ognia (po jednym nad każdym). A zatem dar Ducha jest nie tylko dla wspólnoty, ale też dla każdego wierzącego. Otrzymujemy przecież Ducha Świętego w sakramencie chrztu, osobiście („zostaniecie ochrzczeni Duchem Świętym” – Dz 1, 5). Ciekawa jest reakcja tłumu, czyli Żydów, na to, co się wydarzyło. Choć są oni świadkami wyjątkowego wydarzenia, to jednak niektórzy z nich zarzucają Apostołom, że upili się młodym winem – a przecież mówią oni różnymi językami. Do tego tłumu wyszedł Piotr, by z odwagą wygłosić swoje pierwsze kazanie. W ten sposób rozpoczyna się misja Kościoła. Języki ognia poza tym, że są znakiem obecności Boga, mogą także nawiązywać do różnych języków, w których głoszone były wszelkie dzieła Boże. To wskazuje na powszechność Kościoła, gdyż otrzymany Duch Święty jest sprawcą jedności. Od tej chwili Kościół będzie obejmował wszystkie ludy i języki.
W Rzymie nieznani sprawcy pomazali farbą pomnik św. Jana Pawła II , stojący niedaleko głównego dworca kolejowego Termini. Na monumencie zostawiono obraźliwy napis oraz rysunek sierpa i młota. Ansa podała w sobotę, że karabinierzy przystąpili do oczyszczania pomnika.
Włoska agencja odnotowała, że napisy na pomniku zostały znalezione przez karabinierów na zakończenie pikiety, zorganizowanej tam na znak solidarności ze Strefą Gazy i jej ludnością.
Kiedy przekroczyłam próg Domu Arcybiskupów Warszawskich, czułam, że to nie będzie spotkanie, które można „odbębnić” i wrócić do codzienności. Tytuł – „Nie pozwólmy znikać bez słowa” – brzmiał boleśnie, zwłaszcza w świetle statystyk, o których mówił później abp Adrian Galbas: prawie pięć tysięcy samobójstw w Polsce w ubiegłym roku. Prawie pięć tysięcy ludzkich dramatów. Prawie pięć tysięcy rodzin, w których rany nie zabliźnią się już nigdy. Liczba to przerażająca, ale jeszcze bardziej poruszająca jest cisza, która po nich zostaje. Cisza, w której brzmi echo ich samotności.
Abp Galbas zaczął od Psalmu 23, który znają chyba wszyscy wierzący: „Choćbym chodził ciemną doliną, zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną”. Lecz w jego ustach pojawiła się wersja tragiczna: „Jestem w ciemnej dolinie i nikogo nie ma ze mną. Nie ma Cię ze mną, Boże. Nie ma cię ze mną, bracie”. Te słowa zapadły w pamięć. Widziałam twarze uczestników – nikt nie patrzył w telefon, nikt się nie wiercił. W tym momencie zrobiło się naprawdę ciszej.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
